Siemiatycze

Wygląd przypnij ukryj Siemiatycze
miasto i gmina
Ilustracja
Plac Jana Pawła II
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Powiat

siemiatycki

Data założenia

1. poł. XV wieku

Prawa miejskie

1542

Burmistrz

Piotr Siniakowicz

Powierzchnia

36,25 km²

Populacja (2019)
• liczba ludności
• gęstość


14 391
396,9 os./km²

Strefa numeracyjna

85

Kod pocztowy

17-300

Tablice rejestracyjne

BSI

Położenie na mapie powiatu siemiatyckiegoMapa konturowa powiatu siemiatyckiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Siemiatycze”SiemiatyczeSiemiatycze
Położenie na mapie PolskiMapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Siemiatycze”SiemiatyczeSiemiatycze
Położenie na mapie województwa podlaskiegoMapa konturowa województwa podlaskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Siemiatycze”SiemiatyczeSiemiatycze
Ziemia52°25′38″N 22°51′45″E/52,427222 22,862500
TERC (TERYT)

2010011

SIMC

0923360

Urząd miejskiul. Pałacowa 2
17-300 Siemiatycze
Strona internetowa
BIP

Siemiatycze – miasto w Polsce, położone w województwie podlaskim, siedziba powiatu siemiatyckiego i gminy wiejskiej Siemiatycze. Leży na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej, nad rzeką Kamianką.

Według danych z 2019 roku Siemiatycze liczyły 14 391 mieszkańców.

Położenie

Siemiatycze są położone we wschodniej Polsce, w południowej części województwa podlaskiego i 64 km od Siedlec.

Według danych z 2002 Siemiatycze miały obszar 36,25 km², w tym:

Według danych z 1 stycznia 2011 powierzchnia miasta wynosiła 36,25 km². Miasto stanowi 2,48% powierzchni powiatu.

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa białostockiego.

Historia

Historia do 1795 roku

Historia miasta sięga połowy XV wieku, kiedy wyodrębniają się pierwsze dobra siemiatyckie. Pierwotna osada dworska istniejąca w latach 1443–1542, wraz z cerkwią pw. Świętej Trójcy, św. św. Piotra i Pawła i św. Paraskewii usytuowana była na wzgórzu nad rzeką Muchawiec (obecnie na dawnym miejscu stoi wzniesiona w 1866 murowana cerkiew pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła). Na przeciwległym brzegu Muchawca ok. połowy XV w. zaczęła powstawać nowa osada o innym niż przycerkiewna charakterze narodowościowo-religijnym, dla której Michał Kmita Sudymontowicz ufundował w 1456 roku kościół. Już w początkach miasta można zatem obserwować dość typowe dla Podlasia zjawisko powstawania dwóch skupisk osadniczych, stanowiących jednakże jedno miasto, o odrębnym składzie religijnym, prawnym i etnicznym społeczeństwa. W 1527 dobra siemiatyckie obejmują 7 wsi. Miasto prywatne posiadało prawo magdeburskie w 1542 roku. W styczniu 1542 Zygmunt August wydaje dokument zezwalający Siemiatyczom na korzystanie z prawa magdeburskiego (prawa miejskie). Korzysta z tego prawa Stanisław Tęczyński, który 2 kwietnia 1542 wprowadza władze miejskie i zleca pracę nad organizacją miasta i jego kolonizacją. Siemiatycze początkowo należały do ziemi mielnickiej, w 1546 zostały przyłączone do ziemi drohickiej, stanowiącej część województwa podlaskiego. W 1580 w Siemiatyczach było 26 domów rynkowych, 186 domów ulicznych, 32 chałupy oraz 40 domów z zagrodami. Ogółem 282 domy zamieszkiwało 1900 osób. Siemiatycze zaliczały się wtedy do miast średniej wielkości w województwie podlaskim. Na 1582 datuje się początki osadnictwa żydowskiego na terenie Siemiatycz. Krzysztof Radziwiłł Piorun uzyskał dobra od Tęczyńskich i ufundował tu w 1588 roku zbór kalwiński. W 1599 roku Siemiatycze weszły w skład posagu Elżbiety Radziwiłłówny, która poślubiła Lwa Sapiehę, który polecił rozebranie zboru.

Kościół parafialny Wniebowzięcia NMP

W latach 1655–1660 rozwój miasta zostaje zahamowany przez potop szwedzki. Blisko 30% społeczności traci życie. Zniszczenie przez Szwedów Mielnika i Drohiczyna sprawia, że wzrasta znaczenie Siemiatycz. Simiatycze posiadała w 1673 roku wojewodzina wileńska Anna Barbara Sapieżyna. Pod koniec XVII wieku w mieście mieszkał Gedalia z Siemiatycz, uznawany za prekursora syjonizmu. W latach 1710–1711 wielki pomór lub inaczej morowe powietrze (epidemia dżumy) dziesiątkuje ludność, a pozostali przy życiu chronią się w pobliskiej cerkwi na Grabarce, która od tej pory zyskuje sławę cudownego miejsca. W 1722 Zgromadzenie Księży Misjonarzy przejęło prowadzenie parafii rzymskokatolickiej pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Misjonarze założyli i sprawowali opiekę nad szkołą i przytułkiem dla starców i kalek, prowadzili także działalność charytatywną. Przed kościołem zostaje wzniesiona brama z figurą św. Michała Archanioła.

W 1758 roku pożar zniszczył część pierzei rynkowej od strony kościoła. W 1758 Siemiatycze przechodzą w posiadanie księżnej Anny z Sapiehów Jabłonowskiej, wchodzą w skład klucza siemiatyckiego. Następuje rozbudowa miasta. W tym samym roku wielki pożar niszczy większość zabudowań, w tym kościół. W 1772 na polecenie księżnej dokonano rozbiórki starego drewnianego ratusza, a w jego miejsce postawiono nowy murowany budynek. Ratusz miał cztery skrzydła i wewnętrzny prostokątny dziedziniec z niewielkim budynkiem wagi w środkowej części. W obrębie budynku uwzględniono miejsce na stragany (tzw. kramy). W 1775 liczba domostw w Siemiatyczach wynosiła 285; Siemiatycze były pod tym względem piątym miastem na całym Podlasiu po Międzyrzecu, Węgrowie, Tykocinie i Ciechanowcu.

Lata 1775–1918

W 1777 w Siemiatyczach rozpoczęto budowę pałacu księżnej Anny Jabłonowskiej. W pałacu urządzono Gabinet Historii Naturalnej, w którym prezentowano zebrane przez Jabłonowską zbiory zoologiczne i botaniczne, dzieła sztuki medalierskiej, znaleziska archeologiczne, księgozbiór, miedzioryty i inne. Zbiory te oglądali m.in. król Stanisław August, wielki książę Paweł Romanow, dostojnicy oraz ludzie nauki: Stanisław Staszic, Kołłątaj. Jest to także prawdopodobny rok umieszczenia posągów Sfinksów na sarkofagowych cokołach bramy pałacowej, które po rekonstrukcji można oglądać obecnie. W 1789 roku król Stanisław August Poniatowski na wniosek właścicielki zgodził się na czwarty czterotygodniowy jarmark w mieście, który przypadał na święto św. Anny w dniu 26 lipca.

Po III rozbiorze Polski w 1795 Siemiatycze znalazły się pod zaborem pruskim. Okres 1797–1801 to lata budowy Bożnicy Żydowskiej, która w czasie II wojny światowej została spalona. Po śmierci Anny Jabłonowskiej w 1800 roku, jej pałacowe zbiory zostały sprzedane w 1802 roku przez Stanisława Sołtyka carowi Aleksandrowi I za 50 tys. dukatów i wywiezione do Moskwy.

7 lipca 1807 na mocy traktatu tylżyckiego Siemiatycze wraz z okolicznymi terytoriami włączono do Cesarstwa Rosyjskiego. W 1825 Siemiatycze zamieszkiwało 1945 osób. W mieście stało 20 budynków murowanych, 330 drewnianych, 2 manufaktury, 10 sklepów, 40 szynków, łaźnia i 2 parki miejskie. W 1861 gmina siemiatycka obejmowała 25 wiosek i przysiółków.

Bitwa pod Siemiatyczami 1863

6-7 lutego 1863 to data bitwy pod Siemiatyczami, stoczonej pomiędzy oddziałami powstańczymi dowodzonymi przez Lewandowskiego, Cichorskiego i Rogińskiego a wojskiem rosyjskim pod przywództwem gen. Maniukina. Bitwa rozegrała się na miejscowym cmentarzu i w jego okolicach (obecnie między ulicami Ciechanowiecką i Powstania styczniowego). W wyniku dużej przewagi ogniowej Rosjan i nieudolnego dowodzenia oddziałami powstańczymi bitwa zakończyła się klęską powstańców. Po odniesionym zwycięstwie Rosjanie w odwecie ograbili i spalili miasto. Całkowitemu zniszczeniu uległ pałac Anny Jabłonowskiej, którego potem już nie odbudowywano.

29 kwietnia 1865 – poświęcono kamień węgielny pod budowę murowanej cerkwi prawosławnej na wzgórzu obok nadwyrężonego budynku drewnianego. Budowę ukończono w 1866. 2 listopada nowa cerkiew została wyświęcona pod wezwaniem Świętych Piotra i Paraskiewy. W 1897 społeczeństwo Siemiatycz stanowili: 75% żydzi, 15% katolicy, blisko 10% prawosławnych oraz nieliczni ewangelicy. W 1900 nieopodal synagogi powstaje neobarokowy Przyszkółek (Dom Talmudyczny). Po wojnie w budynku tym mieściło się m.in. państwowe przedszkole, później przez dłuższy czas był siedzibą Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Anny Jabłonowskiej, aktualnie znajduje się tam Zasadnicza Szkoła Zawodowa. W budynku po koszarach zorganizowano jednoklasową szkołę cerkiewno-parafialną, przekształconą później w dwuklasową.

II Rzeczpospolita

Siemiatycze w okresie I wojny światowej

W 1921 Siemiatycze liczyły 5694 mieszkańców (6816 os. w 1931). Orientacyjny skład społeczeństwa był następujący: 65% żydzi, 25,7% katolicy, 9% prawosławni. Za Polaków uważało się 33%, do narodowości żydowskiej przynależność deklarowało ok. 61% i białoruskiej ok. 5%. Orientacyjnie w mieście mieszkało ok. 26% Polaków, 65% Żydów, 8% Białorusinów. Gminę siemiatycką zamieszkiwało 10 676 osób, 54% prawosławnych, 45% katolików, Polacy stanowili połowę ludności, druga połowa to Białorusini. 3 Maja 1921 roku odsłonięto nieistniejący już pomnik Tadeusza Kościuszki, który następnie podczas II Wojny Światowej został zburzony przez Niemców.

II wojna światowa

11 września 1939 oddziały niemieckie wkraczają do Siemiatycz i zajmują miasto. W dniach 17-20 września 1939 miasto i jego okolice są opuszczane przez Niemców ustępujących przed wkraczającymi oddziałami radzieckimi. Podczas okupacji i wycofywania się Niemcy dokonują aktów przemocy i terroryzują okoliczną ludność. 7 listopada 1940 władze radzieckie postawiły w Siemiatyczach pomnik Lenina, by uczcić przyłączenie miasta do terytorium Białoruskiej Republiki Radzieckiej. Pomnik zniszczyli Niemcy 5 lipca 1941. Od 29 sierpnia do końca lipca 1941 roku doszło w mieście do zamieszek antyżydowskich. W trakcie potyczek z oddziałami radzieckimi i okupacji, w 1941, dochodzi do licznych morderstw ludności cywilnej, przeprowadzono pacyfikacje i palenia okolicznych wsi. Niemcy często przeprowadzają działania odwetowe na ludności polskiej za straty jakie ponoszą w wyniku prowadzonych walk, nie oszczędzając osób w podeszłym wieku i dzieci. Następuje ostateczne zniszczenie siemiatyckiego ratusza, jednego z bardziej okazałych budynków tego typu w rejonie. Ratusz nie został odbudowany, a jego ruiny po zasypaniu ziemią zmieniły się w skwer pośrodku rynku.

W sierpniu okupanci tworzą w Siemiatyczach getto (w kwadracie ulic: Górnej, Wysokiej, Koszarowej i Słowiczyńskiej) głównie dla ludności żydowskiej z Siemiatycz i okolic. W getcie zgromadzono 4,2 tys. osób, byli to mieszkańcy Siemiatycz i okolicznych wsi. W dniach 2–9 września 1942 nastąpiła pierwsza deportacja z getta. W dniach 8–10 listopada 1942 wywieziono Żydów z getta, a jego mieszkańcy trafili głównie do obozu zagłady Treblinka II (ok. 90 km od Siemiatycz), gdzie zostali zamordowani wraz z 750 tys. innych więźniów. Żydzi, którzy uciekli z getta, utworzyli oddział zbrojny, pod dowództwem Herszla Szebesa, który działał w lasach pod Siemiatyczami.

Siemiatycze zostały zdobyte 22 lipca 1944 roku przez oddziały radzieckie 65 Armii. W dniu 6 kwietnia 1945 roku, dokonano napadu zbrojnego na dom Judy Blumberga (tzw. mechaniczną piekarnię) przy ul. Berka Joselewicza, w którym mieszkało 28 Żydów. Atak przerwało dopiero powrócenie do miasta zaalarmowanych oddziałów wojskowych.

W okresie wojny miasto utraciło 60% zabudowy mieszkalnej i ok. 50% budynków użyteczności publicznej, zniszczeniu (także celowemu) uległy zakłady przemysłowe i elektrownia. Tuż po wyzwoleniu szacowano ludność miasta na 3000 osób (40% stanu z 1939 – 7850 os.). Po powrocie części mieszkańców, w 1946 ludność Siemiatycz liczyła 4106 osób, 52% stanu z 1939. Niemal całkowitej zagładzie uległa ludność żydowska, stanowiąca przed wojną 60% mieszkańców Siemiatycz.

Polska Rzeczpospolita Ludowa

Zalew (zbiornik) w Siemiatyczach

W 1952 z południowej części powiatu bielskiego wyodrębniono nowy powiat ze stolicą w Siemiatyczach. Siemiatycze pozostają miastem powiatowym do roku 1975. 1 maja 1973 w siemiatyckiej cerkwi wybucha pożar. Budynek nie zostaje doszczętnie zniszczony, ogień powoduje jednak znaczne straty, ucierpiały wyposażenie cerkwi i ikony. 12 lipca wyremontowaną cerkiew wyświęcił metropolita warszawski Bazyli. W 1975 oddano do użytku pierwszy siemiatycki zalew. Aktualnie są 3 zbiorniki.

Po roku 1989

W 1990 ukazuje się pierwszy numer „Głosu Siemiatycz”, czasopisma regionalnego, pierwotnie czarno-białego, od kwietnia 2000 wydawanego co tydzień w kolorowej szacie graficznej. 14 października 1998 miasto odwiedził prawosławny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I, który w asyście metropolity Sawy dokonał uroczystego aktu wmurowania kamienia węgielnego w przygotowany już fundament nowej cerkwi pw. Zmartwychwstania Pańskiego. 18 sierpnia 2010 Patriarcha Ekumeniczny ponownie gościł w Siemiatyczach i dokonał pełnego poświęcenia nowo wybudowanej cerkwi. Nie był to jedyny wysoki prawosławny dostojnik, jaki odwiedził Siemiatycze. 18 sierpnia 2001 do miasta przybył Patriarcha Aleksandrii i całej Afryki Piotr VII. W wyniku reformy administracyjnej w 1999 powiat siemiatycki zostaje reaktywowany, obejmując gminy: Drohiczyn, Dziadkowice, Grodzisk, Mielnik, Milejczyce, Nurzec-Stacja, Perlejewo, Siemiatycze. Powiat jest częścią województwa podlaskiego, ze stolicą w Białymstoku.

Zabytki

Cerkiew Świętych Apostołów Piotra i Pawła Klasztor Misjonarzy Dom talmudyczny, obecnie Zasadnicza Szkoła Zawodowa Posąg sfinksa przy dawnej bramie wjazdowej do pałacu księżnej Anny Jabłonowskiej Synagoga, ob. dom kultury

zachowane:

niezachowane:

Sport

Od 27 czerwca 1991 na terenie miasta działa Towarzystwo Sportowe. Stowarzyszenie założone przez nauczycieli wychowania fizycznego organizuje imprezy rekreacyjno-sportowe. Na początku lat 90. stowarzyszenie przejęło majątek i zadania Rejonowego Ośrodka Sportu i Rekreacji. W tym czasie zorganizowano siłownie, triathlon, Biegi Niepodległości, zajęcia aerobiku i kick-boxingu, sekcje piłki ręcznej. W 1993 miasto rozwiązało umowę z Towarzystwem Sportowym, od tego czasu dotacje od burmistrza miasta systematycznie malały co skutkowało pogorszeniem się oferty rekreacyjno-sportowej. Organizacja skupiła się na promowaniu piłki ręcznej, w której osiąga liczne sukcesy.

27 stycznia 1999 decyzją Rady Miasta Siemiatycze utworzono Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji (MOSiR). Ośrodek odpowiedzialny jest za organizację wydarzeń sportowych i utrzymanie obiektów na terenie miasta. W 2020 pod jego patronatem znajdują się 2 zalewy wodne, ponad 60 hektarów terenów zielonych i obiekty sportowe takie jak pływalnia „Wodne Tarasy”, skatepark, stadion piłkarski, hala widowiskowo-sportowa, trasy biegowe, oraz kompleks boisk ORLIK. Corocznie organizowanych jest wiele wydarzeń sportowych.

Gospodarka

Ośrodek przemysłowo-usługowy; przemysł spożywczy, materiałów budowlanych i meblowy. Rzemiosło ludowo-artystyczne. Do największych zakładów produkcyjnych należą: producent maszyn rolniczych, komunalnych i recyklingowych Pronar, mleczarnia Polser należąca do koncernu Lactalis, oraz fabryki soków i mrożonek Oerlemans i OK stworzone na bazie dawnego ZPOW „Hortex”.

Na podstawie obwieszczeń Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Stan na dzień 30 czerwca danego roku.

Rok PUP Siemiatycze Polska
1997 6,0 11,6
1998 4,0 9,6
1999 5,3 11,6
2000 6,1 13,6
2001 7,3 15,9
2002 7,2 17,4
2003 7,4 17,7
2004 9,0 19,4
2005 8,8 18,0
2006 9,7 15,4

Transport

Drogi

W mieście krzyżują się drogi krajowe i wojewódzkie:

Komunikacja autobusowa

Nieistniejący już dworzec autobusowy przy ulicy Grodzieńskiej

Komunikację autobusową od stycznia 2017 zapewnia firma PKS NOVA Sp. z o.o., która powstała poprzez przejęcie dotychczasowych PKS w Suwałkach, Łomży i Siemiatyczach. Posiada dalekobieżne linie do Białegostoku i Warszawy oraz niewielką siatkę połączeń lokalnych. Od momentu likwidacji PKS Siemiatycze i powstania PKS Nova komunikacja publiczna w mieście przeżywa zapaść. Spółka zlikwidowała m.in. linię Białystok-Rzeszów, przez co mieszkańcy stracili jedyne połączenie z Rzeszowem i jedno z nielicznych publicznych połączeń z Lublinem. Przez Siemiatycze przestał jeździć również autobus Suwałki-Kraków. Od listopada 2017 przestał kursować funkcjonujący od 1989 autobus dalekobieżny na trasie Siemiatycze-Gdańsk. Po włączeniu siemiatyckiego PKS w struktury PKS Nova przestały być realizowane także międzynarodowe kursy do Brukseli, gdzie mieszka wiele osób pochodzących z Siemiatycz. 7 czerwca 2017 spółka sprzedała również dotychczasowy dworzec autobusowy, pozostawiając jedynie dwa stanowiska odjazdu autobusów.

Od 2017 w mieście znajdują się dwa tzw. zielone przystanki – dwie wiaty zbudowane z drewnianych paneli oraz zbiorników na ziemię, porośnięte krzewami, zielonym bluszczem i kwiatami. Nocą przystanki podświetlone są lampami LED.

Kolej

Stacja kolejowa Siemiatycze we wsi Siemiatycze-Stacja (2010 r.)

6 km od miasta przebiega niezelektryfikowana linia kolejowa nr 31 Siedlce – Siemianówka. Znajduje się przy niej osada Siemiatycze-Stacja. Ze stacji Siemiatycze można dojechać pociągami osobowymi bezpośrednio do Siedlec, Czeremchy i Hajnówki, oraz pociągiem pośpiesznym do Warszawy, który na odcinku Siedlce – Hajnówka kursuje jako osobowy. Z powodu nierentowności połączeń ich liczba stopniowo maleje lub są one zastępowane Kolejową Komunikacją Autobusową realizowaną przez PPKS Siemiatycze na zlecenie Kolei Mazowieckich. Obecnie ze stacji odjeżdżają 4 pociągi dziennie w obu kierunkach. W celu zmniejszenia kosztów, połączenia regionalne na tej linii obsługiwane są przez autobusy szynowe SA108-007 i SA105-103 zakupione ze środków samorządu województwa podlaskiego oraz Unii Europejskiego w ramach programu ZPORR.

Komunikacja miejska

Obsługą komunikacji miejskiej w Siemiatyczach zajmuje się spółka PKS Nova. W Siemiatyczach funkcjonują 3 linie autobusowe:

Demografia

Herb miasta w centrum Siemiatycz

Według spisu ludności z 30 września 1921 roku w Siemiatyczach mieszkały 5694 osoby w 766 domach, 1889 podało narodowość polską, 281 – białoruską, 3489 – żydowską, 26 – rosyjską, 9 – litewską. 1459 osób było wyznania rzymskokatolickiego, 509 osób było wyznania prawosławnego, 6 ewangelickiego, 8 zadeklarowało przynależność do wyznania greckokatolickiego, 3718 – do wyznania mojżeszowego.

Dane z 30 czerwca 2013:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 14 819 100 7757 52,3 7062 47,7
powierzchnia 36,25 km²
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²)		 408,8 214 194,8


Według danych z 31 grudnia 2015 r. miasto miało 14 684 mieszkańców.

Edukacja

Liceum Ogólnokształcące im. Komisji Edukacji Narodowej Zespół Szkół w Siemiatyczach

Szkoły podstawowe

Szkoły ponadpodstawowe

Szkoły wyższe

Szkoły muzyczne

Cerkiew Zmartwychwstania Chrystusa Cmentarz żydowski z XVIII wieku

Szkoły specjalne

Wspólnoty wyznaniowe

Na terenie miasta działalność religijną prowadzą następujące związki wyznaniowe:

Zobacz też

Przypisy


  1. ↑ a b c Siemiatycze w liczbach , Polska w liczbach  , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. ↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2018 r.
  3. ↑ Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset. regioset.pl. . (pol.).
  4. ↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2013-07-26. ISSN 1505-5507. Brak numerów stron w książce
  5. ↑ Studia i Materiały do dziejów Siemiatycz. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989. ISBN 83-01-07983-5. Brak numerów stron w książce
  6. ↑ „Rocznik Białostocki”, tom IX, red. nacz. Tadeusz Dzierżykray-Rogalski. Muzeum w Białymstoku, Białystok 1970, s. 121.
  7. ↑ Studia i materiały do dziejów Siemiatycz, HenrykH. Majecki (red.), Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 11, ISBN 83-01-07983-5, OCLC 834092751 .
  8. ↑ Józef Maroszek, Rzemiosło w miastach podlaskich, w: Studia nad produkcją rzemieślniczą w Polsce (XIV-XVIII w.), Maria Kwapień, Józef Maroszek, Andrzej Wyrobisz, Wrocław 1976, s. 97.
  9. ↑ Jan Mironczuk, Wyznania protestanckie na obszarze dystryktu podlaskiego, w: Odrodzenie i Reformacja w Polsce vol. 62 (2018), s. 147.
  10. ↑ Anna Laszuk, Zaścianki i królewszczyzny : struktura własności ziemskiej w województwie podlaskim w drugiej połowie XVII wieku, Warszawa 1998, s. 121.
  11. ↑ Gedalia z Siemiatycz - | Wirtualny Sztetl , sztetl.org.pl  .
  12. ↑ Siemiatycze - przewodnik - Shtetl Routes - Teatr NN , shtetlroutes.eu   (pol.).
  13. ↑ Janina Berger-Mayerowa, Księżna Pani na Kocku i Siemiatyczach : (działalność gospodarcza i społeczna Anny z Sapiehów Jabłonowskiej), w: Archiwum Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Wydział 2, Historyczno-Filozoficzny. Tom 18, Zeszyt 1, Lwów 1937, s. 330.
  14. ↑ Dziennik podróży Stanisława Staszica 1789-1805, wyd. Cz. Leśniewski, Kraków 1931, s. 353
  15. ↑ AGAD, Metryka Koronna, sygn. KK90, k. 94v-95
  16. ↑ SIEMIATYCZE – Glos Siemiatycz On Line – Ciekawostki lokalne , box.zetobi.com.pl  .
  17. ↑ Holocaust w Siemiatyczach , kirkuty.xip.pl  .
  18. ↑ "Relacja Joszuy Kejlesa o wystąpieniach antyżydowskich w lipcu 1941 r. w Siemiatyczach", Wojewódzka Komisja Historyczna, Białystok, 5 III 1946 r., l. p . 34/6
  19. ↑ a b c Zagłada ludności żydowskiej w Siemiatyczach , kirkuty.xip.pl  .
  20. ↑ ”Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945”, Sport i Turystyka, 1988, ISBN 83-217-2709-3, str. 72
  21. ↑ Wojciech Jankowski, Mały przewodnik po Polsce, Wydawnictwo Sport i Turystyk Warszawa 1983 ISBN 83-217-2329-2 s. 256
  22. ↑ Maria Kałamajska –M.K.– Saee. Maria Kałamajska –M.K.– (red.), Województwo białostockie. Z. 1, Siemiatycze, Drohiczyn i okolice, Warszawa: Instytut Sztuki PAN, 1996 (Katalog Zabytków Sztuki w Polsce : Seria Nowa ; T.12), s. 71, ISBN 83-85938-91-5 .
  23. ↑ Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w Siemiatyczach – MOSiR , mosir-siemiatycze.info  .strona główna serwisu
  24. ↑ Siemiatycze.eu – Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji , siemiatycze.eu   (pol.).
  25. ↑ Jerzy Nowicki: Droga donikąd – coraz mniej kursów PKS. Kurier Podlaski – Głos Siemiatycz, 2017-11-19. . .
  26. ↑ Agnieszka Bolewska-Iwaniuk: PKS Siemiatycze bez dyrektora i bez autobusów do Brukseli. podlasie24 – Regionalny Portal Informacyjny, 2017-04-26. . .
  27. ↑ Anna Kondraciuk: Dworzec sprzedany – nie wiadomo komu. Kurier Podlaski – Głos Siemiatycz. . .
  28. ↑ Bydgoszcz szykuje się do wprowadzenia pierwszych zielonych przystanków
  29. ↑ Świadczenie usług przewozowych transportu zbiorowego dla potrzeb komunikacji miejskiej w Siemiatyczach w okresie od 01 września 2018 r. do 31 sierpnia 2019 r.. Biuletyn Informacji Publicznej Miasta Siemiatycze, 2018-08-06. . .
  30. ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej : opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 5, Województwo białostockie, 1924, s. 19.
  31. ↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym. Stan w dniu 30 VI 2013 , Główny Urząd Statystyczny  .
  32. ↑ http://bialystok.stat.gov.pl/files/gfx/bialystok/pl/defaultstronaopisowa/1393/1/1/ludnosc.pdf
  33. ↑ Szkoła Podstawowa nr 3 im. Jana Pawła II w Siemiatyczach , andersa4siemiatycze.edupage.org  .
  34. ↑ Strona Zespołu Szkół w Siemiatyczach
  35. ↑ Branżowa Szkoła I Stopnia , zszsiemiatycze.cba.pl  .strona główna serwisu
  36. ↑ Strona Kościoła Chrystusowego w RP
  37. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org  .

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Miasta województwa podlaskiego
Miasta na prawach powiatu
Miasta powiatowe
Miasta gminne

Siemiatycze
Części miasta wg TERYT

Herb Siemiatycza

Powiat siemiatycki
Miasta
Gminy miejskie
Gminy miejsko-wiejskie
Gminy wiejskie

Powiat bielski (do 1940 i 1945–75)
Przynależność wojewódzka
Gminy miejskie
(1919–75)
Gminy wiejskie
(1919–54 i 1973–75)
Gromady
(1954–72)
Legenda
  • de facto skasowane w 1941, de jure w 1950
Powiat siemiatycki (1952–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1952–54 i 1973–75)
Gromady
(1954–72)
Kontrola autorytatywna (gmina miejska):