Michał Sierakowski
W tym artykule przyjrzymy się Michał Sierakowski z różnych punktów widzenia, aby zapewnić szeroki i szczegółowy pogląd na ten temat. Michał Sierakowski jest dziś tematem niezwykle istotnym, ponieważ wpływa na różne aspekty społeczeństwa, gospodarki, polityki, kultury i codziennego życia ludzi. Poprzez rygorystyczną i dogłębną analizę zbadamy różne aspekty Michał Sierakowski, badając jego implikacje, wyzwania i możliwości. Poprzez ten artykuł chcemy zaoferować czytelnikowi wszechstronną i wzbogacającą perspektywę, która pozwoli mu lepiej zrozumieć znaczenie i zakres Michał Sierakowski we współczesnym świecie.
| Biskup tytularny Prusy | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
10 sierpnia 1748 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 lipca 1802 | |
| Miejsce pochówku |
Katedra Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieńcu Podolskim | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Diakonat |
28 października 1772 | |
| Prezbiterat |
1 listopada 1773 | |
| Nominacja biskupia |
28 września 1778 | |
| Sakra biskupia |
8 grudnia 1778 | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
| Data konsekracji |
8 grudnia 1778 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Michał Roman Sierakowski herbu Dołęga (ur. 10 sierpnia 1748 w Twierdzy, zm. 27 lipca 1802 w Humaniu) – biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy przemyski w latach 1778–1786, biskup diecezjalny kamieniecki i biskup diecezjalny latyczowski, targowiczanin – konsyliarz konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[1].
Życiorys
Uczył się we Lwowie pod opieką Wacława Hieronima Sierakowskiego, ówczesnego biskupa przemyskiego. Z jego rąk otrzymał w 1764 w katedrze lwowskiej tonsurę i cztery niższe święcenia kapłańskie. W 1772 uzyskał święcenia diakonatu. W 1773 został kanonikiem kapituły kamienieckiej. W 1776 jako kanonik wszedł do kapituły katedralnej przemyskiej. W 1778 został koadiutorem dziekanii kapitulnej przemyskiej, a w 1781 dziekanem tej kapituły. Objął probostwa w Dynowie i Otfinowie.
W 1778 biskup przemyski Józef Tadeusz Kierski wyznaczył go swym sufraganem. Papież Pius VI prekonizował go na biskupa tytularnego Prusy. Święcenia biskupie otrzymał w Warszawie 8 grudnia 1778. W 1786 w ramach reform józefińskich zniesiona została sufragania przemyska. Sierakowski udał się więc na Ukrainę, gdzie pozostał. Z prezenty Stanisława Szczęsnego Potockiego uzyskał probostwo w Humaniu.
Związał się z konfederacją targowicką i 3 czerwca 1792 został jednym z jej konsyliarzy. 30 sierpnia 1792 w dniu imienin jej marszałka Stanisława Szczęsnego Potockiego odprawił nabożeństwo w Lubomli i wygłosił przemówienie, w którym wysławiał jego gorliwość w „dźwiganiu upadłej wolności”, zapewniając o wdzięczności przyszłych pokoleń, stawiał go za wzór cnoty i patriotyzmu i ogłosił zbawcą Rzeczypospolitej. 11 września tego roku, w dniu zjednoczenia się Generalności konfederacji Korony i Litwy, odprawił w Brześciu Litewskim mszę, po której wygłosił okolicznościowe przemówienie i odczytał akt unii. Władze konfederackie wyznaczyły Sierakowskiego posłem do Rzymu, gdzie miał dziękować papieżowi za błogosławieństwo oraz prosić o przywrócenie uroczystości świętego Stanisława 8 maja i cofnięcie kasaty zakonu jezuitów. Od ambasadora rosyjskiego J.J. Sieversa otrzymał pensję 300 dukatów[2].
Występował w obronie Żydów, a przeciw mieszczanom warszawskim. Za obietnicę kilku tysięcy dukatów ułożył projekt, w którym ustawy uzyskane przez popierających konstytucję 3 maja mieszczan warszawskich, nakazujące usunięcie ludności żydowskiej z Warszawy uznał za bezprawne. W 1792 był delegowany przez konfederację targowicką do zasiadania w Komisji Edukacji Narodowej[3]. W maju 1793 Generalność konfederacka nadała mu probostwo krzyżanowickie, odsądzając jego poprzedniego dożywotniego posesora Hugona Kołłątaja.
17 września 1795 Katarzyna II zniosła pięć spośród sześciu istniejących łacińskich diecezji w zaborze rosyjskim. Mianowała Sierakowskiego rządcą nowo utworzonej diecezji latyczowskiej z pensją 2 tysięcy rubli. Jako jeden z pierwszych nakazał stosowanie kalendarza juliańskiego w swojej diecezji. W 1798 został biskupem reaktywowanej diecezji kamienieckiej. Wsławił się wielką liczbą unieważnień małżeństwa, jakie łatwo uzyskiwano za jego pośrednictwem. Przegrał w karty pieniądze przyznane na legację do Rzymu[2] oraz insygnia biskupie[4] wykupionymi potem przez słynną kurtyzanę Zofię Wittową, później drugą żonę targowiczanina Szczęsnego Potockiego, która także z pasją grywała z biskupem w karty[5]. Z biskupem-karciarzem przyjaźniła się także poprzednia żona Potockiego, Józefina Amalia Potocka[6].
W dniu 30 września 1800 roku bp Sierakowski udzielił ślubu rodzicom Delfiny Potockiej - Stanisławowi Komarowi i Honoracie Orłowskiej. Uroczystość miała miejsce w kaplicy pałacu w Malejowcach[7].
Pochowany w katedrze w Kamieńcu Podolskim[8].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792–styczeń 1793), Katowice 2000, s. 163.
- ↑ a b Polski Słownik Biograficzny ↓, s. 288–291.
- ↑ „Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne”, 1792, no 63, s. 579.
- ↑ Stanisław Milewski, Sekrety starych wiezień, Warszawa 1984, s.148.
- ↑ Dariusz Łukasiewicz, Książę Prymas zwąchał linę. Splątany obraz polskiego Kościoła, „Polityka” nr 34/2007, 25.08.2007
- ↑ Maria Czeppe, Józefina Amelia Potocka z Mniszchów, Biografia w Internetowym PSB
- ↑ Edward Rudzki, Delfina Potocka, Warszawa 1990, s. 8.
- ↑ Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 132.
Bibliografia
- Tadeusz Śliwa: Michał Sierakowski. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXVII. s. 288–291.
Linki zewnętrzne
- Michał Sierakowski , catholic-hierarchy.org (ang.).