Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu
W dzisiejszym świecie Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę zawodową, akademicką, czy osobistą, Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu stał się tematem wspólnego zainteresowania osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W miarę rozwoju społeczeństwa wyzwania związane z Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu stają się coraz bardziej złożone, a potrzeba zrozumienia jego konsekwencji staje się coraz bardziej nagląca. W tym artykule zbadamy różne aspekty Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu i jego wpływ na różne obszary codziennego życia. Od jego historii po obecne zastosowania, zajmiemy się wieloma aspektami Pałac Henckel von Donnersmarcków we Wrocławiu i jego wpływem na współczesne społeczeństwo.
 Pałac Henckla von Donnersmarck | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Piotra Skargi |
| Typ budynku |
pałac |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt |
Johann Christian Valentin Schulze, Carl Ferdinand Langhans |
| Kondygnacje |
trzy |
| Pierwszy właściciel |
Hr. Henckel von Donnersmarck |
| Kolejni właściciele |
Schlesische General-Landschafts-Direktion |
Pałac Henckla von Donnersmarck (niem. Das Henckelsche Palais) – klasycystyczny pałac miejski, który znajdował się na skrzyżowaniu ulic Piotra Skargi i Teatralnej we Wrocławiu; jeden z ostatnich pałaców szlachty śląskiej. Zniszczony podczas II wojny światowej.
Historia
Pałac został wzniesiony w latach 1825–1827 na zlecenie Karla Lazarusa Henckela von Donnersmarck ze Świerklańca, potomka górnośląskiego rodu magnatów ziemskich i przemysłowych Henckel von Donnersmarck. Budynek został wybudowany przez Johana Christiana Valentina Schulzego według projektu Carla Ferdinanda Langhansa na terenach dawnych fortyfikacji miejskich, w pasie Promenady, naprzeciwko Bastionu Sakwowego[a]. W 1868 roku został sprzedany Śląskiemu Generalnemu Ziemstwu[1][2].
Podczas działań wojennych w 1945 roku pałac został zniszczony, a następnie ok. 1950 rozebrany. Na jego miejsce utworzono placyk z pomnikiem Mikołaja Kopernika[1].
Architektura
Trójkondygnacyjny budynek został wzniesiony na planie litery "U" a jego krótszy, dziewięcioosiowy wschodni bok zwrócony był w stronę ulicy Skargi. W nim, w osi środkowej umieszczone zostało główne wejście zaakcentowane czterokolumnowym przerwanym toskańskim portykiem balkonowym. Nad nim znajdowało się trójdzielne okno typu porte-fenetre zwieńczone kartuszem herbowym. W elewacji południowej, w jej środkowej części znajdowała się oranżeria a w części dachowej belweder. Okna posiadały proste opaski. Pomiędzy skrzydłami znajdował się dziedziniec[1].
We wnętrzu budynku, na parterze znajdowała się długa sień z trójbiegową klatką schodową u wejściu której znajdowały się figury sfinksów. Na pierwszym piętrze pałac posiadał piętnaście reprezentatywnych pomieszczeń, z których najbardziej okazałą był złoty salon z kopułą, z dekoracyjną sztukaterią i polichromią wzorowaną na malarstwie w pompejskich pałacach oraz dwukondygnacyjna sala balowa z klasycystyczną dekoracją i dwoma galeriami opartymi na dwunastu jońskich kolumnach. Jak zaznacza Agnieszka Zabłocka-Kłos skromna, klasycystyczna elewacja nie zapowiadała pełnego przepychu i wyrafinowania wnętrz[1][3].
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.
- Zygmunt Antkowiak: Ulice i place Wrocławia. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1970.
