Gabriel Podoski
Obecnie Gabriel Podoski jest tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Gabriel Podoski stał się bardzo ważny w różnych obszarach codziennego życia. Od świata pracy po sferę osobistą, Gabriel Podoski to temat, który wywołał różne debaty i sprzeczne opinie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Gabriel Podoski i przeanalizujemy jego wpływ na dzisiejszy świat. Od początków po ewolucję w czasie, Gabriel Podoski to temat, który nigdy nie przestaje nas zaskakiwać i kwestionować nasze przekonania i punkty widzenia.
| Prymas Polski i Litwy | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Arcybiskup gnieźnieński | ||
| Okres sprawowania |
1767–1777 | |
| Prymas Polski | ||
| Okres sprawowania |
1767–1777 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
28 lipca 1743 | |
| Sakra biskupia |
27 września 1767 | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
| Data konsekracji |
27 września 1767 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Gabriel Jan Podoski herbu Junosza (ur. 17 marca 1719 w Podosiu, zm. 3 kwietnia 1777 w Marsylii) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, konsyliarz Rady Nieustającej od 1776 roku[2], prepozyt krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1754-1767[3], opat komendatoryjny paradyski, tyniecki i miechowski w 1775 roku[4], kapelan konwentualny maltański ad honorem (w zakonie po 1745 roku)[5].
Życiorys
Był synem Mikołaja Podoskiego i Marianny z Rokitnickich[6]. Po nauce w Kolegium Jezuitów w Braniewie, w 1739 rozpoczął wraz z bratem Franciszkiem studia w kolegium pijarów w Rzymie[6]. W 1742 uzyskał niższe święcenia duchowne, został doktorem obojga praw na Akademii Krakowskiej. 28 lipca 1743 przyjął święcenia kapłańskie. Złośliwi utrzymywali, że wtedy odprawił jedyną mszę w swoim życiu podczas prymicji. Prowadził świecki tryb życia, ubierając się po francusku i otaczając kobietami (prawdopodobnie był ateistą).
Był stronnikiem Augusta III (pełnił funkcję kanclerza królewiczów Franciszka Ksawerego i Karola Krystiana). W 1757 został pisarzem wielkim koronnym[7]. W 1759 został referendarzem wielkim koronnym. Był wrogiem Familii i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Po prawdopodobnym otruciu przez Rosjan prymasa Władysława Łubieńskiego został w 1767 z poparciem Rosji jego następcą, stając się bezwolnym narzędziem w rękach posła rosyjskiego Nikołaja Repnina. Ten miał odsłonić prawdziwe zamiary Katarzyny II wobec nowego prymasa: Trzeba, żebyś wkrótce został kardynałem, a potem papieżem, choćby to miało kosztować imperatorową 2 miliony dukatów[8].
Od 1767 był członkiem loży masońskiej pod Cnotliwym Sarmatą. Był jednym z przywódców konfederacji radomskiej. W 1768 przyczynił się do uchwalenia przez sejm delegacyjny praw kardynalnych, i uczynienia z Rzeczypospolitej formalnego protektoratu rosyjskiego. 24 marca 1768 na Radzie Senatu głosował za wezwaniem wojsk rosyjskich w celu stłumienia konfederacji barskiej[9]. W 1771 wycofał się z życia politycznego, swoje obowiązki państwowe przekazując biskupowi kujawskiemu Antoniemu Ostrowskiemu. Wyjechał z kochanką do Gdańska, a stamtąd do Marsylii, gdzie oboje zmarli w 1777 na skutek zatrucia pokarmowego[10]. Trumnę do czasu pogrzebu złożono w kościele miejscowego opactwa. Szesnaście lat później zabalsamowane zwłoki Gabriela Podoskiego zostały przez rewolucjonistów wrzucone do wody w Starym Porcie.
W 1760 odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler rosyjskiego Orderu św. Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania w 1768[11]. W 1768 roku odznaczony rosyjskim Orderem św. Aleksandra Newskiego[12].
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 314.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 536.
- ↑ Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 14.
- ↑ Kolęda warszawska na rok 1775,
- ↑ Jerzy Baranowski, Marcin Libicki, Andrzej Rottermund, Maria Starnawska, Zakon Maltański w Polsce, Warszawa 2000, s. 222.
- ↑ a b l, Gabriel Jan Podoski h. Junosza , ipsb.nina.gov.pl (pol.).
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 98.
- ↑ Biblioteka Polska w Paryżu, Rękopis 69 – relacja Stanisława Radzimińskiego dla Seyfferta z 16 września 1767
- ↑ Władysław Konopczyński: Konfederacja barska, t. I, Warszawa 1991, str. 46.
- ↑ Adam Zamoyski, Ostatni król Polski, Ewa Horodyska (tłum.), Aleksandra Zgorzelska (oprac.), Warszawa: Zamek Królewski. „Arx Regia”, 1994, s. 188, ISBN 83-7022-045-2, OCLC 749557160.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 196.
- ↑ Бантыш-Каменский Н.Н. Списки кавалерам российских императорских орденов Св. Андрея Первозванного, Св. Екатерины, Св. Александра Невского и Св. Анны с учреждения до установления в 1797 году орденского капитула, 2005, s. 150.
Bibliografia
- Marceli Kosman, Między tronem a ołtarzem, Poznań, 2000, ISBN 83-7272-017-7
Linki zewnętrzne
- Catholic-hierarchy
- Teki Gabryela Junoszy Podoskiego arcybiskupa gnieźnieńskiego, zbiór dokumentów, w tym diaruszy sejmowych, w 6 tomach, Poznań 1854 - 1862, wydawca Kazimierz Jarochowski