Dziś Rezerwat przyrody Skarpa Storczyków jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu społeczeństwem. Wraz z postępem technologii i globalizacją Rezerwat przyrody Skarpa Storczyków stał się przedmiotem dyskusji w różnych obszarach, od polityki po kulturę popularną. Zjawisko to wywołało sprzeczne opinie i debaty na temat jego implikacji i konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Rezerwat przyrody Skarpa Storczyków, a także jego wpływ na codzienne życie ludzi. Ponadto przeanalizujemy rolę, jaką obecnie pełni Rezerwat przyrody Skarpa Storczyków i jej możliwą ewolucję w przyszłości.
rezerwat leśny | |
Typ rezerwatu | |
---|---|
Podtyp rezerwatu |
zbiorowisk leśnych[1] |
Państwo | |
Województwo | |
Położenie | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
1994 |
Akt prawny | |
Powierzchnia |
65,17 ha |
Położenie na mapie gminy Rudna ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu lubińskiego ![]() | |
![]() |
Rezerwat przyrody „Skarpa Storczyków” – leśny rezerwat przyrody położony w południowo-zachodniej Polsce, w Pradolinie Głogowskiej, w woj. dolnośląskim, na obszarze Natura 2000 PLH020018 „Łęgi Odrzańskie” SOO[2].
Administracyjnie rezerwat znajduje się w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Rudna (niewielki fragment na zachodnim krańcu leży w gminie Grębocice, w powiecie polkowickim[2]). Jest położony na Obniżeniu Milicko-Głogowskim, w północno-środkowej części Pradoliny Głogowskiej, na zachód od zabudowań miejscowości Orsk, w leśnictwie Orsk, w obrębie leśnym Tymowa (Nadleśnictwo Lubin).
„Skarpa Storczyków” stanowi objęty ochroną rezerwatową fragment stromej, poprzecinanej wąwozami, zalesionej skarpy Pradoliny Głogowskiej, ograniczającej po lewej stronie starorzecze Odry, między Trzęsowem i Orskiem.
Rezerwat został utworzony w 1994 roku Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 31 grudnia 1993 roku (M.P. z 1994 r. nr 5, poz. 43). Jest to rezerwat o powierzchni 65,17 ha[1], w tym 45,13 ha podlega ochronie ścisłej. Został utworzony w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych zbiorowiska lasów liściastych ze stanowiskami chronionych i rzadkich gatunków roślin, w tym kruszczyka połabskiego[1].
W rezerwacie rośnie unikatowy starodrzew złożony z sześciu zespołów leśnych: kwaśnej i żyznej buczyny niżowej, grądu, łęgu przystrumieniowego i jesionowo-olszowego oraz kwaśnej dąbrowy, położonych na malowniczej skarpie poprzecinanej wąwozami. W runie występuje rzadki storczyk – kruszczyk połabski, oraz inne rośliny chronione: paprotka zwyczajna, wiciokrzew pomorski, berberys zwyczajny, lilia złotogłów, pajęcznica gałęzista, kokoryczka wonna, bluszcz pospolity, konwalia majowa oraz grzyby chronione: purchawica olbrzymia, soplówka gałęzista, szmaciak gałęzisty, sromotnik bezwstydny.
Z rzadkich gatunków ptaków na terenie rezerwatu gnieździ się: bocian czarny, siniak, dzięcioł zielony, muchołówka białoszyja, trzmielojad.
Zachodni kraniec rezerwatu obejmuje mały fragment starorzecza Odry, głębokiego terenu o kolistym kształcie i wodno-bagiennym środowisku, w którym występuje kotewka orzech wodny oraz grzybienie białe. Kotewka orzech wodny umieszczona jest w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin i stanowi roślinę zagrożoną wymarciem.