Józef Ignacy Rybiński

W dzisiejszym świecie Józef Ignacy Rybiński staje się coraz bardziej istotne. Od momentu pojawienia się Józef Ignacy Rybiński przyciąga uwagę ludzi na całym świecie ze względu na jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę osobistą, społeczną, polityczną, ekonomiczną czy kulturalną, Józef Ignacy Rybiński okazał się tematem ogólnego zainteresowania różnych odbiorców. Dlatego w tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Józef Ignacy Rybiński, jego ewolucję w czasie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Poprzez szczegółową analizę staramy się zaoferować kompleksowe spojrzenie na Józef Ignacy Rybiński i jego rolę we współczesnym świecie.

Józef Ignacy Tadeusz Rybiński
Biskup tytularny Euroei (Evarii)
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

kwiecień 1745

Data śmierci

4 stycznia 1806

Biskup koadiutor diecezji kujawskiej
Okres sprawowania

1774–1777

Biskup dieciezjalny kujawski
Okres sprawowania

1777-1806

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

22 maja 1774

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów) I Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

22 maja 1774

Miejscowość

Wolbórz[1]

Konsekrator

Antoni Kazimierz Ostrowski

Józef Ignacy Tadeusz Rybiński herbu Radwan[2] (ur. przed 30 kwietnia 1745 roku, zm. 4 stycznia 1806 roku) – koadiutor i biskup kujawsko-pomorski, kanonik krakowski w 1765 roku, proboszcz w Bierzanowie, opat komendatoryjny w Wągrowcu w 1771 roku[3], poseł na sejm, członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej, uczestnik konfederacji targowickiej.

Kariera

Duchowny katolicki, w latach 1765-1774 kanonik krakowski, w 1774 mianowany biskupem tytularnym Euroea (Evaria) i koadiutorem diecezji kujawskiej, w pełni rządy diecezją przejął w 1777. W 1778 r. został powołany na przewodniczącego deputacji do rewizji skarbu litewskiego, gdzie wykrył nadużycia finansowe W r. 1780 wszedł w skład Rady Nieustającej[4]. W okresie prac Sejmu Wielkiego, był przeciwnikiem Rosji i zwolennikiem reform w oparciu o Prusy. Swymi wystąpieniami w sejmie przyczynił się do obalenia Rady Nieustającej, podobnie przemawiał za wycofaniem wojsk rosyjskich z granic Rzeczypospolitej[5]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[4]. Wybrany członkiem wyłonionej w 1788 roku przez Sejm Czteroletni Deputacji Interesów Zagranicznych[6]. Podczas obrad Sejmu Czteroletniego członek stronnictwa patriotycznego i zwolennik Konstytucji 3 Maja, oraz jej współtwórca, z jej promulgacją ogłosił specjalny list pasterski przesycony duchem patriotycznym i zarządził w swej diecezji nabożeństwa dziękczynne[5]. 2 maja 1791 roku podpisał asekurację, w której zobowiązał się do popierania projektu Ustawy Rządowej[7]. Członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. 23 sierpnia 1792 roku złożył w Warszawie akces do konfederacji targowickiej[8]. Wspierał powstanie kościuszkowskie.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 317.
  2. ↑ a b Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 224.
  3. ↑ Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 388.
  4. ↑ a b Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 307.
  5. ↑ a b Ks. Hieronim Eug. Wyczawski, "Józef Ignacy Rybiński biskup włocławski i pomorski 1777-1806 : zarys biograficzny na tle rządów diecezją", Jan Wysocki, Rzym 1967 : [recenzja], 1962, 343.
  6. ↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 61.
  7. ↑ Bronisław Dembiński, W przededniu 3-maja 1791 roku, w: Tygodnik Ilustrowany, nr 1 13 stycznia 1906 roku, s. 10.
  8. ↑ Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 50, Dodatek, s. 441.
  9. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 184.
  10. ↑ Handbuch über den Königlich Preußischen Hof und Staat. Berlin: 1804, s. 24

Bibliografia

Linki zewnętrzne