W świecie Kodeks Tischendorfa I zawsze istniała fascynacja i ciągłe zainteresowanie odkrywaniem więcej na ten temat. Niezależnie od tego, czy chodzi o badanie jego historycznych początków, jego wpływu na obecne społeczeństwo, czy też możliwych przyszłych implikacji, Kodeks Tischendorfa I nadal jest tematem dyskusji i debat w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty Kodeks Tischendorfa I i jego ewolucję w czasie, a także jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia. Od jego znaczenia w kulturze popularnej po znaczenie w nauce i technologii, Kodeks Tischendorfa I pozostawił niezatarty ślad w ludzkości i nadal jest przedmiotem badań i zainteresowań.
| Data powstania |
VII wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
0106 |
| Zawartość |
Ewangelia Mateusza 12-15 † |
| Język |
grecki |
| Rozmiary |
30 × 22 cm |
| Typ tekstu |
tekst mieszany |
| Kategoria |
III |
| Data odkrycia |
1845 |
| Odkrywca |
Tischendorf |
| Miejsce przechowywania |
Codex Tischendorfianus I (Gregory-Aland no. 0106), ε 40 (Soden)[1] – grecki kodeks uncjalny Nowego Testamentu na pergaminie, paleograficznie datowany na X wiek. Rękopis przechowywany jest w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej (Gr. 16, 1 f.) w Petersburgu[2]. Posiada marginalia.
Do dnia dzisiejszego zachowało się 5 kart kodeksu (30 na 22 cm) z tekstem Ewangelii Mateusza (12,17-19.23-25; 13,32; 13,36-15,26). Tekst pisany jest jedną kolumną na stronę, 20 linijek w kolumnie[2]. Pismo jest eleganckie, litery pochylone są w prawą stronę. Stosuje przydechy i akcenty[3].
Tekst dzielony jest według dwóch systemów - κεφαλαια (rozdziały), oraz według krótszych jednostek - Sekcji Ammoniusza. Numery κεφαλαια umieszczone zostały na marginesie bocznym tekstu (brak τιτλοι w górnym marginesie), numery Sekcji Ammoniusza umieszczone zostały na marginesie z odniesieniami do Kanonów Euzebiusza (pisanymi pod numerami Sekcji Ammoniusza)[3].
Tekst kodeksu jest wynikiem wymieszania różnych tradycji tekstualnych. Kurt Aland zaklasyfikował go do kategorii III, a to oznacza, że jest wartościowy przy rekonstrukcji historii tekstu NT[2].
Gregory datował fragment na VII wiek[3]. Obecnie INTF datuje go na VII wiek[4].
Poszczególne partie kodeksu przywiózł Konstantin von Tischendorf z Synaju do Petersburga, w roku 1845 oraz 1853. Tischendorf opublikował je w Monumenta sacra inedita[5].
Gregory wciągnął go na listę rękopisów Nowego Testamentu, w 1908 roku dał mu siglum 0106[1]. J.H. Greenlee badał kodeks w 1968 roku[6].
Inną partię kodeksu odkrył J. Rendel Harris. Została ona oznakowana przy pomocy siglum 0119.