Analiza zespolona

Wygląd przypnij ukryj Koncentryczne zmniejszające się pasy otaczają miejsca zerowe, z których wyprowadzony jest kolorowy wiatraczek.Wykres funkcji f ( z ) = ( z 2 − 1 ) ( z − 2 − i ) 2 ( z 2 + 2 + 2 i ) {\displaystyle f(z)={\frac {(z^{2}-1)(z-2-i)^{2}}{(z^{2}+2+2i)}}} w biegunowym układzie współrzędnych. Argument jest reprezentowany poprzez odcień, a moduł za pomocą jasności i nasycenia.

Analiza zespolona – dział analizy matematycznej badający funkcje zespolone zmiennej zespolonej, jednej lub wielu.

Od czasu swojej genezy – datowanej najpóźniej na XIX wiek – znalazła zastosowania w teorii liczb, teorii fraktali, teorii przestrzeni Hilberta i matematyce stosowanej, np. w pewnych dziedzinach fizyki matematycznej.

Podstawowe pojęcia

W analizie zespolonej kluczową rolę odgrywają:

Dla funkcji zespolonych, podobnie jak dla funkcji rzeczywistych, definiuje się pojęcia granicy funkcji, ciągłości, ciągłości jednostajnej i różniczkowalności.

Zdarza się jednak, że wprowadzenie analogicznej definicji pewnego pojęcia dla funkcji zespolonych, jak dla rzeczywistych, niesie ze sobą daleko idące konsekwencje. Na przykład: jeśli D {\displaystyle D} jest obszarem oraz funkcja f {\displaystyle f} ma w tym obszarze ciągłą pochodną (jest klasy C 1 {\displaystyle C^{1}} ), to ma w tym obszarze wszystkie pochodne (jest klasy C ∞ {\displaystyle C^{\infty }} ). Dla funkcji zespolonych łatwiej podać, niż w przypadku funkcji rzeczywistych (piła Weierstrassa), przykład funkcji wszędzie ciągłej i nieróżniczkowalnej w żadnym punkcie: funkcja sprzężenia f ( z ) = z ¯ {\displaystyle f(z)={\overline {z}}} jest ciągła w każdym punkcie z ∈ C {\displaystyle z\in \mathbb {C} } i nieróżniczkowalna w żadnym z nich.

Ważnymi pojęciami analizy zespolonej są także:

Twierdzenia

Rozwój

Formalnie funkcjami zmiennych zespolonych są działania arytmetyczne na nich, rozważane od czasu pojawienia się tej koncepcji w XVI wieku. Przez to na dziedzinę zespoloną można uogólnić wielomiany, funkcje wymierne, pierwiastki stopnia wymiernego, inne pierwiastniki oraz pozostałe funkcje algebraiczne. Za pomocą szeregów Taylora można tak uogólnić też część innych, przestępnych funkcji elementarnych jak te wykładnicze, hiperboliczne, logarytmy, funkcje trygonometryczne czy kołowe. Rozważano to najpóźniej w XVIII wieku – robił to Leonard Euler, otrzymując zależności istotne także dla innych dziedzin matematyki. W następnym stuleciu podstawy systematycznej analizy zespolonej – oparte na rygorze – zbudowali Augustin Cauchy, Bernhard Riemann i Karl Weierstrass. W XXI wieku powstały nowe czasopisma naukowe poświęcone tej dziedzinie, a na niektórych uczelniach ma ona osobne katedry.

Przypisy

  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Complex Analysis and Operator Theory .
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Katedra Analizy Zespolonej, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, wmii.uwm.edu.pl .

Linki zewnętrzne

Działy analizy matematycznej
podstawowe
zaawansowane
powiązane dyscypliny
Działy matematyki
działy
ogólne
według trudności
według celu
inne
działy
czyste
algebra
analiza
matematyczna
arytmetyka
geometria
matematyka
dyskretna
podstawy
teoria układów
dynamicznych
topologia
pozostałe
działy
stosowane
nauki przyrodnicze
nauki społeczne
nauki techniczne
statystyka
matematyczna
inne
powiązane
dyscypliny
ściśle naukowe
inne
Kontrola autorytatywna (dziedzina matematyki):Encyklopedia internetowa: