Alfons Nossol

Wygląd przypnij ukryj Alfons Nossol

Arcybiskup ad personam
Alfons Nossol (2015)
Veritatem facere in caritate Czynić prawdę w miłości
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1932 Brożec
Biskup diecezjalny opolski
Okres sprawowania	1977–2009
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	23 czerwca 1957
Nominacja biskupia	25 czerwca 1977
Sakra biskupia	17 sierpnia 1977
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	17 sierpnia 1977
Miejscowość	Opole
Miejsce	katedra Podwyższenia Krzyża Świętego
Konsekrator	Stefan Wyszyński
Współkonsekratorzy	Henryk Gulbinowicz Antoni Adamiuk
Konsekrowani biskupi Jan Wieczorek 16 sierpnia 1981 Paweł Stobrawa 14 maja 2003 Andrzej Czaja 29 sierpnia 2009
Współkonsekrowani biskupi Jan Bagiński 15 sierpnia 1985 Gerard Kusz 15 sierpnia 1985 Gerard Bernacki 16 kwietnia 1988 John Yanta 30 grudnia 1994 Anders Arborelius 29 grudnia 1998 Rudolf Pierskała 11 stycznia 2014

Alfons Nossol (2016)

Alfons Nossol (ur. 8 sierpnia 1932 w Brożcu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup diecezjalny opolski w latach 1977–2009, arcybiskup ad personam od 1999, od 2009 arcybiskup senior diecezji opolskiej.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się 8 sierpnia 1932 w Brożcu na ziemi prudnickiej. W czasie II wojny światowej razem z matką udzielał pomocy Żydom. W latach 1948–1952 kształcił się w gimnazjum Carolinum (niższe seminarium duchowne) w Nysie.

W latach 1952–1957 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie. W ich trakcie pełnił funkcję kleryka odpowiedzialnego za kwestie gospodarcze. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1957 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu biskup Franciszek Jop, delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Opolu.

Studia kontynuował w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Tamże w 1959 uzyskał magisterium i licencjat na podstawie pracy Augustyńska teoria poznania Boga, a w 1961 doktorat na podstawie dysertacji Nauka Jana Hessena o religijnym poznaniu Boga. W 1976 na podstawie rozprawy Chrystologia Karla Bartha i jej wpływ na współczesną chrystologię katolicką uzyskał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim stopień doktora habilitowanego. W 1982 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1986 profesora zwyczajnego teologii dogmatycznej i ekumenicznej (zatwierdzony przez Ministra Edukacji Narodowej w 1988).

Prezbiter

Od 1961 do 1962 był administratorem parafii Zielina-Kujawy.

Działalność naukowo-akademicka

W 1961 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Nysie. Prowadził w nim zajęcia z teologii dogmatycznej, ponadto w latach 1962–1963 pełnił funkcję prefekta. W latach 1968–1997 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Od 1968 do 1977 zajmował stanowisko adiunkta w Katedrze Teologii Dogmatycznej, w latach 1977–1997 był kierownikiem II Katedry Teologii Dogmatycznej, a w latach 1983–1997 kierownikiem Instytutu Ekumenicznego. Od 1977 do 1997 pełnił funkcję kierownika Katedry Sakramentologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. W 1977 po uzyskaniu paszportu na wyjazd do Republiki Federalnej Niemiec podjął gościnne wykłady na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Gutenberga w Moguncji. W 1981 został wykładowcą w Instytucie Teologiczno-Pastoralnym w Opolu. W 1994 objął funkcję kierownika Katedry Teologii Dogmatycznej Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego. Został przyjęty w poczet członków Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki.

Biskup

25 czerwca 1977 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji opolskiej. Diecezję objął kanonicznie 4 sierpnia 1977. 17 sierpnia 1977 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu. Konsekracji dokonał kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, z towarzyszeniem Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Antoniego Adamiuka, biskupa pomocniczego opolskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Veritatem facere in caritate” (Czynić prawdę w miłości). W czasie swych rządów w diecezji założył w 1977 Diecezjalny Instytut Teologiczno-Pastoralny w Opolu, stanowiący filię Wydziału Teologicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Po powstaniu w 1994 Uniwersytetu Opolskiego i przekształceniu Instytutu w Wydział Teologiczny objął w nim urząd wielkiego kanclerza. W 1997 dokonał przeniesienia Wyższego Seminarium Duchownego z Nysy do Opola. Utworzył Muzeum i Archiwum Diecezjalne, a także Diecezjalny Dom Księży Emerytów w Opolu. W 1990 reaktywował diecezjalny oddział Caritas. Ustanowił radę kapłańską i radę duszpasterską. W latach 2002–2005 przeprowadził I Synod Diecezji Opolskiej. W parafiach zamieszkanych przez mniejszość niemiecką wprowadził liturgię w języku niemieckim. W 1984 założył diecezjalne Radio Góra Św. Anny (przemianowane później na Radio Plus Opole). W 1983 gościł na Górze Świętej Anny papieża Jana Pawła II w trakcie jego II podróży apostolskiej do Polski. W 1989 odprawił w Krzyżowej Mszę Pojednania między narodami polskim i niemieckim, w trakcie której premier Tadeusz Mazowiecki i kanclerz Helmut Kohl przekazali sobie znak pokoju. W 1999 Jan Paweł II wyniósł go do godności arcybiskupa ad personam. 14 sierpnia 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego opolskiego.

W Episkopacie Polski został członkiem Rady Głównej (od 1996 Rady Stałej), objął funkcje przewodniczącego Rady Naukowej i Rady ds. Ekumenizmu oraz współprzewodniczącego Komisji ds. Dialogu Konferencji Episkopatu Polski i Polskiej Rady Ekumenicznej. Wszedł w skład Papieskiej Rady Popierania Jedności Chrześcijan oraz Międzynarodowych Komisji Mieszanych ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem katolickim a prawosławnym oraz między Kościołem katolickim a luterańskim.

Konsekrował biskupów pomocniczych opolskich: Jana Wieczorka (1981) i Pawła Stobrawę (2003), a także biskupa diecezjalnego opolskiego Andrzeja Czaję (2009). Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych opolskich: Jana Bagińskiego (1985), Gerarda Kusza (1985) i Rudolfa Pierskały (2014), biskupa pomocniczego katowickiego Gerarda Bernackiego (1988), biskupa pomocniczego San Antonio Johna Yanty (1994) oraz biskupa diecezjalnego Sztokholmu Andersa Arboreliusa (1998).

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2013 prezydent RP Bronisław Komorowski nadał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski. Wcześniej, w 2008, prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim tego orderu. W 2009 otrzymał Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. W tym samym roku został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Przyznano mu tytuł honorowego obywatela: miasta i gminy Głogówek (2006), gminy Zdzieszowice (2008), a także województwa opolskiego (2004).

Otrzymał tytuł doktora honoris causa: Westfalskiego Uniwersytetu Wilhelma w Münsterze (1991), Uniwersytetu Jana Gutenberga w Moguncji (1992), Uniwersytetu Opolskiego (1995), Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie (1997), Uniwersytetu Ottona i Fryderyka w Bambergu (1998), Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu (2000) oraz Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu (2007). Został również uhonorowany Medalem „Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” (2007).

Za działalność ekumeniczną oraz zaangażowanie w pojednanie narodów polskiego i niemieckiego został laureatem nagród, m.in.: Nagrody Pokojowej miasta Augsburga (1997), Medalu Świętego Jerzego „Tygodnika Powszechnego” (1999), Komandorii Missio Reconciliationis (2003), Nagrody Polsko-Niemieckiej za rok 2005, Nagrody Księżnej Jadwigi Śląskiej (2006), Śląskiego Szmaragdu (2006), Niemieckiej Nagrody Narodowej (2010), Nagrody im. Klausa Hemmerlego za rok 2010, Ekumenicznej Nagrody Homiletycznej za rok 2011 w kategorii dzieło życia, Orderu Ecce Homo (2011), Medalu Śląskiego przyznawanego przez Ziomkostwo Śląsk (2011) i Nagrody Polskiej Rady Ekumenicznej (2020).

Ponadto został uhonorowany m.in.: Nagrodą św. Ulryka (1993), Nagrodą im. Księdza Idziego Radziszewskiego (1994), Nagrodą im. Karola Miarki (1994), nagrodą Lux ex Silesia (1996), Nagrodą Orła Jana Karskiego (2003), tytułem Ślązaka Roku (2003), Nagrodą im. Wojciecha Korfantego nadaną przez Związek Górnośląski (2004), wyróżnieniem specjalnym w kategorii osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej Nagrody Totus (2012) i Nagrodą im. Sérgio Vieira de Mello (2017).

Przypisy

1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 101–103. ISBN 83-7052-900-3.
2. ↑ a b c d e f g h Laudacja z okazji nadania doktoratu honoris causa ordynariuszowi opolskiemu i Wielkiemu Kanclerzowi Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego – Arcybiskupowi Prof. zw. Dr Hab. Alfonsowi Nossolowi przez Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. pwt.wroc.pl. .
3. ↑ Abp Alfons Nossol kończy 80 lat. ekai.pl (arch.), 2012-08-07. .
4. ↑ a b c d G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 257–258. ISBN 83-911554-0-4.
5. ↑ a b c d K. Gołębiowski: Arcybiskup Alfons Nossol – ostatni biskup diecezjalny w Polsce z nominacji Pawła VI. ekai.pl (arch.), 2009-07-28. .
6. ↑ a b Bp Nossol mianowany arcybiskupem (rozszerzona). ekai.pl (arch.), 1999-11-12. .
7. ↑ a b Alfons Nossol. catholic-hierarchy.org. . (ang.).
8. ↑ a b Zarys dziejów Kościoła na Śląsku Opolskim. diecezja.opole.pl. .
9. ↑ a b c Diecezja Opolska ma już 40 lat. ekai.pl (arch.), 2012-06-28. .
10. ↑ P. Awdankiewicz. 20 lat po Mszy Pojednania w Krzyżowej. „Niedziela”. Nr 50/2009 (edycja świdnicka). ISSN 0208-872X. . brak numeru strony
11. ↑ Elevazione alla dignità arcivescovile del Vescovo di Opole (Polonia). press.catholica.va (arch.), 1999-11-12. . (wł.).
12. ↑ Rinuncia del Vescovo di Opole (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2009-08-14. . (wł.).
13. ↑ Decyzje Ojca Świętego dotyczące ordynariusza diecezji opolskiej. episkopat.pl (arch.), 2009-08-14. .
14. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 313. .
15. ↑ M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 347. .
16. ↑ Großes Verdienstkreuz für Erzbischof Alfons Nossol. oppeln.diplo.de (arch.). . (niem.).
17. ↑ Baza nagrodzonych na dole strony: Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. .
18. ↑ Uchwała Nr XXXIX/271/2006 r. Rady Miejskiej w Głogówku. bip.glogowek.ig.pl, 2006-06-26. .
19. ↑ Uchwała Nr XXII/169/08 Rady Miejskiej w Zdzieszowicach. bip.biuletyn.info.pl (arch.), 2008-06-13. .
20. ↑ Uchwała Nr XXIV/222/2004 Sejmiku Województwa Opolskiego. bip.opolskie.pl, 2004-09-28. .
21. ↑ Prof. Dr. Dr. hc. mult. Alfons Nossol. uni-muenster.de. . (niem.).
22. ↑ Ehrenpromotionen. kath.theologie.uni-mainz.de. . (niem.).
23. ↑ Doktorzy Honoris Causa – Ks. abp Alfons Nossol. uni.opole.pl (arch.). .
24. ↑ Bischof Dr. Dr. theol. h. c. Alfons Nossol. uni-bamberg.de. . (niem.).
25. ↑ Čestné doktoráty. upol.cz (arch.). . (cz.).
26. ↑ Wrocław: abp Nossol i ks. Olejnik doktorami honoris causa PWT. ekai.pl (arch.), 2007-11-16. .
27. ↑ AKF: Medale za zasługi dla KUL. kul.pl (arch.). .
28. ↑ A. Strzępka. W dowód uznania i wdzięczności. „Niedziela”. Nr 51/2007 (edycja lubelska). ISSN 0208-872X. . brak numeru strony
29. ↑ Preis zum Augsburger Hohen Friedensfest. augsburg.de (arch.). . (niem.).
30. ↑ Kraków: abp A.Nossol i dr M.Edelman otrzymali medal św. Jerzego. ekai.pl (arch.), 1999-11-14. .
31. ↑ Ordery za działalność na rzecz pojednania. „Kombatant”. Nr 1, s. 23, 2004. 
32. ↑ Abp Nossol otrzyma Nagrodę Polsko-Niemiecką za rok 2005. ekai.pl (arch.), 2006-05-05. .
33. ↑ Nagroda Księżnej Jadwigi Śląskiej. uni.wroc.pl (arch.). .
34. ↑ Rozdano Śląskie Szmaragdy 2006. luteranie.pl. .
35. ↑ Niemiecka Nagroda Narodowa dla abp. Alfonsa Nossola. ekai.pl (arch.), 2010-06-24. .
36. ↑ J. Kobienia. Nagroda im. Klausa Hemmerlego dla Ks. arcybiskupa Alfonsa Nossola. „Wiadomości Urzędowe Diecezji Opolskiej”. Nr 1–2 (styczeń–luty 2010, rocznik LXV). s. 52. ISSN 1233-1872. . 
37. ↑ Abp A. Nossol laureatem Ekumenicznej Nagrody Homiletycznej. ekai.pl (arch.), 2011-11-17. .
38. ↑ Kawaler Orderu Abp Alfons Nossol. ecce-homo.pl (arch.). .
39. ↑ K. Ogiolda: Arcybiskup Alfons Nossol uhonorowany. nto.pl, 2011-10-07. .
40. ↑ Nagrody Polskiej Rady Ekumenicznej. ekumenia.pl, 2020-12-02. .
41. ↑ Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego. kul.pl (arch.). .
42. ↑ Wyróżnieni Nagrodą im. Karola Miarki. slaskie.pl (arch.). .
43. ↑ W. Piasecki. Mądre Orły Jana Karskiego. „Przegląd”. Nr 40/2003. ISSN 1509-3115. . brak numeru strony
44. ↑ Opole: Abp Nossol Ślązakiem Roku. ekai.pl (arch.), 2012-06-28. .
45. ↑ Laureaci Nagrody im. Wojciecha Korfantego w l. 2001–2010. zg.org.pl (arch.). .
46. ↑ Warszawa: wręczono Nagrody TOTUS. ekai.pl (arch.), 2012-10-13. .
47. ↑ Abp Alfons Nossol laureatem Nagrody imienia Sérgio Vieira de Mello. Laudacja RPO Adama Bodnara. rpo.gov.pl, 2017-10-19. .

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Alfonsa Nossola na stronie diecezji opolskiej. .
• Alfons Nossol na stronie Konferencji Episkopatu Polski .
• Alfons Nossol , catholic-hierarchy.org   (ang.).
• Alfons Nossol, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB)  .

Biskupi opolscy

Biskupi diecezjalni	Franciszek Jop (1956–1967 delegat prymasa, 1967–1972 adm. apost.) Franciszek Jop (1972–1976) Alfons Nossol (1977–2009) Andrzej Czaja (od 2009)
Biskupi pomocniczy	Wacław Wycisk (1959–1984 do 1967 formalnie gnieźnieński) Henryk Grzondziel (1959–1968 do 1967 formalnie gnieźnieński) Antoni Adamiuk (1970–1989) Jan Wieczorek (1981–1992) Jan Bagiński (1985–2009) Gerard Kusz (1985–1992) Jan Kopiec (1993–2011) Paweł Stobrawa (2003–2022) Rudolf Pierskała (od 2014) Waldemar Musioł (od 2022)

Laureaci Nagrody im. księdza Idziego Radziszewskiego

XX wiek

1974: Władysław Tatarkiewicz 1975: Konrad Górski 1976: Jakub Sawicki 1977: Stefania Skwarczyńska 1978: ks. Wincenty Granat 1979: Karol Górski 1980: Marian Plezia 1982: Stefan Swieżawski 1983: Izydora Dąmbska 1984: ks. Józef Pastuszka 1985: Julian Aleksandrowicz 1986: Irena Sławińska 1988: ks. Józef Majka 1989: Czesław Strzeszewski 1990: Tymon Terlecki 1991: o. Mieczysław Albert Krąpiec 1992: Krzysztof Skubiszewski 1993: Lech Kalinowski 1994: abp Alfons Nossol 1995: Jan Turowski 1996: Andrzej Stelmachowski 1997: ks. Józef Kudasiewicz 1998: Anna Świderkówna 1999: Zenomena Płużek 2000: Stefan Sawicki

XXI wiek

2001: ks. Michał Heller 2002: Włodzimierz Fijałkowski 2003: Marek Safjan 2004: abp Józef Życiński 2005: ks. Czesław Bartnik 2006: Juliusz Domański 2007: abp Stanisław Wielgus 2008: Jadwiga Puzynina 2009: Antoni B. Stępień 2010: ks. Bogusław Nadolski 2011: ks. Józef Krukowski 2012: kard. Zenon Grocholewski 2013: s. Zofia Zdybicka 2014: Bogdan Chazan 2015: Andrzej Półtawski 2016: abp Stanisław Gądecki 2017: Wojciech Roszkowski 2018: ks. Stanisław Wilk 2021: Ryszard Legutko 2022: ks. Stanisław Longosz

Laureaci Medalu Świętego Jerzego „Tygodnika Powszechnego”

XX wiek

1993: Arkadiusz Nowak 1994: Janina Ochojska, Jacek Kuroń 1995: Jerzy Adam Marszałkowicz 1996: Małgorzata Chmielewska, Marek Nowicki 1997: Zofia Tetelowska, Tadeusz Isakowicz-Zaleski, Jerzy Owsiak 1998: Krystyna Mrugalska, Tadeusz Pieronek 1999: Marek Edelman, Alfons Nossol 2000: Krzysztof Czyżewski, Tadeusz Mazowiecki

XXI wiek

2001: Zbigniew Gluza, Jan Sikorski 2002: Ewa Woydyłło-Osiatyńska, Leon Kieres 2003: Adam Michnik, Václav Havel 2004: Stana Buchowska, Norman Davies 2005: Barbara Skarga, Józef Życiński 2006: Leszek Kołakowski, Anna Dymna 2008: Anna Otffinowska, Michael Schudrich 2009: Krystyna Starczewska, Leszek Balcerowicz 2010: Wacław Hryniewicz, Aleksandr Gurjanow 2011: Jerzy Jedlicki, Ludwik Wiśniewski 2012: Danuta Wałęsa, Andrzej Augustyński 2013: Agnieszka Holland, Michał Heller 2015: Jan Adam Kaczkowski 2016: Giusi Nicolini, Karol Modzelewski 2017: Adam Strzembosz, Maria Dąbrowska-Majewska 2018: Ewa Błaszczyk, Wojciech Polak 2019: Barbara Engelking, Tomáš Halík

Laureaci nagrody Totus Tuus

2000–2009	2000 Andrzej Wojciechowski Władysław Wanags Jerzy Nowosielski „Arka Noego” 2001 Stanisław Jabłonka Centrum Młodzieży „U Siemachy” Maja Komorowska Jan Twardowski 2002 Joanna Płotnicka Aleksander Płotnicki Henryk Mikołaj Górecki Zygmunt Kubiak Zamek Królewski w Warszawie „Ziarno” 2003 Małgorzata Chmielewska Piotr Pawłowski Adam Bujak Andrzej Bujnowski Katolicka Agencja Informacyjna 2004 Zofia Morawska Władysław Bartoszewski Leszek Mądzik „Niedziela” „Gość Niedzielny” 2005 Jakub Wygnański Marek Piwowski Muzeum Powstania Warszawskiego Jan Góra „Tygodnik Powszechny” 2006 Władysław Duda Maciej Świeszewski Fundacja Świętego Mikołaja „L’Osservatore Romano” Wiara.pl 2007 Andrzej Zoll Grzegorz Polak Opoka.org.pl 2008 Anna Bałchan Andrzej Szczeklik Piotr Dardziński 2009 Stowarzyszenie Pomocy Wzajemnej „Być razem” Krzysztof Kolberger George Weigel Wojciech Kilar
2010–2019	2010 Magdalena Bajer 2011 Andrzej Augustyński Michał Lorenc Wydawnictwo Biały Kruk 2012 Andrzej Dziedziul Barbara Wachowicz Alfons Nossol Jacek Moskwa Sekcja Polska Radia Watykańskiego 2013 Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach Zofia Posmysz-Piasecka Robert Skrzypczak Mały Gość Niedzielny Zespół Pieśni i Tańca „Śląsk” 2014 Zbigniew Chłap Stanisław Niemczyk Rodzina Szkół im. Jana Pawła II 2015 Helena Pyz Krzysztof Penderecki Ernest Bryll Poczta Polska Deon.pl 2016 Jan Budziaszek Zofia Zdybicka „Idziemy” Ernest Bryll 2017 Jan Arczewski Jerzy Kalina Radio Plus 2018 Ryszard Peryt Jarosław Kupczak Katolicka Agencja Informacyjna Hanna Suchocka 2019 Piotr Pałka Michał Heller
2020–2029	2020 siostry Dominikanki Piotr Dydo-Rożecki Kazimierz Gustaw Zemła Grzegorz Górny Jacek Salij 2021 Katarzyna Jachimowicz Leszek Mądzik Stanisław Grygiel Carl A. Anderson 2022 Fundacja Gajusz Stanisław Leszczyński Przewodnik Katolicki Leszek Kryża

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000078209569
• VIAF: 101735730
• LCCN: n88024646
• GND: 119110830
• BnF: 12096304z
• SUDOC: 168545497
• NTA: 183106180
• PLWABN: 9810597376005606
• NUKAT: n94000956
• J9U: 987010651091705171

Encyklopedia internetowa:

• PWN: 3948420

Identyfikatory zewnętrzne:

• identyfikator osoby w bazie „Ludzie nauki” (dawnej): 10407