Nikołaj Łarionow

W tym artykule poruszymy temat Nikołaj Łarionow, który ma dziś ogromne znaczenie. Nikołaj Łarionow przykuł uwagę szerokiego spektrum odbiorców, od ekspertów w danej dziedzinie po osoby zainteresowane zdobyciem wiedzy na ten temat. W trakcie tej lektury zostaną zbadane różne perspektywy i podejścia związane z Nikołaj Łarionow w celu zapewnienia pełnego i wzbogacającego przeglądu. Od historycznych początków po współczesne implikacje, ten artykuł ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Nikołaj Łarionow i jego wpływ w różnych kontekstach. Ponadto zostaną przeanalizowane możliwe przyszłe trendy oraz przedstawione zostaną refleksje na temat jego rozwoju i ewolucji.

Nikołaj Łarionow
Pełne imię i nazwisko

Nikołaj Jewgienij Łarionow

Data i miejsce urodzenia

19 stycznia 1957
Wołchow

Wzrost

174 cm

Pozycja

obrońca, pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1975–1976 Zenit Leningrad 6 (0)
1976–1978 Dinamo Leningrad 62 (6)
1979–1989 Zenit Leningrad 266 (14)
1990 Kiruna FF 19 (1)
1991 Zenit Petersburg 25 (1)
1992 KPV Kokkola (5)
1992 FC Sepsi-78 (1)
1993 MaIF Maalahti (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1983–1986  ZSRR 19 (2)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Nikołaj Łarionow (ur. 19 stycznia 1957 w Wołchowie[1]) – rosyjski piłkarz, grający na pozycjach obrońcy i pomocnika, reprezentant ZSRR.

Kariera klubowa

Łarionow urodził się w Wołchowie, a swoją przygodę z piłką rozpoczął w 1975 w Zenicie Leningrad. Rok później przeszedł do innego klubu z Leningradu, Dinama[2].

W 1978 powrócił do Zenitu, z którym to odniósł największe sukcesy w karierze. Wraz z Pitercami zdobył mistrzostwo Wyższej ligi ZSRR w 1984. W tym samym roku dotarł do finału Pucharu ZSRR, w którym Zenit uległ 0:2 po dogrywce drużynie Dinamo Moskwa. Zenit z Łarionowem w składzie zdobył także Superpuchar ZSRR w 1984. Przez 11 sezonów wystąpił dla Zenitu 266 razy, 14 razy pokonując bramkarzy rywali[2].

W 1989 przeszedł na rok do szwedzkiej Kiruny FF. Potem znowu wrócił do Zenitu. Od 1992 do 1993 grał w trzech fińskich klubach, KPV Kokkola, FC Sepsi-78 i MaIF Maalahti. W 1994 zakończył karierę piłkarską[2].

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1975 Zenit Leningrad  ZSRR Wyższa liga ZSRR 3 0
1976 3 0
1976 Dinamo Leningrad Wtoroj liga ZSRR 14 6
1977 Pierwaja liga ZSRR 32 2
1978 30 4
1979 Zenit Leningrad Wyższa liga ZSRR 29 2
1980 27 3
1981 31 1
1982 30 3
1983 26 1
1984 9 2
1985 29 1
1986 19 0
1987 14 1
1988 26 0
1989 26 0
1990 Kiruna FF  Szwecja Superettan 19 1
1991 Zenit Leningrad  ZSRR Wyższa liga ZSRR 25 1
1992 KPV Kokkola  Finlandia 5
1992 FC Sepsi-78 1
1993 MaIF Maalahti 0

Kariera reprezentacyjna

Łarionow w reprezentacji zadebiutował 23 marca 1983 meczem przeciwko Francji, zremisowanym 1:3. Swoje dwie bramki strzelił przeciwko Portugalii podczas eliminacji do Euro 1984 oraz w meczu z Jugosławią.

Był w kadrze na Mistrzostwa Świata 1986. Podczas mistrzostw zagrał w dwóch spotkaniach z Węgrami oraz Francją. Ostatnie spotkanie w drużynie narodowej ZSRR rozegrał 24 września 1986 przeciwko Islandii. Mecz zakończył się remisem 1:1. Łącznie Łarionow w latach 1983–1986 wystąpił w 19 spotkaniach kadry ZSRR, w których strzelił 2 bramki[3].

Sukcesy

Zenit Petersburg

Przypisy

  1. ↑ N. Larionov , soccerway.com (ang.).
  2. ↑ a b c Ларионов Николай Евгеньевич , footballfacts.ru (ros.).
  3. ↑ Nikolay Yevgenyevich Larionov , eu-football.info (ang.).

Linki zewnętrzne

Skład reprezentacji ZSRR na Mundialu 1986

  • O występie ZSRR na Mistrzostwach Świata 1986 czytaj tutaj.