Lockheed Hudson

Lockheed Hudson Mk I

Lockheed Hudson Mk I z 224 Dywizjonu RAF
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed Corporation
Typ	lekki samolot bombowy i morski samolot patrolowy
Konstrukcja	całkowicie metalowy średniopłat z podwójnym usterzeniem, podwozie chowane
Załoga	6
Historia
Lata produkcji	1938–1943
Liczba egz.	2941
Dane techniczne
Napęd	2 x Wright R-1820-G102A
Moc	1100 KM (820 kW)
Wymiary
Rozpiętość	19,96 m
Długość	13,51 m
Wysokość	3,62 m
Powierzchnia nośna	51,2 m²
Masa
Własna	5400 kg
Użyteczna	7930 kg
Startowa	8390 kg
Osiągi
Prędkość maks.	397 km/h
Prędkość wznoszenia	6,2 m/s
Pułap	7470 m
Zasięg	3150 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4× km 7,7 mm, bomby o masie do 340 kg
Użytkownicy
siły powietrzne: Royal Air Force, Royal Canadian Air Force, Royal Australian Air Force, United States Army Air Forces, Royal New Zealand Air Force, Força Aérea Brasileira, Chińskie Siły Powietrzne, Irish Air Corps, Siły Powietrzne Izraela, Koninklijke Luchtmacht, Força Aérea Portuguesa cywilni: East-West Airlines (Australia), BWIA West Indies Airways, British Overseas Airways Corporation
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Lockheed Hudson – lekki samolot bombowy i morski samolot patrolowy zaprojektowany w zakładach Lockheed Corporation, wykorzystywany podczas II wojny światowej.

Samolot został zaprojektowany krótko przed wybuchem wojny w wytwórni lotniczej Lockheed Aircraft Corporation na zamówienie Royal Air Force. Głównym odbiorcą samolotów było lotnictwo obrony wybrzeża (RAF Coastal Command), ale wykorzystywano je również w roli samolotów transportowych i treningowych oraz do zadań specjalnych (przerzut agentów do okupowanej Francji), a nawet myśliwskich. Kolejnymi użytkownikami były dywizjony zwalczania okrętów podwodnych Royal Canadian Air Force i lotnictwa innych państw.

W 1938 strona brytyjska poszukiwała amerykańskiego morskiego samolotu patrolowego, który wzmocniłby flotę używanych dotychczas rodzimej produkcji Avro Ansonów. 10 grudnia 1938 Lockheed zaprezentował zmodyfikowaną wersję pasażerskiego o nazwie Lockheed L-14 Super Electra, która szybko weszła do produkcji pod oznaczeniem Hudson Mk I. Dostawy do Wielkiej Brytanii rozpoczęły się w lutym 1939, w maju przezbrojono w nie 224 Dywizjon RAF z bazy Leuchars w Szkocji.

Dostarczono 350 egzemplarzy wersji Mk I i dwadzieścia Mk II, które uzbrojone były w dwa karabiny maszynowe Browning w nosie maszyny oraz dwa w grzbietowej wieżyczce Boulton Paul Type C. Hudson Mk III odznaczał się wzmocnionym uzbrojeniem oraz mocniejszymi silnikami (wyprodukowano 428 egzemplarzy).

Wersje Mk V i Mk VI (odpowiednio 309 i 450 wyprodukowanych i dostarczonych samolotów) były napędzane silnikami Pratt & Whitney Twin Wasp. RAF otrzymał również 380 samolotów Mk IIIA i 30 Mk IV w ramach programu Lend-Lease.

Chociaż zdetronizowane później przez cięższe bombowce, samoloty tego typu odniosły wiele znaczących sukcesów w pierwszej połowie wojny.

8 października 1939 Hudson zniszczył niemiecki samolot – było to pierwsze w czasie II wojny światowej zestrzelenie samolotu RAF startującego z bazy Wielkiej Brytanii^[1] oraz pierwsze przez samolot amerykańskiej produkcji^[2].

1 marca 1942 PBO-1 należący do United States Navy stał się pierwszym amerykańskim samolotem, który zatopił niemiecki okręt podwodny („U-656”), na południe od Nowej Fundlandii)^[3], natomiast 31 lipca 1942 Hudson Royal Canadian Air Force zatopił „U-754”^[4].

27 sierpnia 1941 Hudson z 269 Dywizjonu RAF zaatakował i uszkodził niemiecki okręt podwodny „U-570”. Załoga niemogącego zanurzyć się U-Boota poddała się latającemu nad nim Hudsonowi – był to pierwszy okręt podwodny nieprzyjaciela zdobyty przez RAF^[5].

13 sierpnia 1940 Hudson należący do Royal Australian Air Force rozbił się niedaleko stolicy kraju, Canberry. W wyniku katastrofy zginęła załoga i trzech członków australijskiego rządu. Lotnictwo australijskie zaczęło wykorzystywać bojowo Hudsony w 1941. Użytkownikiem samolotów tego typu były również Royal New Zealand Air Force. Lotnictwa: australijskie, nowozelandzkie i US Navy wykorzystywały Hudsony jako samoloty patrolowe podczas wojny na Pacyfiku.

Służyły one również w dywizjonach do zadań specjalnych RAF-u: 161 (Europa) i 357 (Birma).

Wyprodukowano 2584 samoloty tego typu. Wycofywanie ich ze służby liniowej rozpoczęło się w 1944.

Pierwsza seria produkcyjna, oznaczenie fabryczne B14L, zamówiona przez British Purchasing Commision, początkowo w liczbie 200 egzemplarzy, następnie powiększona o 150 samolotów^[6]. W tej wersji napęd stanowiły silniki Wright GR-1820-G102 o mocy 1100 KM przy starcie i 900 KM na wysokości 6700 stóp (2050 m)^[6]. Uzbrojenie stanowiły dwa nieruchome karabiny maszynowe 7,7 mm w przedniej części kadłuba i grzbietowa wieżyczka Boulton Paul Type C (instalowanej już w Wielkiej Brytanii)^[6] oraz do 1400 funtów (635 kg bomb lub bomb głębinowych)^[6].

50 samolotów wyprodukowanych z silnikami Pratt & Whitney Twin Wasp SC3-G, oznaczenie fabryczne Model B14S, zostało dostarczone dla RAAF gdzie były początkowo znane także jako Hudson Mk I, ale w późniejszym czasie ich oznaczenie zmieniono na Mk IV^[6].

20 samolotów, oznaczenie producenta 414, różniących się od Mk I śmigłami o stałych obrotach i wzmocnionym kadłubem^[7]. Jeden z samolotów używany był przez linie lotnicze BOAC^[7], jeden używany był przez RCAF^[7]. W służbie RAAF model znany był początkowo jako Mk III, w późniejszym czasie oznaczenie zmieniona na Mk IV^[7].

428 samolotów z kadłubem wersji Mk II i silnikami o większej mocy – GR-1820-G205A (1200 KM przy starcie, 1050 na wysokości 6700 stóp)^[7]. Uzbrojenie obronne zostało wzmocnione o trzy pojedyncze karabiny maszynowe 7,7 (dolne i boczne stanowiska strzeleckie)^[7]. Niektóre z samolotów zostały zmodyfikowane poprzez dodanie dodatkowych zbiorników z paliwem i otrzymały oznaczenie Mk II (LR) (Long Range – dalekiego zasięgu), pozostałe, niezmodyfikowane samoloty z tej serii otrzymały wówczas oznaczenie Mk III (SR) (Short Range – krótkiego zasięgu)^[7]. Model używany był RAF, RCAF, RZNAF i linie lotnicze BOAC^[7].

Samoloty z programu Lend-Lease zamówione jako A-29-LO (zobacz poniżej)^[7].

Oznaczenie dla samolotów Mk I i II używanych przez RAAF^[8].

Samoloty z programu Lend-Lease dla RAAF zamówione A-28-LO (zobacz poniżej)^[8].

Kadłub i uzbrojenie obronne wersji Mk III z silnikami Twin Wasp S3C-4G (1200 KM przy starcie, 1100 KM na wysokości 780 m)^[8]. Pierwsze 202 samoloty miały oryginalny system paliwowy i były oznaczone jako Mk V (SR), 207 następnych z powiększonymi zbiornikami znane były jako Mk V (LR)^[8]. Wersja używana była przez RAF, RCAF, RNZAF i linie lotnicze BOAC^[8]. Kilka egzemplarzy RAF-U zostało przekazane jednostkom AAF stacjonującym w Wielkiej Brytanii^[8].

Samoloty z programy Lend-Lease zamówione jako A-28A-LO (zobacz poniżej)^[8].

Wersja transportowa A-28A-LO (zobacz poniżej).

Po podpisaniu 11 marca 1941 przez prezydenta Roosevelta ustawy Lend-Lease, wcześniejsze brytyjskie kontrakty na Hudsony zostały przejęte przez amerykański Department of Army i 1302 samoloty tego typu zostały wyprodukowane z amerykańskimi oznaczeniami i numerami seryjnymi^[8].

52 samoloty z silnikami Pratt & Whitney R-1830-45 zbudowane dla RAAF (amerykańskie numery seryjne 41-23171/23222, australijskie – A16-101/152)^[8].

Wersja Hudson Mk V z silnikami Pratt & Whitney R-1830-67 zbudowana dla sił powietrznych państw Wspólnoty Narodów^[8]. Z 450 samolotów, 410 zostało przekazanych dla RAF (z czego trzy ostatnie dostarczono AAF, a jeden dla Aviação Naval Portuguesa), 36 dla RCAF^[8] i 4 dla RNZAF)^[9]. Niektóre z maszyn RAF po usunięciu uzbrojenia były używana jako samoloty transportowe z oznaczeniem Hudson C.VI^[9].

Wersja z silnikami Wright R-1820-87^[9]. Konstrukcyjnie były identyczne do Hudsonów Mk III (LR), w służbie państw Commonwealthu znane były jako Mk IIIA^[9]. Z 616 zamówionych samolotów, 20 otrzymała US Navy jako PBO-1, 32 otrzymał RAF, 133 dostarczono RCAF, 41 otrzymał RAAF, 14 dostarczono RNZAF, 23 otrzymały chińskie siły powietrzne, 153 otrzymał AAF, 24 zostały przebudowane jako A-29B-LO^[9].

Wersja transportowa identyczna do A-29-LO z wyjątkiem wnętrza kadłuba przystosowanego do przewozu żołnierzy^[9]. Dla RAF-u zbudowano 289 maszyn^[9], RAAF otrzymał 65 samolotów, RNZAF przekazano 23 samoloty, RCAF – cztery, a chińskie siły powietrzne otrzymały trzy maszyny tego typu^[2].

24 samoloty z serii A-29-LO zatrzymane przez AAF i używane aerofotografii^[2].

8 maja 1942 AAF zamówił u Lockheeda 300 samolotów do szkolenia zaawansowanego (AT – Advanced Trainer)^[2]. 83 samoloty używane były do szkolenia nawigatorów, pozostałe były używane do szkolenia strzelców pokładowych^[2].

Wersja z silnikami Wright R-1820-82 o mocy 1200 KM i wieżyczką Martin 250 CE z dwoma karabinami maszynowymi 12,7 mm^[2].

Nieuzbrojona wersja AT-18 używana do szkolenia nawigacyjnego z miejscem dla pilota, instruktora i trzech uczniów^[2].

• Australia: Temora Aviation Museum, Australian War Memorial, RAAF Museum
• Kanada: North Atlantic Aviation Museum w Gander (Nowa Fundlandia i Labrador)
• Nowa Zelandia: Royal New Zealand Air Force Museum w Christchurch, Museum of Transport and Technology w Auckland
• Wielka Brytania: Royal Air Force Museum w Hendon

• R. W. Clarke: British Aircraft Armament, Volume 1: RAF Gun Turrets From 1914 To the Present Day. Sparkford: Stephens, 1993. ISBN 1-85260-223-6. Brak numerów stron w książce
• R. J. Francillon: Lockheed Aircraft Since 1913. United Kingdom: Putnam Aeronautical Books, 1988. ISBN 0-87021-897-2. Brak numerów stron w książce
• Christopher F. Shores: Lockheed Hudson Mks I to VI (Profile Aircraft 253). Profile Publications Ltd, 1973. Brak numerów stron w książce
• Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-792-5. Brak numerów stron w książce
• William Alexander Binny Douglas: The Creation of a National Air Force. Toronto: Published by University of Toronto Press in co-operation with the Dept. of National Defence and the Canadian Govt. Pub. Centre, 1986. ISBN 0-8020-2584-6. Brak numerów stron w książce

• RNZAF Museum Hudson. airforcemuseum.co.nz. .