Ołeksandr Zawarow

Ołeksandr Zawarow

Олександр Заваров

Pełne imię i nazwisko	Ołeksandr Anatolijowycz Zawarow
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1961 Ługańsk
Wzrost	170 cm
Pozycja	pomocnik/napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1968–1977 Zoria Ługańsk
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1977–1979 Zoria Ługańsk 23 (7) 1980–1981 SKA Rostów nad Donem 64 (13) 1982 Zoria Ługańsk 30 (10) 1983–1988 Dynamo Kijów 136 (36) 1988–1990 Juventus F.C. 60 (7) 1990–1995 AS Nancy-Lorraine 133 (23) 1995–1998 CO Saint-Dizier (grający trener) ? (17)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1979  ZSRR U-20 ? (?) 1985–1990  ZSRR 41 (6)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1995–2003 CO Saint-Dizier 2003–2004 FC Wil 2004 Żenis Astana 2005 Metalist Charków 2005–2010 Arsenał Kijów 2012 Ukraina (p.o.)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Ołeksandr Anatolijowycz Zawarow, ukr. Олександр Анатолійович Заваров, ros. Александр Анатольевич Заваров, Aleksandr Anatoljewicz Zawarow (ur. 26 kwietnia 1961 w Ługańsku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika lub napastnika, były reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Wychowanek szkółki piłkarskiej Zoria Ługańsk (trener Borys Fomiczow), w której rozpoczął karierę w 1977 roku. W 1980 roku odbywał dwa lata służbę wojskową w SKA Rostów nad Donem. Rok jeszcze grał w Zorii, a w 1983 roku został zawodnikiem Dynama Kijów, prowadzonego wówczas przez Walerego Łobanowskiego. Przez cały czas był kluczowym zawodnikiem drużyny z Kijowa. Z klubem tym zdobył dwa razy mistrzostwo ZSRR, dwa razy puchar ZSRR oraz Puchar Zdobywców Pucharów; w meczu finałowym Dynamo pokonało Atlético Madryt 3:0, a Zawarow strzelił pierwszego gola.

W 1989 roku został zawodnikiem Juventusu. Z klubem tym zdobył Puchar UEFA w sezonie 1989/90. W Serie A zagrał 60 razy, zdobył 7 goli. Jego następnym klubem było AS Nancy-Lorraine. W Ligue 1 zagrał 133 spotkania, strzelił 23 gole. Karierę piłkarską zakończył w CO Saint-Dizier^[1].

7 sierpnia 1985 zadebiutował w reprezentacji ZSRR w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z Rumunią. Ogółem rozegrał 41 meczów, strzelił 6 goli. Jako gracz drużyny radzieckiej uczestniczył na dwóch Mundialach (1986 i 1990).

Karierę trenerską rozpoczął jako grający trener CO Saint-Dizier, którego szkoleniowcem był do 2003 roku. Po pobycie we Francji objął stanowisko trenera oraz dyrektora sportowego w szwajcarskim FC Wil (właścicielem klubu był wówczas Ihor Biełanow). Z tym klubem zdobył puchar Szwajcarii w 2004 roku. Następnie przez niecały rok (zresztą bez sukcesów) był trenerem Żenis Astana z Kazachstanu. W 2005 roku został szkoleniowcem Metalista Charków, a jeszcze w listopadzie tego samego roku objął stanowisko trenera Arsenału Kijów. W styczniu 2010 został zwolniony z tej funkcji^[2]. W listopadzie 2012 został wyznaczony na pełniącego obowiązki głównego trenera reprezentacji Ukrainy^[3], z którą wygrał 1:0 z Bułgarią.

• mistrz ZSRR: 1985, 1986
• zdobywca Pucharu ZSRR: 1981, 1985, 1987
• zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1986
• zdobywca Pucharu Włoch: 1990
• zdobywca Pucharu UEFA: 1990

• wicemistrz Świata U-20: 1979
• wicemistrz Europy: 1988

• zdobywca Pucharu Szwajcarii: 2004

• 4-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1985 (nr 1), 1986 (nr 1), 1987 (nr 1), 1988 (nr 1).
• najlepszy piłkarz ZSRR: 1986
• najlepszy piłkarz Ukrainy: 1986
• laureat Złotej Piłki: 1986 (nr 6), 1988 (nr 8), 1987 (nr 17), 1989 (nr 23)
• król strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów: 1986

• tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1982
• tytuł Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej: 1986
• tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1986
• Order „Za zasługi” III klasy: 2004^[4]

• Ołeksandr Zawarow w bazie RusTeam (ros.)
• Profil na PlayerHistory (ang.)
• Ołeksandr Zawarow w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
• Sylwetka zawodnika na rusteam.permian.ru (ros.)
• Profil na stronie legioner.kulichki.com (ros.)
• Ołeksandr Zawarow w bazie National Football Teams (ang.)