W tym artykule szczegółowo zbadamy fascynujący świat Wojciech Baranowski (1548–1615). Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, zagłębimy się w każdy istotny aspekt Wojciech Baranowski (1548–1615). Odkryjemy jego wpływ w różnych obszarach, a także konsekwencje, jakie ma dla dzisiejszego społeczeństwa. Poznamy różne opinie i podejścia do Wojciech Baranowski (1548–1615) oraz przeanalizujemy jego ewolucję w czasie. Bez wątpienia Wojciech Baranowski (1548–1615) to ekscytujący temat, który zasługuje na całą naszą uwagę i refleksję, dlatego zapraszamy do zapoznania się z tym artykułem, aby odkryć wszystko, co kryje się za Wojciech Baranowski (1548–1615).
Prymas Polski i Litwy | ||
| ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data urodzenia | ||
Data śmierci | ||
Miejsce pochówku |
bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie | |
Arcybiskup gnieźnieński, Prymas Polski | ||
Okres sprawowania |
1608–1615 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Prezbiterat |
1581 | |
Nominacja biskupia |
11 lutego 1585 | |
Sakra biskupia |
23 kwietnia 1585 | |
![]() |
Wojciech Baranowski herbu Jastrzębiec (ur. 1548, zm. 23 września 1615) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, podkanclerzy koronny, kantor gnieźnieńskiej kapituły katedralnej, prepozyt płockiej kapituły katedralnej w latach 1584–1590[1], scholastyk łęczycki, kanonik kujawski, kruszwicki, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej[2].
Jako senator wziął udział w sejmach: 1609, 1611, 1613 (I), 1613 (II) i 1615 roku[3].
Był autodydaktą. W 1581 przyjął święcenia kapłańskie. Został sekretarzem królewskim Stefana Batorego i towarzyszył mu w kampanii pskowskiej. W 1581 został sekretarzem wielkim koronnym, w 1585 objął biskupstwo przemyskie. W 1585 był już podkanclerzym koronnym. Podpisał pacta conventa Zygmunta III Wazy w 1587 roku[4]. W 1587 roku podpisał reces, sankcjonujący wybór Zygmunta III Wazy[5]. W 1587 powitał w imieniu senatu elekta Zygmunta III na statku w Gdańsku, nalegając by podpisał pacta conventa zawierające obietnicę przyłączenia Estonii do Rzeczypospolitej. W 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym[6]. Mianowany 30 stycznia 1591 biskupem płockim w 1591 złożył podkanclerstwo. W latach 1595–1596 posłował w imieniu króla do papieża Klemensa VIII. 14 maja 1607 przeniesiony na biskupstwo kujawsko-pomorskie. 28 lipca 1608 otrzymał nominację na arcybiskupa gnieźnieńskiego, rządy w diecezji objął 20 października 1608.
Był wielkim miłośnikiem muzyki; na jego dworze w Łowiczu pracował kompozytor, organista i dyrygent Mikołaj Zieleński, którego wydania kompozycji w Wenecji Baranowski był sponsorem.
9 września 1594 r. ufundował seminarium duchowne w Pułtusku, które funkcjonowało do 30 czerwca 1865 r.
Pochowany w Katedrze Gnieźnieńskiej w Kaplicy Baranowskiego, która posiada najwyższy ołtarz i najwyższy nagrobek, który należy do Wojciecha Baranowskiego.