11 Armia (ZSRR)
W dzisiejszym świecie 11 Armia (ZSRR) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się budzi ciekawość i uwagę ekspertów, badaczy, naukowców i ogółu społeczeństwa. Jego znaczenie polega na oddziaływaniu na różne aspekty życia codziennego, a także na rozwój różnych kierunków studiów i zawodów. W tym artykule szczegółowo badamy różne aspekty związane ze 11 Armia (ZSRR), od jego historycznego pochodzenia po wpływ na teraźniejszość, analizując jego implikacje i prognozując jego możliwą ewolucję w przyszłości.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
11 Armia (ros. 11-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej
Historia
Dowództwo armii zostało sformowane 07.09.1939 roku na bazie Mińskiej Armijnej Grupy Operacyjnej w Białoruskim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Od 17 września 1939 wraz z wojskami III Rzeszy i Słowacji 11 Armia brała udział w kampanii wrześniowej w składzie Frontu Białoruskiego[1]. W czerwcu 1941 roku w składzie Frontu Północno-Zachodniego broniła terytorium Związku Radzieckiego atakowanego przez wojska III Rzeszy i jej satelitów[2]. Armia uczestniczyła w bitwie kurskiej (5 lipca – 23 sierpnia 1943) w czasie której dowództwo frontu tworzyli następujący oficerowie: dowódca Iwan Fiediuninski, szef sztabu N. Korniejew, członkowie rady wojennej S. Pankow i F. Prudnikow oraz szef zarządu politycznego W. Szabanow[3]. Armia rozformowana została w końcu grudnia 1943 roku.
Dowódcy armii
Dowódcy:
- komdiw Nikifor Miedwiediew – 09.1939 – 07.1940
- gen. por. Wasilij Morozow[4] – 26.07.1940 – 18.11.1942
- gen. por. Pawieł Kuroczkin – 18.11.1942 – 15.03.1943
- gen. por. Anton Łopatin – 15.03.1943 – 14.07.1943
- gen. por. Iwan Fiediuninski – 14.07.1943 – 23.12.1943
Szefowie sztabu:
- płk Kuźma Sazonow[1].
Struktura organizacyjna
Skład we wrześniu 1939[5]:
- 16 Korpus Piechoty
- 3 Korpus Kawalerii
- 2 Dywizja Kawalerii
- 25 Dywizja Kawalerii
- 100 Dywizja Kawalerii
- 6 Brygada Pancerna
Skład 22 czerwca 1941 roku[2]:
- 23 Dywizja Piechoty
- 126 Dywizja Piechoty – gen. mjr Michaił Kuzniecow
- 128 Dywizja Piechoty
- 10 Brygada Artylerii Przeciwpancernej – płk Maksim Jegorow
- 16 Korpus Strzelecki
- 29 Korpus Strzelecki (litewski) – gen. mjr Aleksandr Samochin
- 179 Dywizja Piechoty – płk Aleksandr Ustinow
- 184 Dywizja Piechoty – płk Matwiej Winogradow
- 3 Korpus Zmechanizowany
- oraz: 270, 448 i 615 pułk artylerii, 110 pułk haubic ciężkich, 429 pułk artylerii haubic, 19 i 247 samodzielny dywizjon przeciwlotniczy, 38 Samodzielna Brygada Saperów, 42 Szawelski Rejon Umocniony, 45 – Rejon Umocniony i 46[6].
Przypisy
- ↑ a b Zarzycki 2014 ↓, s. 266.
- ↑ a b Fiszer i Gruszczyński 2009 ↓, s. 47.
- ↑ Kołtunow i Sołowjow 1971 ↓, s. 460.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 95.
- ↑ Moczulski 2009 ↓, s. 968.
- ↑ Bieszanow 2009 ↓, s. 138.
Bibliografia
- Władimir Bieszanow: Pogrom pancerny 1941. Warszawa: Bellona, 2009. ISBN 978-83-1111-530-9.
- Władimir Bieszanow: Czerwony blitzkrieg 1939-1940. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-1113-730-1.
- Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
- G. Kołtunow, B. Sołowjow: Bitwa pod Kurskiem. Warszawa: 1971.
- Leszek Moczulski: Wojna polska 1939. Warszawa: Bellona, 2009. ISBN 978-83-1111-5842.
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Piotr Zarzycki: Suplement do września 1939. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.