Obecnie John Travolta to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od swoich początków w historii po dzisiejsze znaczenie John Travolta był przedmiotem debaty, badań i refleksji. Dzięki wielu aspektom i wpływowi na społeczeństwo John Travolta stał się tematem zainteresowania osób w każdym wieku i o każdym zawodzie. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne wymiary John Travolta i jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od wpływu na gospodarkę po znaczenie w kulturze popularnej, John Travolta pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości. Dołącz do nas w tej podróży przez ekscytujący świat John Travolta i odkryj wszystko, co kryje się za tym fascynującym tematem.
![]() John Travolta (1997) | |
Imię i nazwisko |
John Joseph Travolta |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1954 |
Zawód | |
Współmałżonek |
Kelly Preston |
Lata aktywności |
od 1969 |
![]() | |
Strona internetowa |
John Joseph Travolta[1][2][3] (ur. 18 lutego 1954[4] w Englewood[5]) – amerykański aktor i producent filmowy, piosenkarz i artysta estradowy. Status światowej gwiazdy filmowej zyskał dzięki występom w filmach: Gorączka sobotniej nocy[6], Pulp Fiction i Grease. Dwukrotnie nominowany do Oscara.
W 1985 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6901 Hollywood Boulevard[7][8].
Urodził się 18 lutego 1954 w Englewood w stanie New Jersey w rodzinie rzymskokatolickiej jako najmłodsze z sześciorga dzieci Salvatore J. Travolty (ur. 27 listopada 1912 w Brooklynie, zm. 18 maja 1995 w Englewood)[9][10], półprofesjonalnego gracza futbolu amerykańskiego, i Helen Cecilii Travolty (z domu Burke; ur. 18 stycznia 1912 w New Jersey, zm. w grudniu 1978 w hrabstwie Santa Barbara)[11][12], nauczycielki dramatu i wokalistki radiowego zespołu „Sunshine Sisters”. Jego ojciec był pochodzenia włoskiego, a jego matka była pochodzenia irlandzkiego[13]. Ma piątkę starszego rodzeństwa; siostry: Ellen (ur. 6 października 1940)[14], Ann i Margaret, oraz braci: Josepha „Joeya” (ur. 14 października 1950) i Sama[15]. Był wychowany w wierze rzymskokatolickiej, ale w 1975 przystąpił do kościoła scjentologicznego[16][17][18][19].
Na scenie zadebiutował rolą w przedstawieniu Who’ll Save the Plowboy?. Uczęszczał do szkoły aktorskiej w Nowym Jorku[20], gdzie uczył się śpiewu, tańca i aktorstwa. W wieku 16 lat wystąpił w musicalu Bye Bye Birdie. Uczył się w Dwight Morrow High School[21], ale porzucił szkołę średnią po pierwszej klasie i przeprowadził się w poprzek Hudson do Nowego Jorku, by znaleźć pracę. Brał udział w reklamach telewizyjnych. Dostał rolę na Broadwayu w Over Here! i zaśpiewał piosenkę „Dream Drummin” napisaną przez braci Sherman. Nagrywał także w lokalnych studiach, ale jego piosenki nie znalazły uznania i zostawały szybko zapomniane. W końcu przeprowadził się do Los Angeles, by rozwinąć karierę w show-biznesie.
Jako aktor zadebiutował we wrześniu 1972 rolą ofiary w serialu NBC Emergency. Na dużym ekranie zagrał rolę Billy’ego Nolana w horrorze Briana De Palmy Carrie (1976) ze Sissy Spacek. Dostał też rolę Vinniego Barbarina w sitcomie ABC Welcome Back, Kotter (1975–1979). W lipcu 1976 jego muzyczny przebój „Let Her In” znalazł się na 10. miejscu na liście Billboard Hot 100. Za rolę Tonego Manero w dramacie Johna Badhama Gorączka sobotniej nocy (1977) otrzymał National Board of Review Award oraz nominację do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[22] i Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu[23]. Sławę przyniosła mu także rola Daniela „Danny’ego” Zuko w musicalu Grease (1978), za którą na 36. ceremonii wręczenia Złotych Globów otrzymał Złoty Glob dla Ulubieńców Światowego Filmu[24] i drugą w karierze nominację do nagrody dla najlepszego aktora w komedii lub musicalu[23].
Zagrał w westernie Miejski kowboj (1980) z Debrą Winger. Jego kolejne filmy okazywały się niepowodzeniami – Pozostać żywym (1983; kontynuacja Gorączki sobotniej nocy), W swoim rodzaju (1983; komedia romantyczna z Olivią Newton-John) i Być doskonałym (1985) poniosły komercyjne porażki[25]. W listopadzie 1985 wziął udział w kolacji inauguracyjnej w Białym Domu, podczas której zatańczył z Dianą, księżną Walii[26]; nazajutrz zdjęcia pary ukazały się w międzynarodowej prasie[27].
Po serii niepowodzeń, jakie odnotowały filmy z jego udziałem w latach 80., zagrał w kasowym filmie I kto to mówi (1989). Za rolę Vincenta Vegi w filmie Quentina Tarantino Pulp Fiction (1994) otrzymał drugą w karierze nominację do Oscara[28][29].
Jego zdjęcia zostały umieszczone na okładkach magazynów: „Harper’s Bazaar”, „Entertainment Weekly”, „McCall’s”, „Rolling Stone”, „Vanity Fair”, „People”, „After Dark”, „Time”, „Esquire”, „Bravo”, „Playgirl”, „InStyle”, „GQ”, „TV Guide”, „Interview”, „Tele Tydzień” i „The Hollywood Reporter”[30].
5 września 1991 ożenił się z aktorką Kelly Preston (zm. 12 lipca 2020). Mieli córkę Ellę Bleu (ur. 3 kwietnia 2000) i synów: Benjamina (ur. 2010[31]) oraz Jetta (ur. 13 kwietnia 1992, zm. 2 stycznia 2009 w wyniku uderzenia głową w wannę podczas ataku epilepsji). Jett zmagał się z chorobą Kawasakiego[32].
Od dziecka był fascynatem lotnictwa, posiada licencję pilota i jest właścicielem czterech samolotów. Gdy nocą 24 listopada 1992 pilotował samolot Gulfstream N728T (później przerejestrowany na N492JT) wraz ze swoją rodziną, awarii uległ generator elektryczny w samolocie, na skutek czego Travolta musiał awaryjnie lądować, kierując się tylko kompasem magnetycznym i światłami miejskimi Waszyngtonu – podczas tego lądowania o mało nie doszło do czołowej kolizji w powietrzu z Boeingiem 727[33]. Był posiadaczem Boeinga 707–138 pochodzącego z floty Qantas[34]. W maju 2017 podarował go organizacji HARS zajmującej się restauracją historycznych samolotów związanych z Australią[35].
Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
---|---|---|---|
1978 | Złote Jabłko | Gwiazda roku[36] | – |
Bravo Otto | Najlepszy aktor | – | |
1979 | Złoty Glob | Ulubiony światowy aktor filmowy[36] | – |
Bravo Otto | Najlepszy aktor | – | |
1993 | Najlepszy aktor | – | |
1994 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sztokholmie | Najlepszy aktor[36] | Pulp Fiction (1994) |
1995 | David di Donatello | Najlepszy aktor zagraniczny[36] | |
MTV Movie Award | Najlepsza sekwencja taneczna[36] z Umą Thurman | ||
1996 | Złoty Glob | Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu[36] | Dorwać małego (1995) |
1998 | MTV Movie Award | Najlepszy duet ekranowy[36] z Nicolasem Cage | Bez twarzy (1997) |
Złote Jabłko | Gwiazda roku[36] | – | |
1999 | Nagroda Satelita | Najlepsza obsada filmowa[36] | Cienka czerwona linia (1998) |
2001 | Złota Malina | Najgorszy aktor[36] | Bitwa o Ziemię (2000) Numer stulecia (2000) |
Najgorsza ekranowa para / duet filmowy[36] | Bitwa o Ziemię (2000) | ||
Najgorszy obraz[36] | |||
2012 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián | Nagroda za całokształt twórczości[36] | – |
2013 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Karlowych Warach | Nagroda specjalna za wybitny wkład w światowe kino[36] | – |
2020 | Złota Malina | Najgorszy aktor[36] | Fanatyk (2019) Na zakręcie (2019) |