Andrzej Stanisław Młodziejowski
Motyw Andrzej Stanisław Młodziejowski to taki, który przyciągnął uwagę osób z różnych środowisk i o różnych zainteresowaniach. Od długiego czasu Andrzej Stanisław Młodziejowski jest przedmiotem badań, debat i refleksji. Jego znaczenie i znaczenie pozwoliło mu stać się miejscem spotkań różnych perspektyw i podejść. W tym artykule szczegółowo i szczegółowo zbadamy wiele aspektów Andrzej Stanisław Młodziejowski, mając na celu przedstawienie kompleksowej i wzbogacającej wizji na ten temat. Poprzez rygorystyczną analizę i prezentację istotnych dowodów staramy się przyczynić do zrozumienia i docenienia Andrzej Stanisław Młodziejowski.
 Andrzej Stanisław Młodziejowski (pastel Louisa François Marteau z 1768-1778) | ||
| ||
| Data urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup diecezjalny poznański | ||
| Okres sprawowania |
1768–1780 | |
| Biskup diecezjalny przemyski | ||
| Okres sprawowania |
1766–1768 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
6 lipca 1740 | |
| Nominacja biskupia |
1 grudnia 1766 | |
| Sakra biskupia |
2 lutego 1767 | |
| Odznaczenia | ||
| ||
| Data konsekracji |
2 lutego 1767 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Andrzej Mikołaj Stanisław Kostka Młodziejowski herbu Korab (ur. 1717, zm. 20 marca 1780 w Warszawie) – biskup rzymskokatolicki, podkanclerzy koronny, kanclerz wielki koronny, biskup diecezjalny przemyski w latach 1766–1768, biskup diecezjalny poznański w latach 1768–1780, konsyliarz Rady Nieustającej w 1775[2], opat komendatoryjny hebdowski w 1775[3].
Życiorys
Syn Stanisława i Marianny. Studiował w Rzymie, gdzie uzyskał w 1755 tytuł doktora. Przez 10 lat był rektorem rzymskiego hospicjum św. Stanisława. 23 października 1767 wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej[4]. Kanclerzem został w 1767, gdy na znak protestu przeciwko porwaniu polskich senatorów przez Nikołaja Repnina kanclerz Andrzej Zamoyski złożył swój urząd.
Od 1766 biskup przemyski. 5 marca 1768 został mianowany biskupem poznańskim, ale jego ingres odbył się dopiero po 11 latach – 27 czerwca 1779.
2 i 17 lutego 1770 wydał z inspiracji posła rosyjskiego listy pasterskie z okazji otworzenia jubileuszu przez papieża, w których piętnował imieniem „zdrajców religii i ojczyzny” tych wszystkich, którzy śmieliby powątpiewać w dobre i świętobliwe zamiary króla i popierać konfederatów barskich[5].
Członek konfederacji 1773 roku, podpisał się na pierwszym zniszczonym egzemplarzu aktu konfederacji, następnie 16 kwietnia 1773 złożył przyrzeczenie (sponsję), że podpisze ponownie konfederację[6]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór[7], został członkiem Komisji Rozdawniczej Koronnej, ustanowionej dla likwidacji majątku skasowanego w Rzeczypospolitej zakonu jezuitów[8]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do Rady Nieustającej[9].
W 1775 sąd konfederacki pod prezydencją Andrzeja Młodziejowskiego uniewinnił 30 Żydów oskarżonych o mord rytualny na trzyletniej dziewczynce we wsi Grabie na Mazowszu, ponieważ ich wzajemnie sprzeczne zeznania zostały wymuszone torturami[10]. Członek Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej w 1777 roku[11].
Był płatnym agentem ambasady rosyjskiej. Już po koronacji Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 Rosjanie wypłacili mu 80 000 rubli nagrody. W 1778 pobierał od Rosjan roczną pensję 3000 czerwonych złotych[12]. 18 września 1773 podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski[13]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776[14].
W 1765 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[15].
Prowadził świecki tryb życia, zadając się z kobietami. Oskarżany był o sprzeniewierzenie majątku skasowanego zakonu jezuitów i otrucie w 1767 nieprzychylnego Rosji prymasa Władysława Łubieńskiego.
Pochowany w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie[16].
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 311.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 86.
- ↑ Kolęda warszawska na rok 1775,
- ↑ Volumina Legum, t. VII, Sankt Petersburg 1860, s. 244–248.
- ↑ Maurycy Dzieduszycki, Rzut oka na stan religijno obyczajowy Polski w ośmnastym wieku, „Czas, dodatek miesięczny”, t. VIII, rok drugi, Kraków 1857, s. 335.
- ↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., „Kwartalnik Historyczny”, LXXIX, nr 3, 1972, s. 559.
- ↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., „Kwartalnik Historyczny”, LXXIX, nr 3, 1972, s. 545–562.
- ↑ Stanisław Załęski, Historya zniesienia jezuitów w Polsce i ich zachowanie na Białej Rusi, t. II, Lwów 1875, s. 1–68.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 86.
- ↑ Richard Butterwick, Polska rewolucja a Kościół katolicki 1788–1792, Kraków 2012, s. 186.
- ↑ Kolęda warszawska na rok 1777, Warszawa 1777,
- ↑ „Gazeta Rządowa”, nr 58, 31 sierpnia 1794, s. 234.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 20–48.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 177.
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 154.
Linki zewnętrzne
- Andrzej Stanisław Młodziejowski , catholic-hierarchy.org (ang.).
