Jakob Sievers

W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Jakob Sievers, tematem, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w branży zawodowej, Jakob Sievers okazał się przedmiotem zainteresowania różnych studiów i badań. W trakcie tej lektury będziemy analizować jego ewolucję w czasie, a także jego wpływ na różne obszary codziennego życia. Dodatkowo zbadamy możliwe przyszłe implikacje, jakie Jakob Sievers może mieć w naszym ciągle zmieniającym się świecie. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej na ten fascynujący temat!

Jakob Sievers
Ilustracja
Portret z lat 1790–1795 pędzla Józefa Grassiego
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1731
Rakvere

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1808
Valmiera

gubernator guberni nowogrodzkiej
Okres

od 1764
do 1776

Poprzednik

Stiepan Uszakow

Następca

Frantz Kliczka

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Multimedia w Wikimedia Commons
Herb Rodzinny
Jakob Sievers
Яков Ефимович Сиверс
Ilustracja
generał
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1731
Rakvere

Data śmierci

23 lipca 1808

Przebieg służby
Lata służby

1759–1764

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

Wojna siedmioletnia

Jakob Johann Sievers (ros. Яков Ефимович Сиверс; ur. 19 września 1731 w Wesenbergu, ob. Rakvere w Estonii, zm. 23 lipca 1808 w Bauenhofie w Liwonii, obecnie Bauņu muiža na Łotwie) – generał rosyjski, dyplomata, wolnomularz[1]. 5 grudnia 1792 r. mianowany posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym Katarzyny II w Rzeczypospolitej, misję tę pełnił od 16 lutego do 28 grudnia 1793 roku.

Życiorys

Był bałtyckim Niemcem, pochodził ze zubożałej rodziny szlachty inflanckiej. W latach 1756–1763 brał udział w wojnie siedmioletniej. W latach 1759–1760 stał na czele komisji zajmującej się wymianą jeńców z Prusami. W 1764 został gubernatorem nowogrodzkim, w 1776 mianowany generał-gubernatorem nowogrodzkim, twerskim i pskowskim. Przeprowadził pomyślnie dla Rosji II rozbiór Polski, zatwierdzony na zwołanym w asyście rosyjskich armat sejmie grodzieńskim. Doprowadził do rozwiązania konfederacji targowickiej i zawiązania konfederacji grodzieńskiej[2]. W uznaniu zasług dla imperium rosyjskiego car Paweł I nadał mu w 1798 tytuł hrabiego. W 1800 opuścił służbę państwową.

Był odznaczony Orderem Orła Białego (1793) i Orderem Świętego Stanisława (1793)[1].

Pozostawił po sobie pamiętniki pt. Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski (Warszawa, 1992, ISBN 83-85083-25-1).

Przypisy

  1. ↑ a b Marta Męclewska, Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, Zamek Królewski, Warszawa 2008, s. 271.
  2. ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792–1793, Warszawa 1993, s. 204–216.

Literatura

  • Drugi rozbiór Polski: z pamiętników Sieversa t. 1–3, Drukarnia Józefa Sikorskiego, Warszawa 1906
  • Karl Ludwig Blum: Ein russischer Staatsmann, Denkwürdigkeiten des Grafen von Sievers, Leipzig 1857-1858, 4 Bände
  • Karl Ludwig Blum: Graf Jacob Johann von Sievers und Russland zu dessen Zeit. Leipzig; Heidelberg: Winter, 1864
  • Jones, Robert E: Provincial Development in Russia. Catherine II and Jacob Sievers. Rutgers University Press 1984


Przedstawiciele dyplomatyczni Rosji w Polsce

¹ – także dowódca wojsk; jego następcami byli: gen. Iwan Weymarn i gen. Aleksander Bibikow