2S4 Tiulpan

W świecie 2S4 Tiulpan istnieje nieskończona ilość perspektyw, pomysłów i opinii, które zachęcają nas do zgłębiania i odkrywania więcej na ten fascynujący temat. Jest to temat, który na przestrzeni dziejów przykuwał uwagę niezliczonych osób i pozostaje aktualny we współczesnym świecie. Od początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, 2S4 Tiulpan to temat, który nigdy nie przestaje nas fascynować. W tym artykule zbadamy różne aspekty i podejścia do 2S4 Tiulpan, od jego początków po dzisiejszy wpływ, aby zapewnić nam głębsze zrozumienie tego ekscytującego tematu.

2S4 Tulipan
2С4 «Тюльпан»
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Uraltransmasz

Typ pojazdu

samobieżny moździerz

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

9

Historia
Produkcja

1971–1989

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny W-59 o mocy 520 KM (382 kW)

Poj. zb. paliwa

500 l

Pancerz

grubość: do 20 mm

Długość

8,50 m

Szerokość

3,20 m

Wysokość

3,20 m (w położeniu marszowym)

Masa

27 500 kg (bojowa)

Osiągi
Prędkość

62 km/h (po drodze)
25 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

500 km (po drodze)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,00 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 moździerz M-240 kal. 240 mm (zapas amunicji – 12 szt.)
1 karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm (zapas amunicji – 100 szt.)
Użytkownicy

Aktualni – kolor niebieski

Byli – kolor czerwony

ZSRR / Rosja, Czechosłowacja, Irak, Syria

2S4 Tiulpan (ros. 2С4 «Тюльпан», pol. Tulipan) – radziecki moździerz samobieżny kalibru 240 mm.

Historia

Pojazdy produkowane były w latach 1971–1989 w zakładzie Uraltransmasz. Zbudowanych zostało 588 egzemplarzy[1].

W Armii Radzieckiej moździerze wchodziły w skład rezerwy Naczelnego Dowództwa[2]. Po rozpadzie ZSRR przejęła je tylko Rosja i w niewielkiej liczbie Kazachstan[2]. 10 wyeksportowano w 1983 roku do Iraku, a 8 w 1988 roku do Czechosłowacji[2].

Moździerze wykorzystywane były przez wojska radzieckie i rosyjskie podczas wojny afgańskiej (1979–1989), II wojny czeczeńskiej (1999–2009)[1] oraz w wojnie na Ukrainie (2022)[3].

Konstrukcja

2S4 w położeniu bojowym

2S4 ma podwozie gąsienicowe, z silnikiem umieszczonym z przodu pojazdu. Moździerz M-240 jest umieszczony w tylnej części pojazdu i podczas jazdy znajduje się nad kadłubem. W położeniu bojowym moździerz jest przechylany do tyłu i opiera się o opuszczoną na ziemię płytę oporową. Kąt podniesienia lufy wynosi od +50° do +80°[2]. Moździerz 2B8 jest ładowany odtylcowo. Przed wystrzałem hydrauliczne napędy obracają ją w ten sposób, że możliwe jest dosłanie naboju z jednego z dwóch magazynów bębnowych znajdujących się w tylnej części kadłuba. Po załadowaniu granatu lufa jest opuszczana i łączona z płyta oporową. Szybkostrzelność praktyczna wynosi jeden strzał na 62-77 s.

Z moździerza mogą być wystrzeliwane granaty burzące, kasetowe (z minami PFM-1), przeciwbetonowe, chemiczne (wycofane z uzbrojenia) i jądrowe. Podstawowym jest granat burzący o masie 130 kg i donośności 9650 m uzupełniany przez granat burzący z dodatkowym napędem rakietowym o masie 228 kg i donośności 18 tys. m. Wadą granatu z dodatkowym napędem jest zwiększony rozrzut.

Przypisy

  1. a b Russia to upgrade 2S4 Tyulpan 240mm self-propelled mortar armored vehicle. Army Recognition, 2018-02-06. . (ang.).
  2. a b c d Andrij Charuk. Ciężkie moździerze M240 i 2S4 oraz ich użycie w wojnie rosyjsko-ukraińskiej. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2024, s. 16-17, lipiec 2024. Warszawa: Magnum X. 
  3. Adam Świerkowski: Najcięższa rosyjska artyleria. . (pol.).

Bibliografia

  • T.J. O’Malley: Artyleria: działa i polowe wyrzutnie rakietowe. Woźniak, R; Kupidura, P (przekład i redakcja naukowa); Hutchins, R. (ilustracje). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2000. ISBN 83-11-09172-2.