W dzisiejszym świecie Nadwieprzański Park Krajobrazowy to temat, który przykuł uwagę wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, wpływ na życie codzienne czy wpływ na polu zawodowym, Nadwieprzański Park Krajobrazowy jest tematem, który nadal budzi zainteresowanie i debatę. Od lat Nadwieprzański Park Krajobrazowy jest przedmiotem badań, dyskusji i analiz, a jego znaczenie z biegiem czasu nie przestaje rosnąć. W tym artykule zbadamy różne aspekty Nadwieprzański Park Krajobrazowy, jego ewolucję na przestrzeni lat i jego dzisiejsze znaczenie. Poprzez różne podejścia i perspektywy rzucimy światło na ten temat, który wywołał tak wiele dyskusji.
![]() Starorzecze Wieprza | |
park krajobrazowy | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
1990 |
Akt prawny |
Uchwała Nr XI/56/90 WRN w Lublinie z dnia 26 lutego 1990 r.[1] |
Powierzchnia |
62,2866 km² |
Powierzchnia otuliny |
114,7341 km² |
Obszary chronione |
planowane rezerwaty przyrody – 2 w parku, 2 w otulinie |
Położenie na mapie województwa lubelskiego ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Nadwieprzański Park Krajobrazowy – park krajobrazowy położony w województwie lubelskim na Płaskowyżu Świdnickim oraz Obniżeniu Dorohuckim. Ciągnie się wzdłuż środkowego biegu Wieprza, od ujścia Giełczwi do ujścia Bystrzycy.
Początkowo zajmował powierzchnię 44,32 km², zaś jego otulina liczyła 130,59 km². Po powiększeniu liczy 62,28 km², a otulina 114,73 km²[1].
Wieprz częściowo płynie przełomami o stromych zboczach, których wysokość dochodzi niekiedy do 25 m. Miejscami na zboczach widać odsłonięte utwory kredowe.
Występują tu bory sosnowe oraz lasy łęgowe. Na nasłonecznionych zboczach rosną rośliny kserotermiczne, m.in. miłek wiosenny i zawilec wielokwiatowy. Na licznych łąkach występują storczyk szerokolistny, czosnek kątowaty oraz kosaciec syberyjski.
Planuje się utworzenie dwóch rezerwatów leśnych na terenie Parku („Uroczysko Sosnowiec” i „Zakrzów”) oraz dwóch rezerwatów florystycznych (torfowiskowych) na terenie otuliny – „Bilsko” i „Uroczysko Jezioro”[2].