W dzisiejszym artykule zagłębimy się w temat Paralelizm psychofizyczny, aspekt, który był przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu. Paralelizm psychofizyczny to temat, który wzbudził duże zainteresowanie zarówno wśród ekspertów, jak i fanów i jest kluczowy dla zrozumienia jego wpływu na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. W tym artykule przeanalizujemy różne podejścia przyjęte w odniesieniu do Paralelizm psychofizyczny, a także ich implikacje na poziomie osobistym, społecznym i globalnym. Dodatkowo przeanalizujemy niektóre z najnowszych badań na temat Paralelizm psychofizyczny i omówimy możliwe implikacje na przyszłość. Ostatecznie ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i zaktualizowanego spojrzenia na Paralelizm psychofizyczny, aby zapewnić naszym czytelnikom głębsze zrozumienie tego bardzo istotnego tematu.
Paralelizm psychofizyczny – pogląd filozoficzny, konkretniej w filozofii umysłu, dotyczący dylematu psychofizycznego[1].
Jeśli przyjmiemy ontologiczne założenie, że człowiek złożony jest z dwu substancji, jednej materialnej, przestrzennej, mianowicie ciała, i drugiej niematerialnej, duszy czy też umysłu, i będziemy starali się wyjaśnić fakt, że obie te substancje są nierozerwalnie ze sobą związane, (np. myśl czy też wola ruchu poprzedza wykonanie tego ruchu), możemy uznać, że ten związek czasowy jest czymś innym niż związkiem przyczynowym między tymi dwiema substancjami. Jednym z możliwych rozwiązań tego dylematu jest okazjonalizm, innym właśnie paralelizm psychofizyczny, który tłumaczy, że zbieżność w czasie faktów na płaszczyźnie materialnej i niematerialnej jest spowodowana działaniem jakiejś zewnętrznej siły, która ustaliła na samym początku bieg zdarzeń na obu płaszczyznach, tak żeby pasowały do siebie, ale nie interweniuje już podczas stawania się faktów materialnych i niematerialnych. Paralelizm psychofizyczny w wersji tzw. "harmonii przedustawnej" jest dziełem Leibniza.
W psychologii do przedstawicieli paralelizmu psychofizycznego zalicza się ojca psychologii naukowej Wilhelma Wundta.