W tym artykule szczegółowo zbadamy Thomas Hunt Morgan i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od wpływu na historię po wpływ na życie codzienne, Thomas Hunt Morgan przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Poprzez szczegółową analizę zbadamy najważniejsze aspekty Thomas Hunt Morgan i jego rolę w sferze kulturowej, społecznej i emocjonalnej. Dodatkowo zbadamy, jak Thomas Hunt Morgan ewoluował na przestrzeni czasu i jak nadal kształtuje nasze postrzeganie otaczającego nas świata. W tym artykule przedstawiono pełny i kompleksowy przegląd Thomas Hunt Morgan, oferując czytelnikom głębsze zrozumienie jego znaczenia we współczesnym świecie.
![]() | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
25 września 1866 |
Data i miejsce śmierci |
4 grudnia 1945 |
profesor | |
Specjalność: biologia, genetyka | |
Alma Mater | |
Uczelnia |
California Institute of Technology, |
![]() | |
Nagrody | |
|
Thomas Hunt Morgan (ur. 25 września 1866 w Lexington, zm. 4 grudnia 1945 w Pasadenie) – amerykański biolog i genetyk, twórca chromosomowej teorii dziedziczności, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1933 roku.
W 1886 roku ukończył zoologię na Uniwersytecie Kentucky[1][2]. Następnie kontynuował studia podyplomowe na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, pod kierunkiem W.K. Brooksa (morfologia) i H. Newella Martina (fizjologia)[1]; w 1890 uzyskał tam tytuł doktora[2]. W latach 1891–1904 był profesorem zoologii w Bryn Mawr College[1][2]. Swoje najważniejsze prace wykonywał w latach 1904–1928, będąc profesorem zoologii doświadczalnej na Uniwersytecie Columbia[1][2][3]. W latach 1928–1945 profesor biologii i dyrektor zorganizowanych przez siebie laboratoriów G. Kerckhoffa w California Institute of Technology w Pasadenie[1][3]. W późniejszych latach miał swoje prywatne laboratorium w Corona del Mar w Kalifornii[1].
W latach 1892–1909 zajmował się zagadnieniami embriologii doświadczalnej[3]. W 1909 roku Morgan wraz ze współpracownikami – Hermannem Josephem Mullerem, Calvinem Bridgesem i Alfredem Sturtevantem rozpoczął eksperymenty na wywilżnie karłowatej, które wykazały, że nośnikami genów są chromosomy[3][4]. Jego odkrycia zmodyfikowały prawa Mendla. W 1911 roku powstały pierwsze mapy chromosomów[2]. Za swoje odkrycia dotyczące roli chromosomu w dziedziczności otrzymał w 1933 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny[1][2][4]. Laureat Medalu Copleya (1939)[1].
Do jego najważniejszych publikacji książkowych należy wydana wraz z zespołem współpracowników The Mechanism of Mendelian Heredity (1915), w której zawarł chromosomową teorię dziedziczności oraz The Theory of the Gene (1926)[2].