W dzisiejszym świecie Jan XIX stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiej publiczności. Wraz z postępem technologii i globalizacją Jan XIX stał się punktem zainteresowania w różnych dziedzinach i sektorach, wywołując debaty i refleksje na temat jego wpływu i znaczenia. Od polityki po naukę, kulturę i rozrywkę – Jan XIX zdołał przyciągnąć uwagę milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie i implikacje Jan XIX, analizując jego ewolucję w czasie i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Romanus | |
Papież Biskup Rzymu | |
![]() | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
brak danych |
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce pochówku | |
Papież | |
Okres sprawowania |
1024–1032 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Pontyfikat |
19 kwietnia 1024 |
Jan XIX (łac. Ioannes XIX, właśc. Romanus, ur. w Tusculum, zm. 20 października 1032 w Rzymie) – papież w okresie od 19 kwietnia 1024 do 20 października 1032[1].
Jego prawdziwe imię to Romanus; był bratem Benedykta VIII i Alberyka III[1][2]. Papieżem został dzięki poparciu swoich krewnych – hrabiów Tusculum, którzy traktowali papiestwo jako swoją własność[1]. Był człowiekiem świeckim, dlatego podczas jednego dnia otrzymał wszystkie potrzebne święcenia, co było sprzeczne z prawem kanonicznym[3][2]. Zatrudnił w Pałacu Laterańskim swojego drugiego brata, Alberyka, pełniącego wcześniej funkcję sędziego miejskiego[1].
Wysłał do Polski koronę dla Bolesława Chrobrego, czym umożliwił i poparł koronację pierwszego króla Polski w 1025[4]; ponadto utworzył biskupstwo w Kruszwicy[2]. Popierał reformy kluniackie i utrzymywał przyjazne stosunki z Odilonem, opatem Cluny. Za udzielanie rozmaitych godności kościelnych żądał wysokich sum, więc podejrzewano, że zamierza sprzedać Konstantynopolowi prymat papieski, czyli tytuł patriarchy ekumenicznego[1]. Cesarz Bazyli II przybył do Rzymu z hojnymi datkami, co skłaniało Jana do przystania na propozycję[1]. Spowodowało to jednak stanowczy sprzeciw opatów z Cluny, więc Jan musiał zrezygnować ze swoich zamiarów[1].
26 marca 1027 roku papież dokonał koronacji Konrada II na cesarza, w obecności Rudolfa III i Kanuta Wielkiego[1]. Nowy cesarz nie przysiągł strzec Państwa Kościelnego, ani nie odnowił "przywileju ottoniańskiego"[1]. Wymusił natomiast na Janie, by ten ogłosił, że Akwileja ma stać się "metropolią wszystkich Kościołów Włoch"[1].
Papież zmarł w Rzymie, a pochowano go w bazylice św. Piotra.