Zachariasz (papież)
W tym artykule szczegółowo omówimy Zachariasz (papież), który jest dziś bardzo istotnym tematem. Zachariasz (papież) to koncepcja, która wzbudziła ogromne zainteresowanie w różnych obszarach, od nauki po politykę, poprzez kulturę i społeczeństwo w ogóle. W kolejnych wierszach przeanalizujemy różne aspekty Zachariasz (papież), jego znaczenie we współczesnym świecie i niektóre kontrowersje wokół niego. Celem tego artykułu jest rzucenie światła na Zachariasz (papież) i przedstawienie przeglądu, który pozwoli czytelnikowi lepiej zrozumieć jego zakres i implikacje. Bez wątpienia Zachariasz (papież) to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na szczegółowe przestudiowanie.
| Papież Biskup Rzymu | |
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
brak danych |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 752 |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
3 grudnia 741–15 marca 752 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
3 grudnia 741 |
| |
| Czczony przez | |
|---|---|
| Wspomnienie |
22 marca (Kościół katolicki) |
Zachariasz (ur. w Kalabrii, zm. 15 marca 752[1]) – święty Kościoła katolickiego i Cerkwi prawosławnej, 91. papież w okresie od 3 grudnia 741 do 15 marca 752[2].
Życiorys
Był synem Polychroniusza z Kalabrii.
Był ostatnim z papieży pochodzenia greckiego, ale urodzonym w Italii, a także ostatnim papieżem, który zawiadomił cesarza o swojej elekcji[2]. Kontynuował walkę z ikonoklazmem[3].
W latach 40. VIII wieku papież pertraktował z królem Longobardów, Liutprandem (z którym spotkał się osobiście w 742 roku) i odzyskał zrabowane dobra, zajęte miasta, a także podpisał 20-letni traktat pokojowy[1]. W rok później Longobardowie zrabowali Rawennę i ponownie Zachariasz przeprowadził skuteczne negocjacje[1]. Jednak wkrótce potem jeden z następców Liutpranda, Aistulf, zajął Rawennę, co zakończyło istnienie egzarchatu[1].
Zachariasz zaraz po wyborze wysłał legatów do cesarza Konstantyna V Kopronima. Kontynuował politykę ustaloną przez swoich poprzedników. Opierał się ikonoklastycznym roszczeniom cesarza Konstantyna i jednocześnie starał się nie zrywać więzów z cesarstwem[2]. Na prośbę Pepina Krótkiego wydał formalne rozporządzenie, aby tytuły królewskie nadawano tym, którzy faktycznie sprawują władzę[1]. W efekcie poparł swym autorytetem detronizację ostatniego króla z dynastii Merowingów, Childeryka III i nakazał św. Bonifacemu (który był już wówczas legatem papieskim) namaścić Pepina Krótkiego na nowego króla Franków[1].
Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 22 marca[4]. Cerkiew prawosławna wspomina go 5 listopada[5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 17-129. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 46-47. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Hubert Jerzy Kaczmarski: Poczet Papieży: Biskupi Rzymu od św. Piotra do Jana Pawła II. Warszawa: Novum, 1986, s. 191.
- ↑ Święty Zachariasz, papież. Brewiarz. . (pol.).
- ↑ Richard McBrien: Leksykon papieży. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 91. ISBN 83-7311-764-4.
Bibliografia
- Pope St. Zachary. Catholic Encyclopedia. . (ang.).
| Uznani za świętego bez formalnej kanonizacji |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Formalnie kanonizowani i beatyfikowani przez Kościół katolicki |