Synchronizacja standardowa

Wygląd przypnij ukryj

Synchronizacja standardowa – konwencja synchronizacji zegarów położonych w różnych miejscach za pomocą wymiany sygnałów. Używana była telegrafistów już w połowie XIX wieku, spopularyzowana została przez Henriego Poincarégo oraz Alberta Einsteina, który zastosował ją do sygnałów świetlnych i uznał jej fundamentalną rolę w szczególnej teorii względności. Z tego względu nazywana jest także synchronizacją Einsteina-Poincarégo.

Przypisy

1. ↑ A.A. Einstein A.A., Zur Elektrodynamik bewegter Körper, „Annalen der Physik”, 10, 17, 1905, s. 891–921, DOI: 10.1002/andp.19053221004, Bibcode: 1905AnP...322..891E   (niem.). (zob. tłumacz. na j. ang.
2. ↑ S.B.S.B. Leble S.B.S.B., Teoria Wzlędnosci i Grawitacji, Gdańsk: Politechnika Gdańska, 2006, s. 1 .

Szczególna teoria względności

pojęcia podstawowe	prędkość światła w próżni (c) jednokierunkowa prędkość światła równoczesność synchronizacja zegarów absolutna standardowa układ odniesienia układ inercjalny pierwsza zasada dynamiki
postulaty	zasada względności niezmienniczosć c
przekształcenia współrzędnych	Galileusza grupa Galileusza Lorentza czynnik Lorentza grupa Poincarégo grupa Lorentza
zjawiska	kinetyczne skrócenie Lorentza paradoks drabiny względność jednoczesności dylatacja czasu paradoks bliźniąt podróże w przyszłość relatywistyczny efekt Dopplera precesja Thomasa paradoks Bella paradoks Ehrenfesta dynamiczne masa relatywistyczna masa spoczynkowa równoważność masy i energii deficyt masy siła Lorentza
typy cząstek według prędkości	tardion lukson tachion cząstka relatywistyczna
prędkości nadświetlne	grom fotoniczny masa urojona podróże w przeszłość paradoks dziadka tachionowy antytelefon
formalizm czasoprzestrzenny	pojęcia podstawowe zdarzenie czasoprzestrzenne linia świata czasoprzestrzeń Minkowskiego czterowektor czteropęd interwał czasoprzestrzenny diagram czasoprzestrzenny stożek świetlny
dowody doświadczalne	poprzedzające STW aberracja światła eksperyment Fizeau doświadczenie Michelsona-Morleya koroboracje doświadczenie Kennedy’ego-Thorndike’a doświadczenie Ivesa-Stillwella
dzieje	przesłanki powstania szczególnej teorii względności układ preferowany eter teoria eteru Lorentza teorie emisji
uczeni	prekursorzy George Airy François Arago George FitzGerald Armand Fizeau Augustin Fresnel Galileo Galilei Hendrik Lorentz Albert Michelson Edward Morley Henri Poincaré autor i kontynuatorzy Albert Einstein Hermann Minkowski
powiązane teorie	klasyczne mechanika klasyczna klasyczna teoria pola elektrodynamika klasyczna ogólna teoria względności kwantowe mechanika kwantowa paradoks EPR relatywistyczna mechanika kwantowa kwantowa teoria pola efekt Unruha

E = ( m c 2 ) 2 + ( p c ) 2 {\displaystyle E={\sqrt {(mc^{2})^{2}+(pc)^{2}}}}