Samczyńce

W tym artykule zbadamy wszystkie aspekty związane z Samczyńce, od jego pochodzenia po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Przeanalizujemy, jak Samczyńce wpłynął na różne obszary, od kultury po ekonomię, w tym politykę i technologię. Dodatkowo zbadamy rolę Samczyńce w codziennym życiu ludzi i jej ewolucję w czasie. Poprzez tę wszechstronną analizę staramy się zaoferować pełny i dogłębny obraz Samczyńce, aby zapewnić wszechstronne zrozumienie jego znaczenia i znaczenia dzisiaj.

Samczyńce
Самчинці
Ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 chmielnicki

Rejon

starokonstantynowski

Populacja (2001)
• liczba ludności


442[1]

Nr kierunkowy

+380

Kod pocztowy

31172

Położenie na mapie obwodu chmielnickiego
Mapa konturowa obwodu chmielnickiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Samczyńce”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Samczyńce”
49°35′01″N 27°20′52″E/49,583611 27,347778

Samczyńce[2] (ukr. Самчинці, Samczynci) – wieś na Wołyniu, w rejonie starokonstantynowskim, w obwodzie chmielnickim. Parafia katolicka św. Marii Magdaleny, należąca do dekanatu murafskiego.

Samczynce były wsią starostwa bracławskiego położoną w pierwszej połowie XVII wieku w województwie bracławskim[3].

Miejsce urodzenia Konstantego Podgórskiego. Gospodarstwo Rotaryuszów, zarządzane przez panią Podstolinę, opisane zostało w pierwszym rozdziale książki Mariana Dubieckiego Na kresach i za kresami.

Zabytki

  • murowany piętrowy dom[4]. Zniszczony jesienią roku 1917.[5]

Przypisy

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu chmielnickiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
  2. Samczyńce, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 247.Samczyńce, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 571.
  3. Lustracye królewszczyzn ziem ruskich, Wołynia, Podola i Ukrainy z piérwszéj połowy XVII wieku / wydał Aleksander Jabłonowski, Warszawa 1877, s. 70.
  4. Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 62.
  5. streszczenie Pożogi, Zofii Kossak