W dzisiejszym świecie Szereg Laurenta stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy jest to zjawisko społeczne, postęp technologiczny, postać historyczna czy jakikolwiek inny aspekt współczesnego życia, Szereg Laurenta przykuł uwagę różnych odbiorców i wywołał intensywną debatę w różnych kręgach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze Szereg Laurenta, od jego pochodzenia po obecne implikacje, w celu zaoferowania czytelnikowi kompleksowej i kontekstualizowanej wizji tego obecnie ważnego tematu.
Szereg Laurenta funkcji zespolonej to reprezentacja tej funkcji w postaci szeregu potęgowego, w którym występują również składniki o wykładniku ujemnym. Rozwinięcia tego używa się, gdy funkcji nie można rozwinąć w szereg Taylora. Nazwa szeregu pochodzi od nazwiska Pierre Alphonse Laurenta, który opublikował go w 1843 roku.
Jeżeli funkcję możemy zapisać jako sumę funkcji oraz takich że można je rozwinąć[1] w zbieżne szeregi na pewnym obszarze D:
gdzie c - dowolnie wybrana, stała liczba zespolona, zwana środkiem szeregu, to funkcję przedstawiamy w postaci[1][2]:
Reprezentację taką nazywamy szeregiem Laurenta funkcji Część regularna jest zbieżna w kole a część osobliwa na zewnątrz koła gdzie
Szereg Laurenta jest zbieżny w pierścieniu Jeżeli funkcja jest analityczna w tym pierścieniu, to daje się przedstawić w postaci szeregu Laurenta a współczynniki wyrażają się, za pomocą całki krzywoliniowej wzorem [1]:
gdzie jest dowolną krzywą zamkniętą położoną w obszarze zbieżności i zorientowaną dodatnio względem swego wnętrza (obiegającą punkt jednokrotnie w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara).
Korzystamy z rozwinięcia w szereg funkcji eksponencjalnej:
Pierwsze trzy składniki stanowią część regularną szeregu, kolejne składają się na część osobliwą.