Obecnie Pałac w Stroniu Śląskim stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Od wpływu na życie codzienne po wpływ na społeczeństwo w ogóle, Pałac w Stroniu Śląskim jest przedmiotem ciągłej debaty, analizy i refleksji. Jego znaczenie rozciąga się od technologii po kulturę, w tym ekonomię i politykę. Pałac w Stroniu Śląskim przykuł uwagę osób w każdym wieku i z różnych dziedzin zawodowych, budząc zainteresowanie wykraczające poza granice geograficzne i kulturowe. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Pałac w Stroniu Śląskim na nasze życie i otaczający nas świat, oferując wszechstronną analizę obejmującą różne perspektywy i podejścia.
![]() Współczesny wygląd pałacu | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
ul. T. Kościuszki 55 |
Typ budynku |
pałac |
Styl architektoniczny | |
Rozpoczęcie budowy |
1838 r. |
Pierwszy właściciel | |
Kolejni właściciele | |
Położenie na mapie Stronia Śląskiego ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego ![]() | |
Położenie na mapie gminy Stronie Śląskie ![]() | |
![]() |
Pałac w Stroniu Śląskim – dawna rezydencja właścicieli dóbr w miejscowości Stronie Śląskie (dawniej niem. Seitenberg), w powiecie kłodzkim (województwo dolnośląskie), w formie skromnego pałacu, do którego przylega założenie parkowe. Obecnie budynek jest siedzibą władz samorządowych i burmistrza gminy Stronie Śląskie. Najbardziej znaną właścicielką pałacu była Marianna Orańska.
Pałac położony jest w centrum Stronia Śląskiego, przy ul. Kościuszki 55, w pobliżu skrzyżowania z drogą prowadzącą przez Sienną do Bystrzycy Kłodzkiej[2]. Stanowi część dawnego zespołu dworskiego obejmującego również park, kościół ewangelicki, kaplicę pw. św. Onufrego i budynki gospodarcze[2].
Wiadomo, że już w 1787 roku w miejscu dzisiejszego pałacu istniał dwór. W źródłach pisanych jest określany jako pański dom mieszkalny, a więc dość skromny budynek.
8 kwietnia 1838 roku królewna Marianna Orańska nabyła za 135 000 talarów klucz stroński oraz majątek rycerski Strachocin poprzez agenta dworskiego S. Saula od spadkobierców rodziny von Mutius[3]. Obecny pałac wzniesiono jeszcze tego samego roku w formie prostego, "idyllicznego" pałacu letniego planowanego do wykorzystania w czasie okresowych pobytów właścicielki. Zaprojektowany był zapewne w Berlinie, w stylu klasycystycznym, przez któregoś z architektów szkoły berlińskiej, która wówczas rozpoczynała swoją działalność. Inspirowany był architekturą Karla Fridricha Schinkla.
Przy pałacu, zapewne wkrótce po jego wybudowaniu, urządzono park, który zajął miejsce dawnego folwarku. W 1845 roku stanął w nim efektowny dom myśliwski z ośmioma szczytami. W sąsiedztwie znajdowała się pstrągarnia urządzona w 1874 roku. Po obydwu obiektach współcześnie nie pozostał żaden ślad. W roku 1910 pałac został przebudowany[2].
Pałac ma charakter prostej, kubicznej budowli o stosunkowo niewielkiej skali[2]. Wzniesiony jest na planie prostokąta, dwutaktowy, nakryty spłaszczonym dachem czterospadowym[2]. Sień przejazdowa w przyziemiu nakryta jest sklepieniem wielopolowym rozdzielonym gurtami, z przęsłami nakrytymi czeską kapą. Elewacje pięcio- lub sześcioosiowe mają cokoły oblicowane ciosami z piaskowca. Boniowaniem podkreślono również portal na fasadzie. Po 1945 roku zniekształcono wygląd elewacji przez zastosowanie nakrapianego tynku.
Wygląd pałacu w pierwszej połowie XIX wieku nie jest w pełni znany. Obecny wystrój elewacji nosi cechy neoklasycystyczne z elementami neorenesansu, a więc został on nieco przekształcony w końcu XIX wieku. Elementami neorenesansowymi jest przemienne, narożne pseudoboniowanie. Budynek ma charakter bardzo skromnego pałacu, nie obliczonego na cele reprezentacyjne, lecz raczej na wygodę i użyteczność.
W pobliżu przechodzi szlak turystyczny prowadzący ze Stronia Śląskiego do Jaskini Niedźwiedziej w Kletnie oraz uczęszczana droga nad zalew w Starej Morawie[2]. Pałac jest budynkiem publicznym otwartym w godzinach urzędowania w dni robocze[2]. Całkowita współczesna przebudowa pozbawiła wnętrza turystycznej atrakcyjności.