Lino Maupas
W dzisiejszym świecie Lino Maupas to kwestia, która zyskała duże znaczenie w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na codzienne życie ludzi, wpływ na gospodarkę światową, czy też znaczenie w historii, Lino Maupas przykuł uwagę zarówno ekspertów, badaczy, jak i obywateli. Od swoich początków do obecnej ewolucji Lino Maupas był przedmiotem debaty i refleksji w różnych kontekstach i dziedzinach wiedzy. W tym artykule zbadamy różne aspekty Lino Maupas i jego znaczenie we współczesnym świecie.
| Sługa Boży, prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
30 listopada 1890 |
Lino Maupas OFM (ur. 30 sierpnia 1866 w Splicie, zm. 14 maja 1924 w Parmie) – chorwacki duchowny, franciszkanin, sługa Boży Kościoła katolickiego.
Życiorys
Był ostatnim z dziesięciorga dzieci, pochodzącego z francuskiej rodziny szlacheckiej, Jana Maupasa i aktorki Rosy Marini z Avezzano. Uczęszczał najpierw do szkoły w Splicie, a następnie w Zadarze, gdzie cała rodzina zamieszkała w 1879. Do franciszkanów wstąpił 30 września 1882 w Koprze, przyjmując imię zakonne Piotr. Po ukończeniu nowicjatu przebywał w klasztorze w Košljunie do 1885, następnie opuścił zakon[1].
Ponownie wstąpił do franciszkanów za generalatu Luigiego z Parmy OFM. Maupas powtórzył nowicjat w Fucecchio w Toskanii. Przyjął imię zakonne Lino. Profesję zakonną złożył w 1889. Będąc jeszcze alumnem, został przeznaczony dla misji w Albanii w Szkodrze. Ze względów zdrowotnych musiał jednak powrócić do Włoch. Pozostał w prowincji bolońskiej Zakonu Braci Mniejszych. Święcenia kapłańskie przyjął 30 listopada 1890 z rąk bpa Domenico Svampy. W 1892 został skierowany przez władze zakonne do Cortemaggiore. Rok później został przeniesiony do Parmy, w której pracował przez następne 31 lat. W pracy duszpasterskiej odznaczał się szczególną troską o biednych, dla których wynosił z konwentu dobra materialne, przede wszystkim jednak pożywienie, w czym nie znajdywał akceptacji ze strony wspólnoty[1].
W 1900 o. Lino został kapelanem więziennym. Wzbudzał szacunek odbywających wyroki. Szukał pracy dla opuszczających zakład. Organizował wizyty biskupie, m.in. przyszłego świętego Guido Maria Confortiego. W czasie zamieszek uratował od spalenia swój własny klasztor, który za namową grupy antyklerykałów chciał podpalić rozwścieczony tłum. W czasie rozruchów w latach 1898, 1907 i 1914 pomagał rodzinom zatrzymanych, interweniował w sądach, uspokajał władze miasta, powstrzymując przed zbrojną interwencją. W 1910 powierzono o. Lino obowiązki kapelana zakładu dla nieletnich, oddalonego trzy kilometry od Parmy. Zaangażowanie w działalność społeczną uniemożliwiało o. Lino prowadzenie wymaganego prawem kościelnym życia zakonnego. Władze zakonu postanowiły pozwolić mu na przebywanie poza klasztorem. W czasie I wojny światowej organizował pomoc dla jeńców wojennych. Zmarł nagle 14 maja 1924. Proces beatyfikacyjny otwarto 23 października 1948. Tytuł czcigodnego nadano mu 26 marca 1999[1].
W kulturze
Życie sługi Bożego o. Lino było inspiracją dla reżysera Paolo Cavary, który w 1979 nakręcił film zatytułowany Atsalut pader, z Giannim Caviną w roli głównej.
Przypisy
- ↑ a b c Antonio Borrelli: Venerabile Lino Maupas da Parma Francescano. www.santiebeati.it, 2003-11-06. . (wł.).
Bibliografia
- Enrico Bevilacqua, Fioretti di frate Lino da Parma, Torino, SEI, 1926; 1931; Cinisello Balsamo, San Paolo, 2004. ISBN 88-215-5178-4.
- Gian Crisostomo Guzzo, Padre Lino da Parma, s.l., San Paolo, 1943.
- Marcello Finzi, Un cappellano delle carceri che ho conosciuto. Padre Lino Maupas, Firenze, Olschki, 1955.
- Anastasio Curzola, Padre Lino da Parma. Vita e spiritualità, Parma, Casa Padre Lino da Parma, 1967.
- Lino Beccaluva, Padre Lino. (di là da l’acqua). Narrazione dialogata in 3 tempi, Parma, La nazionale, 1971.
- Mariannina Caroselli, Pagine d’amore e di speranza. Padre Lino, Parma, L. Battei, 1973.
- Teodosio Lombardi, Padre Lino da Parma. Un modello di carità ed eroismo, Parma, La Ducale, 1984.
- Alberto Grassi, Lorenzo Sartorio, Ladro di anime e di pane. Briciole di santità di Padre Lino da Parma, Parma, La Nazionale, 1989.
- Pietro Rossi, Eroe della carità, Parma, La Ducale, 1999.
- Giorgio Torelli, Padre Lino. Fortemente indiziato di santità, Ersilio Tonini, Milano: Àncora, 2004, ISBN 88-514-0195-0, OCLC 799359149.
- Mirjana Stanislava Vasilj Zuccarini, Padre Lino – apostolo di carità. In occasione dell’ottantesimo anniversario della morte del venerabile padre Lino Maupas, 14 maggio 1924-14 maggio 2004, Parma, Vicepostulazione padre Lino, 2004.
- Lorenzo Sartorio, Padre Lino, Grafiche STEP editrice, 2007. ISBN 88-7898-039-0.
