Tommaso Riario Sforza
W dzisiejszym świecie Tommaso Riario Sforza stał się istotnym tematem i przedmiotem ogólnego zainteresowania ludzi na całym świecie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Tommaso Riario Sforza przejął wiodącą rolę w naszym życiu, wpływając na wszystko, od naszego sposobu pracy po nasze relacje osobiste. W tym artykule szczegółowo zbadano wpływ i znaczenie Tommaso Riario Sforza we współczesnym społeczeństwie, oferując szczegółową analizę jego konsekwencji dla różnych aspektów naszego życia. Niezależnie od tego, czy jest to Tommaso Riario Sforza jako osoba publiczna, wydarzenie historyczne czy zjawisko społeczne, jego znaczenie przekracza granice i zasługuje na zbadanie z różnych perspektyw.
| Kardynał diakon | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1782 | |
| Data i miejsce śmierci |
14 marca 1857 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Kamerling | ||
| Okres sprawowania |
3 kwietnia 1843–14 marca 1857 | |
| Protodiakon | ||
| Okres sprawowania |
7 listopada 1842–14 marca 1857 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
28 sierpnia 1823 | |
| Kreacja kardynalska |
10 marca 1823 | |
| Kościół tytularny |
Santa Maria in Via Lata | |
Tommaso Riario Sforza (ur. 8 stycznia 1782 w Neapolu, zm. 14 marca 1857 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
Pochodził z arystokratycznej, rzymskiej rodziny; był synem Nicoli Riaro Sforzy i Giovanny Di Somma[1]. Od kwietnia 1803 był referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a od 1806 – protonotariuszem apostolskim[1]. 10 marca 1823 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię San Giorgio in Velabro[2]. Kilka miesięcy później, 28 sierpnia 1823, przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie zaczął pracować w Kurii Rzymskiej, na kilku stanowiskach[1]. Od stycznia 1828 do maja 1830 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. Kilkukrotnie pełnił także rolę legata m.in. w Forlì, Urbino i Pesaro, a także uczestniczył w konklawe w 1823, 1829, 1830-1831 i 1846[1]. Od 13 maja 1837 do śmierci był kardynałem protodiakonem i z racji tego, w 1846, ogłaszał elekcję Piusa IX[1]. 3 kwietnia 1843 został kamerlingiem Kościoła Rzymskiego i pełnił ten urząd do śmierci[2]. Zmarł jako ostatni żyjący kardynał z nominacji Piusa VII[1].
Przypisy
