John Vane

W dzisiejszym świecie John Vane stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Od samego początku John Vane budzi ciekawość i uwagę zarówno ekspertów, jak i hobbystów. Jego wpływ na społeczeństwo i na różne obszary badań sprawił, że jest to podstawowy element, który należy wziąć pod uwagę w każdej analizie lub dyskusji. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z John Vane, od jego historii i pochodzenia po jego dzisiejszy wpływ. Ponadto przeanalizujemy różne punkty widzenia i opinie na temat John Vane, aby zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego fascynującego tematu.

Ten artykuł dotyczy farmakologa, laureata Nagrody Nobla. Zobacz też: John Vane, 11. baron Barnard.
John Robert Vane
Ilustracja
Państwo działania

Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

29 marca 1927
Tardebigge

Data i miejsce śmierci

19 listopada 2004
Farnborough

Specjalność: farmakologia
Alma Mater

Uniwersytet w Birmingham,
Uniwersytet Oksfordzki

Uczelnia

Uniwersytet Yale

Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny

Multimedia w Wikimedia Commons

John Robert Vane (ur. 29 marca 1927 w Tardebigge, zm. 19 listopada 2004 w Farnborough) – brytyjski farmakolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1982 roku[1].

Życiorys

Był synem imigranta z Rosji, Maurice'a Vane'a oraz jego żony Frances, pochodzącej z rolniczej rodziny z Worcestershire[2]. W 1944 podjął studia chemiczne na Uniwersytecie w Birmingham. Wśród jego wykładowców był Maurice Stacey, którego rekomendacja pozwoliła Vane'owi kontynuować edukację w zespole farmakologa Joshua Burna na Uniwersytecie Oksfordzkim gdzie, w 1953, uzyskał stopień doktora[3].

W latach 1953–1955 pracował na Wydziale Farmakologii Uniwersytetu Yale. Po powrocie do Anglii został zatrudniony w Instytucie Podstawowych Nauk Medycznych Uniwersytetu Londyńskiego. W latach 1961–1973 był profesorem Royal College of Surgeons tej uczelni. W 1973 objął stanowisko dyrektora naukowego laboratoriów badawczych Fundacji Wellcome w Beckenham[2].

Vane w swoich pracach wykazał, że aspiryna hamuje tworzenie się prostaglandyn związanych z bólem, gorączką i stanami zapalnymi, co wyjaśniło na poziomie fizjologicznym, skuteczność tego leku. Był także współodkrywcą prostacykliny (hormonu naczyniowego), który rozszerza najmniejsze naczynia krwionośne i, w przeciwieństwie do niektórych innych prostaglandyn, hamuje tworzenie się płytek krwi, powodujących jej krzepnięcie[3].

W 1982 przyznano mu Nagrodę Nobla za badania nad prostaglandynami i pokrewnymi substancjami czynnymi biologicznie. Wraz z Vane'em nagrodę otrzymali Szwedzi Sune Bergström i Bengt Samuelsson[1]. Był też laureatem Nagrody Laskera (1977), Medalu Królewskiego (1989)[2]. W 1984 otrzymał tytuł szlachecki[3].

Wśród towarzystw naukowych, które wybrały go do swojego grona, znalazły się londyńskie Royal Society oraz polskie PAN i PAU.

Przypisy

  1. ↑ a b The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1982. .
  2. ↑ a b c John R. Vane. Biographical. nobelprize.org . . (ang.).
  3. ↑ a b c Sir John Robert Vane, Encyclopædia Britannica (ang.).

Bibliografia

  • Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.
Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Laureaci Royal Medal (XX wiek)
1901–1909
1910–1919
lata 20.
lata 30.
lata 40.
lata 50.
lata 60.
lata 70.
lata 80.
lata 90.
rok 2000