Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego

Wygląd przypnij ukryj Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa CywilnegoInternational Civil Aviation Organization (ICAO)
Logotyp / flaga
Siedziba

Montreal

Członkowie

193 państwa

Sekretarz Generalny

Juan Carlos Salazar Gómez

Przewodniczący Rady

Salvatore Sciacchitano

Utworzenie

4 kwietnia 1947

Strona internetowa
Podpisywanie aktu powołującego ICAO, Chicago 1944

Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ang. International Civil Aviation Organization, ICAO; fr. Organisation de l'aviation civile internationale, OACI, chiń. uprosz. 国际民航组织, arab. ‏إيكاو‎, ros. ИКАО) – organizacja wyspecjalizowana ONZ zajmująca się opracowywaniem i wdrażaniem międzynarodowych przepisów regulujących bezpieczeństwo międzynarodowej żeglugi powietrznej oraz wspieraniem rozwoju transportu lotniczego w celu zapewnienia bezpiecznego i uporządkowanego rozwoju. Siedziba organizacji znajduje się w Montrealu.

ICAO została powołana w 1944 r. na mocy konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, a dokładniej części II, od rozdziału VII do rozdziału XIII włącznie.

Kraje członkowskie ICAO.

Od 15 kwietnia 2019 r. po dołączeniu Dominiki członkami ICAO są 193 państwa.

Historia

Początki działalności ICAO wiążą się z uchwaleniem konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej w Chicago 7 grudnia 1944 r., tzw. Konwencji chicagowskiej, na mocy której organizacja została powołana. Zanim jednak konwencja ta została spisana, obowiązywały także inne międzynarodowe konwencje, których celem było stworzenie norm w lotnictwie cywilnym, istniały także organizacje, które miały kontrolować przestrzeganie tych zasad.

Pierwszą międzynarodową konwencją lotniczą była „Konwencja urządzająca żeglugę powietrzną”, podpisana podczas konferencji w Paryżu w 1919 r. Jednym z państw, które złożyło swój podpis, była Polska. Na podstawie konwencji powołana została Międzynarodowa Komisja Żeglugi Powietrznej (fr. Commission internationale de la navigation aerianne, CINA; ang. International Commission for Air Navigation, ICAN) pod kierownictwem Ligi Narodów, której celem było przyjmowanie wniosków od państw członkowskich w sprawie modyfikacji przepisów oraz załączników do konwencji, a także wprowadzenie tych zmian.

W związku z rozwojem lotnictwa w latach 30. i 40 zaczęły toczyć się dyskusje na temat powojennych rozwiązań w zakresie komunikacji lotniczej. W 1944 r. Departament Stanu USA zaprosił kraje biorące udział w wojnie z Niemcami i Japonią, a także państwa neutralne do Chicago na obrady Międzynarodowej Konferencji Lotnictwa Cywilnego, której głównym celem było m.in. przyjęcie nowej konwencji mającej zastąpić zapisy konwencji paryskiej z 1919 r., co nastąpiło 7 grudnia 1944 r. Członkowie konferencji, w tym przedstawiciele z Polski, przyjęli „Konwencję o międzynarodowym lotnictwie cywilnym”, zastępując w ten sposób Konwencję paryską, a także Konwencję madrycką (iberoamerykańską) z 1926 r. oraz Konwencję hawańską (panamerykańską) z 1928 r.

Na mocy postanowień Konwencji chicagowskiej powołana została organizacja PICAO (ang. Provisional International Civil Aviation Organisation), której celem było opracowanie załączników do konwencji oraz utworzenie komisji i komitetów. Jako instytucja PICAO funkcjonowało aż do wejścia konwencji w życie, czyli do 4 kwietnia 1947 r. – tego dnia przekształcono ją w ICAO. W październiku 1947 r. ICAO otrzymała status autonomicznej wyspecjalizowanej organizacji Narodów Zjednoczonych. Wraz z momentem powstania ICAO, CINA zakończyła swoją wieloletnią działalność, a biura jej Sekretariatu zostały przekazane nowej organizacji, która pozostały w nich aż do 1965 r.

Cele i działania organizacji

Na podstawie preambuły Konwencji chicagowskiej, wizją organizacji miało być promowanie przyjaźni oraz zrozumienia między ludźmi z całego świata, jak i pokój oraz dobrobyt oparty na systemie międzynarodowego lotnictwa, który byłyby zarządzany w sposób właściwy oraz ekonomiczny, z zagwarantowaniem równych szans dla wszystkich.

Celem działalności ICAO określonym w art. 44 Konwencji chicagowskiej jest „rozwijanie zasad i techniki międzynarodowej żeglugi powietrznej oraz popieranie planowania i rozwoju międzynarodowego przewozu lotniczego”. W praktyce najważniejszymi elementami działalności ICAO są:

ICAO współpracuje ze 193 państwami członkowskimi i grupami interesariuszy, mając na celu osiągnięcie porozumienia w sprawie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania (ang. Standards and Recommended Practices, SARPs) oraz polityk wspierających bezpieczny, wydajny, ekonomicznie zrównoważony i ekologiczny sektor lotnictwa cywilnego. SARPs są wykorzystywane przez państwa członkowskie ICAO w celu zapewnienia zgodności funkcjonowania lokalnego lotnictwa i przepisów z normami globalnymi.

Oprócz podstawowej pracy nad międzynarodowymi SARPs i politykami lotniczymi państw członkowskich i przemysłu, a także działalnością z zakresu wielu innych priorytetów i programów, ICAO koordynuje również pomoc państwom członkowskim w realizacji licznych celów w zakresie rozwoju lotnictwa.

Tworzy także globalne plany w zakresie bezpieczeństwa, ochrony i żeglugi powietrznej oraz monitoruje i opracowuje raporty dotyczące licznych wskaźników wydajności sektora transportu lotniczego. Organizacja kontroluje możliwości w zakresie nadzoru nad lotnictwem w państwach członkowskich w zakresie bezpieczeństwa i ochrony.

Działalność Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego ukierunkowana jest na rozwijanie globalnej sieci transportu lotniczego i wspieranie racjonalnych inicjatyw w tym zakresie w celu sprostania zmianom oraz wymaganiom związanym z dynamicznym i ciągłym rozwojem społecznym i gospodarczym.

ICAO współpracuje także z wieloma innymi międzynarodowymi organizacjami lotniczymi, takimi jak:

Struktura

Organizacja składa się z następujących organów:

Konwencja chicagowska wymienia cztery stałe organy ICAO (art. 48-60 Konwencji) – Zgromadzenie, Rada, Komisja Żeglugi Powietrznej oraz Sekretariat.

Na podstawie art. 59 Konwencji zakazuje się zwracania się przez personel o instrukcje oraz przyjmowania ich od jakiejkolwiek władzy poza Organizacją. Obowiązki personelu mają charakter międzynarodowy i żadne z państw członkowskich nie ma prawa wpływania na któregokolwiek ze swych obywateli w związku z wypełnianiem przez nich tych obowiązków. Ponadto każde z państw członkowskich powinno przyznać Przewodniczącemu Rady, Sekretarzowi Generalnemu i innemu personelowi immunitety i przywileje przyznawane podobnemu personelowi innych publicznych organizacji międzynarodowych, w największym możliwym stopniu dopuszczalnym przez prawo konstytucyjne danego państwa (art. 60).

Zgromadzenie

Zagadnienia dotyczące Zgromadzenia znajdują się w art. 48 oraz 49 Konwencji. Zgromadzenie zbiera się co najmniej raz na trzy lata i składa się z przedstawicieli wszystkich państw członkowskich. Zgromadzenie powołuje Rada w odpowiednim miejscu i czasie. Istnieje możliwość zwołania nadzwyczajnego zgromadzenia przez Radę lub na życzenie przynajmniej 1/5 państw członkowskich (wcześniej 10 państw członkowskich) skierowane do Sekretarza Generalnego.

Każde z państw członkowskich ma równe prawo do reprezentacji na zebraniach Zgromadzenia, przy czym każde ma prawo do jednego głosu. Do stworzenia quorum na zebraniach Zgromadzenia potrzebna jest większość państw członkowskich. Uchwały Zgromadzenia zapadają większością oddanych głosów.

Do obowiązków Zgromadzenia należy m.in. uchwalanie rocznych budżetów Organizacji oraz decydowanie w sprawach finansowych, rozpatrywanie sprawozdań Rady i podejmowanie w związku z nimi odpowiedniego działania oraz decydowanie we wszelkich sprawach przedłożonych Zgromadzeniu przez Radę oraz rozpatrywanie wniosków dotyczących wprowadzenia zmian lub poprawek do przepisów Konwencji.

Rada

Rada jest organem stałym, odpowiedzialnym przed Zgromadzeniem. Składa się z przedstawicieli 36 państw członkowskich, wybieranych na trzyletnią kadencję przez Zgromadzenie. Każde wakujące miejsce w Radzie powinno być obsadzone przez Zgromadzenie w możliwie krótkim czasie. Wybierając członków Rady przez Zgromadzenie zapewnia się odpowiednią reprezentację określonym państwom, które startują w trzech grupach:

  1. państwa, które odgrywają główną rolę w dziedzinie przewozów lotniczych;
  2. państwa nie reprezentowane z innego tytułu, a mające największy wkład w dostarczaniu udogodnień dla międzynarodowej cywilnej żeglugi powietrznej;
  3. państwa nie reprezentowane z innego tytułu, a których wybór zapewnia reprezentowanie w Radzie wszystkich głównych rejonów geograficznych świata.

Rada wybiera swojego Przewodniczącego (ang. President of Council) na okres trzech lat z możliwą reelekcją. Nie posiada on prawa do głosu. Ze swoich członków Rada wybiera jednego lub więcej wiceprzewodniczących, którzy zachowują prawo głosowania w czasie, gdy pełnią funkcje Przewodniczącego. Przewodniczący nie musi być wybrany spośród przedstawicieli członków Rady, lecz jeżeli jeden z przedstawicieli członków Rady zostanie wybrany Przewodniczącym, jego miejsce w Radzie uważa się za wakujące, a Państwo które wybrany reprezentował, wyznacza nowego przedstawiciela.

Do obowiązków Przewodniczącego należy zwoływanie zebrań Rady, Komitetu Przewozu Lotniczego i Komisji Żeglugi Powietrznej, działanie w charakterze przedstawiciela Rady oraz wykonywanie w imieniu Rady czynności zleconych Przewodniczącemu przez Radę.

1 stycznia 2020 r. stanowisko Przewodniczącego Rady objął Salvatore Sciacchitano z Włoch.

Przewodniczący Rady
Nr Przewodniczący Rady Państwo Lata sprawowania urzędu
1 Edward Pearson Warner  Stany Zjednoczone 1947 – 1957
2 Walter Binaghi  Argentyna 1957 – 1976
3 Assad Kotaite  Liban 1976 – 2006
4 Roberto Kobeh Gonzalez  Meksyk 2006 – 2013
5 Olumuyiwa Benard Aliu  Nigeria 2013 – 2019
6 Salvatore Sciacchitano Włochy Włochy 2020 – obecnie

Obecny skład Rady został wybrany 1 października 2019 r. podczas 40. Zgromadzenia.

Grupa 1 (największe znaczenie) Grupa 2 (duży wkład) Grupa 3 (reprezentacja geograficzna)

Podczas kolejnego zgromadzenia, 1 października 2022 roku Rosja przegrała głosowanie o ponowny wybór do rady, z uwagi na dokonanie inwazji na Ukrainę i zagrożenia stwarzane przez to dla lotnictwa cywilnego, a nadto dokonaną konfiskatę leasingowanych samolotów i ich podwójną rejestrację we własnym rejestrze.

Komisja Żeglugi Powietrznej

Komisja Żeglugi Powietrznej (ang. Air Navigation Commission) składa się z 19 członków powoływanych przez Radę spośród osób przedstawionych przez państwa członkowskie. Kandydaci na członków powinni mieć odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie w dziedzinie teorii oraz praktyki lotnictwa.

Komisja rozpatruje zmiany załączników do Konwencji chicagowskiej i zaleca Radzie ich przyjęcie. Jej obowiązkiem jest też powoływanie podkomisji technicznych, w których może być reprezentowane każde państwo członkowskie. Komisja przedstawia Radzie opinie co do zbierania i podawania do wiadomości wszelkich informacji państwom członkowskim, które Komisja uważa za potrzebne i pożyteczne dla żeglugi powietrznej. Planuje on, koordynuje i analizuje wszystkie działania ICAO w dziedzinie żeglugi powietrznej – m.in. opracowuje i rozwija standardy techniczne działalności lotnictwa cywilnego.

Komitety Rady

Komitety Rady nie zostały wymienione w Konwencji chicagowskiej. Obowiązkiem Rady jest wyznaczenie obowiązków oraz składu komitetów.

Istnieje również Komitet ds. Nagrody im. Edwarda Warnera – Warner był pierwszym Przewodniczącym Rady ICAO, w latach 1947-1957.

Sekretariat

Pracownicy Sekretariatu stanowią stały personel Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, których głównym zadaniem jest zapewnienie pomocy administracyjnej wszystkim organom i jednostkom organizacyjnym działającym w ramach ICAO, a także przygotowanie i prowadzenie różnych spotkań, odbywających się w ramach tej organizacji.

Składa się z pięciu głównych jednostek organizacyjnych:

Sekretarz Generalny

Sekretarz Generalny kieruje Sekretariatem ICAO, a także podległymi jednostkami organizacyjnymi. Zapewnia on zatrudnienie odpowiedniego i wyspecjalizowanego personelu. Pełni też funkcje swoistego Sekretarza Rady ICAO – wykonuje zadania powierzone mu przez Radę i sporządza dla niej okresowe sprawozdania z działalności i realizacji postawionych zadań.

Sekretarz Generalny jest powoływany przez Radę. Na podstawie rezolucji Zgromadzenia A36-28 (Term Limits for the Offices of the Secretary General and the President of the Council) kadencja Sekretarza trwa 3 lata z jedną możliwą reelekcją.

Do sierpnia 2021 roku Sekretarzem Generalnym ICAO była Fang Liu, pierwsza kobieta w historii organizacji powołana na to stanowisko. Swoją kadencję rozpoczęła w sierpniu 2015 r., po czym została ponownie wybrana. Jej kadencja zakończyła się w lipcu 2021 roku. Obecnie funkcję tę pełni Juan Carlos Salazar Gomez.

Sekretarze Generalni
Nr Sekretarz Generalny Państwo Lata sprawowania urzędu
1 Albert Roper  Francja 1944 – 1951
2 Carl Ljungberg  Szwecja 1952 – 1959
3 Ronald MacAllister Macdonnell  Kanada 1959 – 1964
4 Bernardus Tielman Twigt  Holandia 1964 – 1970
5 Assad Kotaite  Liban 1970 – 1976
6 Yves Lambert  Francja 1976 – 1988
7 Shivinder Singh Sidhu  Indie 1988 – 1991
8 Philippe Rochat  Szwajcaria 1991 – 1997
9 Renato Claudio Costa Pereira  Brazylia 1997 – 2003
10 Taïeb Chérif  Algieria 2003 – 2009
11 Raymond Benjamin  Francja 2009 – 2015
12 Fang Liu  Chiny 2015 – sierpień 2021
13 Juan Carlos Salazar Gómez  Kolumbia sierpień 2021 – obecnie

Działalność prawodawcza

Pod auspicjami ICAO podpisano wiele znaczących dla lotnictwa cywilnego konwencji międzynarodowych, mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa oraz efektywności podróży drogą powietrzną, takich jak:

Ponadto wprowadzane są poprawki do istniejących już dokumentów poprzez tworzenie protokołów, które mają na celu reagowanie na nowe zagrożenia w lotnictwie cywilnym (np. reakcją na zamachy terrorystyczne z 11 września 2001 r. było przyjęcie nie tylko Konwencji pekińskiej, ale również protokołu zmieniającego Konwencję haską – tzw. protokół pekiński).

Działalność prawodawcza ICAO obejmuje także tworzenie rekomendacji oraz zalecanych metod postępowania (ang. Standards and Recommended Practices, SARPs).

Państwa członkowskie

ICAO liczy 193 państwa członkowskie (stan na kwiecień 2019), z czego 192 to członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych (wszystkie oprócz Liechtensteinu, który nie posiada swojego międzynarodowego lotniska) oraz Wyspy Cooka. Ostatnim państwem, które dołączyło do ICAO, była Dominika, 15 kwietnia 2019 r.

Liechtenstein

Pomimo faktu, iż Liechtenstein nie stanowi bezpośredniego państwa członkowskiego ICAO, to Konwencja chicagowska ma swoje zastosowanie na jego terytorium. Na podstawie Traktatu o unii celnej 2 z 1923 r. (Zollvertrag) pomiędzy Szwajcarią i Liechtensteinem, delegacja Szwajcarii podpisała Konwencję w imieniu Liechtensteinu.

Tajwan

Republika Chińska stanowiła jedno z państw założycielskich ICAO, ale w 1971 r. na mocy Rezolucji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 2758, Chińska Republika Ludowa stała się jedynym przedstawicielem Chin w ONZ. W liście do ICAO z 15 lutego 1974 r. rząd ChRL poinformował, że państwo to uznaje Konwencję chicagowską, która została podpisana przez Tajwan 9 grudnia 1944 r., a której instrument ratyfikacyjny został zdeponowany 30 lutego 1946 r. Od tego czasu wszelkie interesy chińskie reprezentowane były przez ChRL, a Tajwan nie udzielał się w organizacji.

Po raz pierwszy od 1971 r., w 2013 r. Tajwan został zaproszony do ICAO, by wziąć udziału w 38. Zgromadzeniu ICAO pod nazwą „Chiński Tajpej” (ang. Chinese Taipei) jako gość – jak podaje ówczesny Przewodniczący Rady ICAO Roberto Kobeh-Gonzalez, pomysł ten wyszedł ze strony ChRL. David Lin, minister spraw zagranicznych Tajwanu w latach 2012-2016, stwierdził, że takie posunięcie stanowiło kompromis ze strony Chin po tym, jak Stany Zjednoczone zaproponowały, by Tajwan uczestniczył w Zgromadzeniu jako obserwator. Od tego czasu Tajwan nie został ponownie zaproszony do uczestnictwa w działalności ICAO.

Na początku pandemii koronawirusa, w styczniu 2020 r., ICAO odmówiło Tajwanowi dostępu do bieżących informacji dotyczących rozwoju sytuacji dla lotnictwa. W lutym tego roku, w komunikacie ICAO dotyczącym rozwoju sytuacji epidemiologicznej, Tajwan został podany jako jedna z prowincji Chin. Obie sytuacje spotkały się z krytyką, m.in. na platformie Twitter, której użytkownicy byli rzekomo blokowani przez oficjalne konto ICAO po skrytykowaniu sytuacji w komentarzach.

W przeciągu ostatnich lat, wiele państw wyrażało swoje wsparcie dla Tajwanu, który ich zdaniem powinien stać się członkiem ICAO, przede wszystkim ze względów bezpieczeństwa oraz wkładu Tajwanu dla międzynarodowego lotnictwa cywilnego.

Biura regionalne

Siedziba główna organizacji w Montrealu

W celu ułatwienia planowania działalności lotnictwa cywilnego i zwiększenia możliwości lepszego dostosowania się do specyficznych warunków ICAO podzieliła świat na dziewięć regionów geograficznych, w odniesieniu do których stosuje się podejście indywidualne podczas planowania zaopatrzenia w sprzęt oraz usługi lotnicze. Regiony są obsługiwane przez Biura Regionalne.

Biuro regionalne w Meksyku, Meksyk.

Biuro regionalne w Meksyku, Meksyk.

Biuro regionalne w Limie, Peru.

Biuro regionalne w Dakarze, Senegal (Zachodnia i Centralna Afryka) oraz Nairobi, Kenia (Afryka Wschodnia i Środkowa)

Biuro regionalne w Paryżu, Francja.

Biuro regionalne w Paryżu, Francja.

Biuro regionalne w Kairze, Egipt.

Biuro regionalne w Bangkoku, Tajlandia oraz biuro pomocnicze w Pekinie, Chiny.

Biuro regionalne w Bangkoku, Tajlandia oraz biuro pomocnicze w Pekinie, Chiny.

Biura regionalne ICAO pełnią ważną rolę, gdyż są ośrodkami doradztwa i pomocy państwom członkowskim regionu w zakresie wdrażania międzynarodowych norm oraz zalecanych metod postępowania. Oferują one zainteresowanym państwom praktyczną pomoc, między innymi w formie regularnych wizyt członków ich personelu technicznego w państwach członkowskich, mających na celu przeprowadzenie audytów i kontroli, czy stosowane rozwiązania w zakresie funkcjonowania lotnictwa cywilnego są prawidłowe.

Każdy z regionów posiada także własne Grupy Planowania Żeglugi Powietrznej (ang. Air Navigation Planning Groups, PIRGs), które organizują konferencje i spotkania, podczas których ustalane są szczegółowe plany dotyczące udogodnień, usług i procedur odpowiednich dla danego regionu.

Polska w ICAO

Polska i Konwencja chicagowska

Polska delegacja była obecna w Chicago podczas Międzynarodowej Konferencji Lotnictwa Cywilnego, a także podpisała nowo powstałą Konwencję o międzynarodowym lotnictwie cywilnym. Polskę reprezentowało 7 delegatów:

Dokumenty ratyfikacyjne do Konwencji strona polska złożyła 4 kwietnia 1947 r., ale z uwagi na sytuację polityczną aż do 1957 r. nie mogła brać udziału w pracach ICAO. Polska weszła w skład ICAO ostatecznie w momencie ratyfikacji Konwencji, tj. 20 listopada 1958 r.

Polska w Radzie ICAO, 2013-2016

W latach 2013-2016 Polska jako jeden z 36 krajów członkowskich była członkiem Rady ICAO, biorąc czynny udział w pracach tej Organizacji.

Polska w wyborach do Rady ICAO kandydowała na mocy decyzji Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej Sławomira Nowaka. W imieniu ministra Nowaka podczas dwutygodniowej 38. sesji Zgromadzenia ICAO Polskę reprezentował Piotr Ołowski, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego w latach 2012–2016. Przedstawicielką Polski w Radzie ICAO była dr Małgorzata Polkowska.

Polskę poparło 147 krajów. Z trzeciej grupy wraz z Polską w Radzie zasiedli przedstawiciele: Boliwii, Burkina Faso, Kamerunu, Chile, Dominikany, Kenii, Libii, Malezji, Nikaragui, Republiki Korei, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Tanzanii. Najwięcej głosów z tej grupy zdobyły Zjednoczone Emiraty Arabskie. Z pierwszej grupy do Rady dostali się reprezentanci: Australii, Brazylii, Kanady, Chin, Francji, Niemiec, Włoch, Japonii, Rosji, Wielkiej Brytanii, USA. Najwięcej głosów (160) zdobyła Brazylia. Przedstawiciela, w wyniku głosowania Zgromadzenia, do Rady ICAO z drugiej grupy mogły oddelegować: Argentyna, Egipt, Indie, Meksyk, Nigeria, Norwegia, Portugalia, Arabia Saudyjska, Singapur, Południowa Afryka, Hiszpania oraz Wenezuela. Najwięcej, 163 głosy, zdobył Singapur.

W 65-letniej historii działania ICAO Polska do 2013 r. nigdy nie posiadała swojego przedstawiciela w Radzie tej organizacji. Kandydatura Polski była zgłaszana w wyborach do Rady ICAO w latach 1974, 1977 oraz w 1980 roku, ale nie uzyskano wówczas wymaganej większości głosów.

ICAO i ULC

W ramach współpracy z ICAO Prezes ULC wraz z ekspertami z Urzędu bierze udział w Zgromadzeniach i konferencjach wysokiego szczebla. Ponadto eksperci ULC uczestniczą w pracach paneli i grup roboczych organizacji.

CORSIA

Mechanizm kompensacji i redukcji CO2 dla lotnictwa międzynarodowego (CORSIA – ang. Carbon Offsetting and Reduction Scheme for International Aviation) jest programem ICAO przyjętym podczas 39. Sesji Zgromadzenia w 2016 r. Jego celem jest utrzymanie od 2021 roku zerowego przyrostu emisji CO2 w cywilnym lotnictwie międzynarodowym, w stosunku do emisji z lat 2019-2020. Jest elementem szerszych środków, na które składają się udoskonalenia techniczne w samolotach, usprawnienia operacyjne i zrównoważone paliwa lotnicze.

Na podstawie CORSIA przewoźnicy lotniczy oraz Państwa mają obowiązek monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji pochodzących z międzynarodowego lotnictwa cywilnego, począwszy od 1 stycznia 2019 r. Zobowiązania kompensacji i redukcji emisji CO2 zaczną obowiązywać w 2021 roku. Emisje pochodzące z krajowego lotnictwa nie podlegają raportowaniu i kompensacji.

Mechanizm składa się z trzech faz. Faza pilotażowa mechanizmu (2021–2023) oraz faza pierwsza (2024–2026) są dobrowolne. Faza druga (2027-2035) będzie już obowiązkowa dla wszystkich państw ICAO. Uczestnikami mechanizmu są operatorzy lotniczy wykonujący przewóz międzynarodowy statkami powietrznymi o MTOW>5700 kg, emitujący więcej niż 10.000 ton CO2 rocznie, z wyłączeniem lotów humanitarnych, medycznych oraz przeciwpożarowych. Mniej rozwinięte państwa, małe rozwijające się państwa wyspiarskie oraz rozwijające się państwa śródlądowe nie mają obowiązku przystąpienia do CORSIA, lecz mogą to uczynić.

Pojawia się wiele głosów krytycznych dotyczących mechanizmu CORSIA. Można spotkać się ze zdaniem, że pomimo adresowania dużego procentu emisji pochodzących z przyszłego rozwoju międzynarodowego lotnictwa, schemat nie przyczynia się w pełni do zerowego przyrostu emisji. Nie został również określony górny limit dla ilości emisji, jakie mogłyby być produkowane przez przewoźnika lotniczego lub państwo. W związku z faktem, iż CORSIA opiera się także na użyciu w przyszłości paliw alternatywnych, należy zwrócić uwagę, że większość biopaliw, m.in. te oparte na oleju palmowym, nierzadko przyczyniają się do większej emisji gazów niż paliwa kopalne, które mają zastąpić. Olej palmowy, stanowiący jeden z głównych składników obecnie wytwarzanych biopaliw, a dokładniej jego wydobywanie przyczynia się do niszczenia lasów deszczowych na bardzo dużą skalę i miejsc życia wielu zagrożonych wyginięciem gatunków zwierząt, a także do łamania praw człowieka.

Nazwa

Nazwa organizacji w języku angielskim to International Civil Aviation Organisation, która w dosłownym tłumaczeniu może brzmieć „Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego”. Oficjalnie stosuje się jednak tłumaczenie „Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego”, za tłumaczeniem w polskiej wersji Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ SebastianS. Höhne SebastianS., IT in general Aviation: Pen and Paper vs. Bits and Bytes , 2014, s. 38  (ang.).
  2. ↑ a b Dominica becomes ICAO’s 193rd Member State , www.icao.int  .
  3. ↑ Member States , www.icao.int  .
  4. ↑ StanisławS. Zajas StanisławS., Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego i jej wypływ na funkcjonowanie i rozwoju lotnictwa, „Zeszyty Naukowe AON”, 4(101), 2015, ISSN 2299-6753 . Brak numerów stron w czasopiśmie
  5. ↑ MichaelM. Milde MichaelM., International Air Law and ICAO, Eleven International Publishing, 2008, s. 20, ISBN 978-90-77596-54-8 .
  6. ↑ Mr. Salvatore Sciacchitano of Italy elected President of the ICAO Council , www.icao.int  .
  7. ↑ ICAO Assembly elects new Council for three-year term , www.icao.int  .
  8. ↑ Allison Lampert: Russia loses U.N. aviation council seat in rebuke. Reuters, 1 października 2022. . (ang.).
  9. ↑ Dr. Fang Liu of China Becomes First-Ever Woman Appointed Secretary General of ICAO , www.icao.int   (ang.).
  10. ↑ Konwencja o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi, sporządzona w Hadze dnia 16 grudnia 1970 r. , isap.sejm.gov.pl  .
  11. ↑ Konwencja o zwalczaniu bezprawnych czynów skierowanych przeciwko bezpieczeństwu lotnictwa cywilnego, sporządzona w Montrealu dnia 23 września 1971 r. , isap.sejm.gov.pl  .
  12. ↑ Damien van derD. Toorn Damien van derD., September 11 Inspired Aviation Counter-Terrorism Convention and Protocol Adopted, „ASIL Insights” (15), 26 stycznia 2011 . Brak numerów stron w czasopiśmie
  13. ↑ Traktat o unii celnej z dnia 29 marca 1923 r. pomiędzy Szwajcarią i Liechtensteinem (Zollvertrag, ZV; LR 0.631.112).
  14. ↑ The Minister of Switzerland made the following statement in the note transmitting the Swiss Instrument of Ratification: “My Government has instructed me to notify you that the authorities in Switzerland have agreed with the authorities in the Principality of Liechtenstein that this Convention will be applicable to the territory of the Principality as well as to that of the Swiss Confederation, as long as the Treaty of 29 March 1923 integrating the whole territory of Liechtenstein with the Swiss customs territory will remain in force”.
  15. ↑ A letter dated 15 February 1974 from the Government of the People’s Republic of China advised ICAO that “the Government of the People’s Republic of China has decided to recognize the Convention on International Civil Aviation, which the then Government of China signed in Chicago on 9 December 1944 and of which an instrument of ratification was deposited by it on 20 February 1946."
  16. ↑ The Republic of China (Taiwan) will attend the International Civil Aviation Organization Assembly – Background Information , Ministry of Foreign Affairs, Republic of China (Taiwan) 中華民國外交部 – 全球資訊網英文網   (ang.).
  17. ↑ Taiwan only ‘guest’ due to China: ICAO – Taipei Times , www.taipeitimes.com, 26 września 2013  .
  18. ↑ Economic impact estimates due to COVID-19 travel bans , www.icao.int  .
  19. ↑ Twitter row over Taiwan virus response hits UN aviation body , news.yahoo.com   (ang.).
  20. ↑ JakobJ. Wert JakobJ., ICAO excludes Taiwan from cooperation amid Coronavirus, rejects criticism , International Flight Network, 28 stycznia 2020   (ang.).
  21. ↑ TaiwanT. News TaiwanT., ICAO describes Taiwan as province of China in coronavirus news release , Taiwan News  .
  22. ↑ Taiwan's absence from ICAO creates gap in aviation network: CAA – Focus Taiwan , focustaiwan.tw   (chiń.).
  23. ↑ TaiwanT. News TaiwanT., International partners speak out to support Taiwan joining ICAO , Taiwan News  .
  24. ↑ Ministry thanks allies, others for support at ICAO – Taipei Times , www.taipeitimes.com, 25 września 2019  .
  25. ↑ Contact Us , www.icao.int   (ang.).
  26. ↑ List of Delegates , www.icao.int  .
  27. ↑ Polska po raz pierwszy w historii w Radzie ICAO , 9 października 2013 .
  28. ↑ 2. What is CORSIA and how does it work? , www.icao.int  .
  29. ↑ Informacja na temat Mechanizmu Kompensacji i Redukcji CO2 dla Lotnictwa Międzynarodowego (CORSIA) , 10 września 2019 .
  30. ↑ Palm Oil and human rights: What you need to know , www.amnesty.org   (ang.).

Linki zewnętrzne

Organizacja Narodów Zjednoczonych
Dokumenty
Członkostwo
Główne organy
Programy,
fundusze i biura
Organizacje
wyspecjalizowane
Organizacje powiązane
Siły pokojowe
Historia
Inne

Kontrola autorytatywna (specjalistyczna agencja ONZ):Encyklopedie internetowe: