Zbigniew Oleśnicki (prymas)
W świecie Zbigniew Oleśnicki (prymas) istnieje nieskończona liczba aspektów, które zasługują na zbadanie i omówienie. Niezależnie od tego, czy Zbigniew Oleśnicki (prymas) jest osobą, tematem, datą czy jakąkolwiek inną koncepcją, jego znaczenie i wpływ na nasze życie stają się oczywiste, gdy zagłębiamy się w jego znaczenie i konsekwencje. Od swego powstania po ewolucję na przestrzeni czasu Zbigniew Oleśnicki (prymas) odcisnął swoje piętno na społeczeństwie, kulturze i historii, wywołując debaty, refleksje i analizy, które pozwalają nam lepiej zrozumieć jego znaczenie. W tym artykule zagłębimy się w świat Zbigniew Oleśnicki (prymas), aby odkryć jego wiele aspektów i dowiedzieć się więcej o jego znaczeniu w naszym obecnym kontekście.
| Prymas Polski i Litwy | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku |
bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie | |
| Arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski | ||
| Okres sprawowania |
1481-1493 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
11 grudnia 1473 | |
| Sakra biskupia |
brak danych | |
Zbigniew Oleśnicki herbu Dębno (ur. 1430, zm. 2 lutego 1493) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski od 1481, gubernator Prus (capitaneus Prussiae Generalis), biskup kujawski, podkanclerzy koronny od 1473, sekretarz królewski.
Życiorys
Był synem marszałka Królestwa Polskiego Jana Głowacza Oleśnickiego, bratankiem biskupa krakowskiego kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. Przeniesiony na stolicę arcybiskupią w Gnieźnie z biskupstwa kujawskiego, nadal jednak zajmował się sprawami pruskimi. W czasie nieobecności w Koronie króla Kazimierza Jagiellończyka zastępował króla w sprawach państwowych. Zwoływał kilkakrotnie synody prowincjonalne celem załatwienia spraw kościelnych i podatków na wyprawy wojenne króla. Często podróżował, nieomal stale objeżdżał swoją archidiecezję. Pod koniec panowania Kazimierza pogorszyły się jego stosunki z królem, zapewne z powodu rywalizacji, jaką prowadził z biskupem krakowskim, królewiczem Fryderykiem Jagiellończykiem. Po śmierci króla stanął na czele stronnictwa piastowskiego, próbując doprowadzić do elekcji księcia mazowieckiego Janusza II. Po wyborze Jana Olbrachta, koronował go 23 września 1492 w katedrze wawelskiej. Zmarł w Łowiczu, pochowany został w katedrze gnieźnieńskiej, gdzie wzniesiono jego grobowiec z czerwonego węgierskiego marmuru wykonany przez Wita Stwosza.
Bibliografia
- Marceli Kosman: Między ołtarzem a tronem : poczet prymasów Polski. Poznań: Oficyna Wydawnicza G & P, 2000. ISBN 83-7272-017-7.
