Fluorek strontu
W dzisiejszym świecie Fluorek strontu to temat, który przykuł uwagę szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na społeczeństwo czy znaczenie na poziomie osobistym, Fluorek strontu stał się tematem zainteresowania w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy temat Fluorek strontu, zapewniając kompleksowy i szczegółowy przegląd, który pozwoli czytelnikom zrozumieć jego znaczenie i znaczenie. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne aspekty związane z Fluorek strontu, oferując wzbogacającą perspektywę, która pobudzi refleksję i debatę. Od samego początku do obecnego wpływu Fluorek strontu budzi zainteresowanie, które zasługuje na dogłębne omówienie, a ten artykuł ma na celu zaspokojenie tej potrzeby wiedzy i zrozumienia.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
SrF | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
125,62 g/mol | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
białe kryształy lub proszek[1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Fluorek strontu, SrF
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól kwasu fluorowodorowego i strontu. Jest kruchą, białą substancją krystaliczną, bardzo słabo rozpuszczalną w wodzie (Ksp = 4,33×10−9)[7].
Budowa
Fluorek strontu krystalizuje w układzie regularnym (fluorytu)[8]. W fazie gazowej ma budowę nieliniową, z kątem pomiędzy wiązaniami F−Sr−F wyznaczonym metodą spektroskopii rotacyjnej wynoszącym 100,8° i długością wiązania re 1,590 Å. Jest to niezgodne z modelem VSEPR, według którego cząsteczka SrF
2 powinna mieć budowę liniową[8]. Tłumaczone jest to udziałem orbitalu 4d w tworzeniu wiązania[9], jak również zniekształceniem zrębu atomowego prowadzącego do niesymetrycznego rozkładu ładunku i oddziaływaniem tak otrzymanego indukowanego dipola na jonie metalu z anionami fluorkowymi[10].
Otrzymywanie
Można go otrzymać w reakcji chlorku strontu z gazowym fluorem lub przez działanie kwasu fluorowodorowego na węglan strontu.
Strąca się jako łatwy do sączenia produkt[11].
Zastosowania
Fluorek strontu wykorzystuje się jako materiał optyczny do specyficznych zastosowań, na przykład jako powłoki na soczewkach optycznych oraz jako kryształ termoluminescencyjny. Innym zastosowaniem jest nośnik radioizotopu strontu-90 w generatorach termoelektrycznych izotopów promieniotwórczych.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Lide 2009 ↓, s. 4-92.
- ↑ Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 817.
- ↑ Lide 2009 ↓, s. 8-117.
- ↑ Strontium fluoride, ChemIDplus , United States National Library of Medicine (ang.).
- ↑ Fluorek strontu (nr 652466) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Strontium fluoride (nr 652466) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Lide 2009 ↓, s. 8-119.
- ↑ a b Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 117.
- ↑ Luis Seijo, Zoila Barandiarán, Sigeru Huzinaga. Ab initio model potential study of the equilibrium geometry of alkaline earth dihalides: MX2 (M=Mg, Ca, Sr, Ba; X=F, CI, Br, I). „Journal of Chemical Physics”. 94, s. 3762, 1991. DOI: 10.1063/1.459748.
- ↑ Ian Bytheway, Ronald J. Gillespie, Ting-Hua Tang, Richard F.W. Bader. Core Distortions and Geometries of the Difluorides and Dihydrides of Ca, Sr, and Ba. „Inorganic Chemistry”. 34, s. 2407–2414, 1995. DOI: 10.1021/ic00113a023.
- ↑ Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 820.
Bibliografia
- Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).
- David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).