Nomenklatura chemii nieorganicznej

Nomenklatura chemii nieorganicznej – dział nomenklatury chemicznej dotyczący chemii nieorganicznej.

Wysiłki w celu opracowania spójnego systemu nazewnictwa związków nieorganicznych podejmowane były od lat 40. XX wieku. Wraz z rozwojem chemii nieorganicznej i pojawiającymi się tendencjami do ujednolicenia nazewnictwa związków organicznych i nieorganicznych zmieniały się zalecenia dotyczące nazewnictwa systematycznego i akceptowanego nazewnictwa tradycyjnego oraz nazw pośrednich. Wytyczne te opracowywane są od 2001 roku przez Division of Chemical Nomenclature and Structure Representation Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej, a wcześniej przez IUPAC Commission on Nomenclature of Inorganic Chemistry. Najnowsza publikacja (stan na rok 2016), tzw. Red Book, z zaleceniami dotyczącymi m.in. nazewnictwa rekomendowanego, akceptowanego i niewskazanego, pochodzi z roku 2005. Zalecenia te obejmują symbole i nazewnictwo pierwiastków chemicznych oraz związków nieorganicznych. IUPAC proponuje trzy ogólne systemy nomenklaturowe oraz dwa uzupełniające dla kwasów tlenowych i ich pochodnych, np. anionów, soli i estrów. Ponadto odrębne rozdziały poświęcone są związkom koordynacyjnym i metaloorganicznym oraz ciałom stałym^[1].

System nazewnictwa nieorganicznego opracowywany jest przez IUPAC w języku angielskim, a następnie dostosowywany do innych języków przez odpowiednie organizacje współpracujące z IUPAC. W Polsce jest to Podkomisja Nomenklatury Nieorganicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego, której ostatnie zalecenia zostały opublikowane w roku 1998 i były możliwie wiernym tłumaczeniem tzw. Red Book I z 1990 roku^[2]. W 2021 roku PTChem opublikował roboczą wersję tłumaczenia niektórych rozdziałów zaleceń IUPAC z 2005 roku^[3].

Zarówno IUPAC, jak i PTChem zalecają stosowanie nomenklatury systematycznej^[1][2], jednak dla wybranych kwasów tlenowych i ich pochodnych o ugruntowanym nazewnictwie akceptowane są także nazwy tradycyjne^[4][5][6].

 Osobny artykuł: Symbolika chemiczna.

Wzory chemiczne służą do symbolicznego zapisu składu pierwiastkowego lub budowy chemicznej danej substancji. W chemii nieorganicznej IUPAC wyróżnia trzy podstawowe typy wzorów chemicznych^[7]:

• wzór empiryczny, w którym wymienia się pierwiastki wchodzące w skład cząsteczki w kolejności alfabetycznej, np. HO
  4PRb
  2 – wodorofosforan rubidu. Wyjątkiem są symbole C i H, wymieniane zwykle jako pierwsze w związkach zawierających węgiel; zob. zapis Hilla. Wzór ten nie wnosi żadnych informacji o budowie związku i jest stosowany zazwyczaj w celach katalogowych
• wzór sumaryczny, w którym uwzględnia się elementy strukturalne cząsteczki, np. Rb
  2HPO
  4 – wodorofosforan rubidu; Hg
  2Cl
  2 – chlorek rtęci(I)
• wzór strukturalny oddający budowę cząsteczki w sposób częściowy (wzory liniowe, półstrukturalne, np. ClHgHgCl) lub pełny (wzory strukturalne i przestrzenne), np.

anion heksachloroplatynowy

Można zastosować również wzór półempiryczny, będący formą pośrednią pomiędzy wzorem empirycznym a sumarycznym, np. dla dziesięciowodnego boraksu^[8]:

• wzór empiryczny: Na
  2B
  4O
  17H
  20
• wzór półempiryczny: Na
  2B
  4O
  7·10H
  2O
• wzór sumaryczny: Na
  2B
  4O
  5(OH)
  2·8H
  2O, tj. ośmiowodna sól disodowa anionu B
  4O
  5(OH)2−
  2

W zapisie proponowanym przez IUPAC pomiędzy poszczególnymi składnikami cząsteczki, znakami i liczbami nie umieszcza się spacji, np. Na
2SO
4·10H
2O.

Elektroujemność

O kolejności symboli pierwiastków we wzorze decyduje w pierwszym rzędzie ich przybliżona elektroujemność^[7]. W związkach nieorganicznych wyróżnia się zazwyczaj składnik elektrododatni (np. metal) i elektroujemny (np. niemetal lub reszta kwasowa). W pierwszej kolejności we wzorze podaje się składnik elektrododatni, a następnie składnik elektroujemny, np.

NaI

NH
4Cl

CaSO
4

Dla uniknięcia wątpliwości, IUPAC zdefiniował sekwencję pierwszeństwa pierwiastków pod względem elektroujemności^[7]. Są one uszeregowane generalnie grupami i okresami układu okresowego, poczynając od fluoru, a kończąc na radonie^[9]:

F → fluorowce → tlenowce → H → azotowce → węglowce → borowce → cynkowce → miedziowce → niklowce → kobaltowce → żelazowce → manganowce → chromowce → wanadowce → tytanowce → skandowce → lantanowce → aktynowce → berylowce → litowce → helowce → Rn.

W przypadku połączeń dwóch pierwiastków pierwszeństwo w zapisie ma pierwiastek znajdujący się dalej w ww. szeregu, tj.:

1. w grupie o niższym numerze, np. K (1 grupa) ma pierwszeństwo przed Ca (2 grupa)
2. w okresie o wyższym numerze, np. K (4 okres) ma pierwszeństwo przed Na (3 okres)

Dla gazów szlachetnych przyjmuje się pierwszeństwo przed litowcami. Wodór umiejscowiony jest pomiędzy azotowcami a tlenowcami. Tlen ma pierwszeństwo przed wszystkimi fluorowcami^[9]. Przykłady:

NI
3: azot (N) poprzedza jod (I)

BF
3: bor (B) poprzedza fluor (F)

NH
3: azot (N) poprzedza wodór (H)

H
2S: wodór (H) poprzedza siarkę (S)

Porządek alfanumeryczny

Drugim kryterium kolejności zapisu symboli pierwiastków we wzorze jest porządek alfanumeryczny, np. AlK(SO
4)
2 (Al < K). Symbole jednoliterowe poprzedzają dwuliterowe (np. B < Be), a grupy pierwiastków sortuje się według symbolu pierwszego pierwiastka (np. NI
3 < PCl
3)^[7].

Centra koordynacyjne, np. reszty kwasowe, traktuje się jako całość i zapisuje w postaci grupy, np. SO
4, PO
4 itp. Ugrupowanie takie można ująć w nawiasy kwadratowe, np. Ca; taki sposób zapisu jest wymagany dla związków kompleksowych, np. K
4.

Ze względu na specyfikę języka polskiego, wzory odczytuje się w odwrotnej kolejności, tzn. najpierw składnik elektroujemny, potem elektrododatni:

NaI – jodek sodu

NH
4Cl – chlorek amonu

CaSO
4 – siarczan wapnia

Dla kwasów tlenowych zastosować można dwa systemy zapisu wzoru sumarycznego:

• tradycyjny, w którym podaje się kolejno
  1. „kwasowe” (związane z tlenem, ulegające wymianie) atomy wodoru
  2. symbol atomu centralnego
  3. atomy wodoru nieulegające wymianie (związane bezpośrednio z atomem centralnym)
  4. atomy tlenu
• koordynacyjny, w którym podaje się kolejno
  1. symbol atomu centralnego
  2. ligandy (w kolejności alfabetycznej)

Przykład

kwas fosfonowy:

zapis tradycyjny: H
2PHO
3

zapis koordynacyjny:

Sole złożone, addukty (w tym hydraty) itp. zapisuje się, wymieniając w porządku alfabetycznym poszczególne składniki i rozdzielając je kropką w połowie wysokości znaków^[10], np.:

• BF
  3·2MeOH
• Al
  2(SO
  4)
  3·K
  2SO
  4·24H
  2O

Alternatywnie wzory takie można zapisać w sposób^[11]:

• koordynacyjny:
• półempiryczny: AlK(SO
  4)
  2·12H
  2O

Stosowanie nomenklatury systematycznej zaleca się szczególnie dla nowych związków. IUPAC proponuje różne systemy nomenklaturowe, a wybór właściwego zależy od budowy związku i potrzeb autora, np. czy istotny jest skład stechiometryczny, czy wskazanie budowy jonu centralnego^[1]:

• nomenklatura konstytucyjna (stechiometryczna; ang. compositional (stoichiometric) nomenclature)
• nomenklatura podstawnikowa (ang. substitutive nomenclature)
• nomenklatura addytywna (ang. additive nomenclature)

oraz dla kwasów i ich pochodnych:

• nomenklatura wodorowa (ang. hydrogen nomenclature)
• nomenklatura wymiany funkcyjnej (ang. functional replacement nomenclature)

W systemie tym przedstawia się jedynie skład atomowy cząsteczki poprzez podanie liczby atomów lub centrów koordynacyjnych (np. reszt kwasowych)^[12]. Odwrotnie niż we wzorze chemicznym, w nazwie podaje się najpierw składnik bardziej elektroujemny, np. tritlenek diżelaza, Fe
2O
3, trioksydosiarczan disodu, Na
2SO
3 lub tris(heksacyjanidożelazian) tetrażelaza, Fe
4
3. Liczbę atomów lub jonów określa się za pomocą przedrostków zwielokrotniających: di-, tri-, tetra-, penta- itd. W celu uniknięcia niejednoznaczności dla jonów złożonych stosuje się przedrostki: bis-, tris-, tetrakis-, pentakis- itd., np.:

• difosforan diwapnia, Ca
  2P
  2O
  7 (zawiera jeden anion difosforanowy)
• bis(fosforan) triwapnia, Ca
  3(PO
  4)
  2 (zawiera dwa aniony fosforanowe)

Przedrostek „mono-” podaje się jedynie w szczególnych przypadkach dla podkreślenia stechiometrii^[13].

Stechiometrię cząsteczki można wyrazić, podając (zamiast lub obok przedrostków zwielokrotniających):

• stopień utlenienia za pomocą liczb rzymskich (dodatnich, ujemnych oraz 0), czyli tzw. liczb Stocka, np.:
  • trioksydosiarczan(IV) sodu, Na
    2SO
    3
  • heksacyjanidożelazian(II) żelaza(III), Fe
    4
    3
• ładunek jonu za pomocą liczb arabskich, np.:
  • trioksydosiarczan(2−) sodu, Na
    2SO
    3
  • heksacyjanidożelazian(4−) żelaza(3+), Fe
    4
    3

Przykładowo, dla związku o wzorze K
2S poprawne są następujące nazwy^[14]:

• siarczek potasu
• siarczek dipotasu
• siarczek(2−) potasu
• siarczek(2−) dipotasu

Dla układów złożonych grupuje się składniki elektrododatnie i elektroujemne i w ramach grupy wymienia się je w kolejności alfabetycznej, np.:

• azotan wodorotlenek magnezu, Mg(NO
  3)(OH)
• bis(siarczan) glinu potasu, AlK(SO
  4)
  2

Stosowanie końcówek awy/owy dla wskazania stopnia utlenienia pierwiastka elektrododatniego (np. kationu) nie jest akceptowane przez IUPAC^[15]. Jego nazwę podaje się w formie rzeczownika w dopełniaczu, a nie przymiotnika, np.:

• FeCl
  2: dichlorek żelaza lub chlorek żelaza(II), nie „chlorek żelazawy”
• FeCl
  3: trichlorek żelaza lub chlorek żelaza(III), nie „chlorek żelazowy”

Końcówki nazw składników elektroujemnych (np. anionów) mogą być następujące:

• „ek” lub „ik” – dla układów jedno- lub homopoliatomowych (np. chlorek, fosforek, węglik; disiarczek, triazotek)
• „an” – dla układów heteropoliatomowych (np. siarczan, azotan, węglan)
• „yn” – dla układów heteropoliatomowych, w nazwach tradycyjnych (np. siarczyn, azotyn, chloryn)

Nazwy anionów homopoliatomowych tworzy się, dodając do nazwy anionu jednoatomowego przedrostek zwielokrotniający. IUPAC dopuszcza stosowanie kilku nazw tradycyjnych^[12]:

Nomenklatura podstawnikowa jest systemem zbliżonym do nomenklatury związków organicznych. Podstawą tworzenia nazwy w tym systemie jest wodorek macierzysty, tj. wodorek pierwiastka stanowiącego atom centralny^[16]. Nazwa wodorku powinna być nazwą systematyczną, np. boran (BH
3), metan (CH
4)^[a], silan (SiH
4), azan (NH
3), fosfan (PH
3), oksydan (H
2O), sulfan (H
2S), selan (H
2Se)^[17]. Standardowe wodorki zawierają następującą liczbę atomów wodoru:

• grupa 13: 3
• grupa 14: 4
• grupa 15: 3
• grupa 16: 2
• grupa 17: 1

Dla związków o innej wartościowości atomu centralnego wartościowość tę podaje się, stosując symbol λ wraz z liczbą wiązań w indeksie górnym, np. λ⁴ wskazuje na cztery wiązania. Wiązania wielokrotne wskazuje się końcówkami -en i -yn/-in, podobnie jak dla związków organicznych.

Przykłady

PH: λ¹-fosfan

PH
3: fosfan

PH
5: λ⁵-fosfan

H
2PPH
2: difosfan

HP=PH: difosfen

Podobnie jak w chemii organicznej, podstawniki wskazywać można albo przedrostkami (amino-, hydroksy-, chloro- itp.), albo przyrostkami (-amina, -ol, -tiol itp.), np.

Si(OH)
4: tetrahydroksysilan lub silanotetraol

SiH
3NH
2: silanoamina lub aminosilan

SF
2: difluorosulfan

SF
6: heksafluoro-λ⁶-sulfan

W systemie tym wymienia się alfabetycznie kolejne ligandy atomu centralnego (w razie potrzeby stosując przedrostki zwielokrotniające, di-, tri- itp.), kończąc nazwą tego atomu^[18]. Dla pochodnych (soli, estrów, anionów) nazwę atomu zastępuje się nazwą anionu, dodając w razie potrzeby ładunek jonu, np.:

H
3SO+
4: trihydroksydooksydosiarka(1+)

H
2SO
4: dihydroksydodioksydosiarka

HSO−
4: hydroksydotrioksydosiarczan(1−)

CuSO
4: tetraoksydosiarczan(2−) miedzi(2+)

Jest to system przewidziany do tworzenia systematycznych nazw kwasów tlenowych i ich pochodnych^[19].

Częściej spotykane przedrostki zwielokrotniające i ligandy podane są poniżej w sekcjach „Przedrostki zwielokrotniające” i „Ligandy”.

Jest to system alternatywny, który można używać dla związków zawierających wodór, np. kwasów, niektórych anionów i wodorosoli. Nazwę rozpoczyna się od słowa „wodoro” (w razie potrzeby poprzedzonego przedrostkiem zwielokrotniającym), po którym w nawiasie okrągłym, bez spacji, podaje się nazwę anionu, po której, także bez spacji, należy w razie potrzeby podać ładunek jonu, np. HMnO
4 = wodoro(tetraoksydomanganian), H
2PO+
3 = diwodoro(trioksydofosforan)(1+).

Przykład 1

Wzór: H
3PO
4 lub

Nazwa tradycyjna (półsystematyczna), akceptowana przez IUPAC: kwas fosforowy

Nazwy systematyczne:

• nomenklatura podstawnikowa: trihydroksy-λ⁵-fosfanon (jako pochodna λ⁵-fosfanu, PH
  5, gdzie λ⁵ – liczba wiązań atomu centralnego; „trihydroksy” – trzy grupy OH, przyrostek „-on” – ligand „=O”)
• nomenklatura addytywna: trihydroksydooksydofosfor („trihydroksydo” – trzy ligandy −OH, „oksydo” – ligand „=O”, „fosfor” – atom centralny)
• nomenklatura wodorowa: triwodoro(tetraoksydofosforan)

Przykład 2

Wzór: NaHSO
3

Nazwa tradycyjna (półsystematyczna), akceptowana przez IUPAC: wodorosiarczyn sodu

Nazwy systematyczne:

• nomenklatura addytywna: hydroksydodioksydosiarczan sodu
• nomenklatura wodorowa: wodoro(trioksydosiarczan) sodu

Dla pochodnych kwasów, w których atom tlenu lub grupa hydroksylowa zostały zastąpione innym atomem lub grupą, można zastosować nomenklaturę wymiany funkcyjnej, w której wymiana wskazana jest przez przedrostki (p) i wrostki (w), np.

OH → NH
2: amid(o) (p, w)

O → OO: peroksy (p), perokso (w)

O → S: tio (p, w)

O → Cl: chloro (p), chloryd(o) (w)

Przykłady nazw podane są w tabeli poniżej, w sekcji „Pochodne kwasów tlenowych”.

W nazewnictwie addytywnym od roku 2005 stosuje się nazwy ligandów zakończone przyrostkiem -ido/-ydo, np. -oksydo (ligand „=O”), -hydroksydo (ligand „−OH”) zamiast wcześniej zalecanych -okso, -hydrokso. W nazewnictwie addytywnym kwasów zaniechano też stosowania słowa „kwas” (jako wskazującego pewne właściwości chemiczne) na rzecz używania nazwy oddającej wyłącznie strukturę związku.

Przykład

Wzór: H
2SO
4

Nazwa tradycyjna: kwas siarkowy

Wybrane nazwy systematyczne do 2005:

• kwas tetraoksosiarkowy
• kwas tetraoksosiarkowy(VI)
• tetraoksosiarczan wodoru
• tetraoksosiarczan(VI) wodoru

Nazwa addytywna po 2005:

• dihydroksydodioksydosiarka

Związki typu adduktów mają nazwy systematyczne składające się z nazw poszczególnych komponentów rozdzielonych pauzami, po których w nawiasie podaje się zawartość poszczególnych komponentów w związku. O kolejności komponentów decyduje liczba cząsteczek w związku, a następnie porządek alfabetyczny. Wyjątkiem jest woda, umieszczana zawsze na końcu nazwy. Nazwy komponentów można tworzyć, stosując nazewnictwo konstytucyjne, podstawnikowe lub addytywne. Dla związków addycyjnych zawierających wodę akceptowane są nazwy zawierające słowo „hydrat” („wodzian”)^[21].

Przykłady

• CaCl
  2·8NH
  3: chlorek wapnia—amoniak (1/8)
• Na
  2SO
  4·10H
  2O:
  • siarczan sodu—woda (1/10)
  • dekahydrat siarczanu sodu

W systematycznej nomenklaturze chemicznej stosuje się szereg przedrostków określających cechy geometryczne i strukturalne, np. cis, trans, cyklo, katena, sym oraz litery greckie, np. μ, λ, Δ. Przedrostki te należy pisać kursywą (poza literami greckimi) i oddzielać od dalszej części nazwy łącznikiem, np. kwas cyklo-trifosforowy. Do przedrostków tego typu częściej spotykanych w chemii nieorganicznej należą^[22]:

• κ: wskazuje atom donorowy ligandu
• λ: wraz z liczbą w indeksie górnym λⁿ wskazuje liczbę wiązań atomu centralnego
• μ: wskazuje, że grupa tak oznaczona łączy dwa centra koordynacyjne
• cyklo: wskazuje strukturę pierścieniową
• katena: wskazuje strukturę łańcuchową

Podkomisja Nomenklatury Nieorganicznej PTChem zaleca stosowanie międzynarodowych przedrostków zwielokrotniających (greckich lub łacińskich)^[2]. Według niektórych autorów, ze względu na ugruntowane nazwy tradycyjne, dopuszcza się stosowanie przedrostków polskich^{[23] [24]}.

Wybrane przedrostki zwielokrotniające^{[23] [25]}:

Nazwy wybranych ligandów częściej spotykanych w nazwach addytywnych i konstytucyjnych nieorganicznych związków chemicznych^[2][26]:

• −H: hydrydo
• ≡N: nitrydo lub azanotriido
• =O: oksydo
• =S: sulfido lub sulfanodiido
• −F, −Cl, −Br, −I: fluorydo, chlorydo, bromido, jodydo^[b]
• =NH: imido lub azanodiido lub wodoronitrato
• −NH
  2: amido lub azanido lub diwodoronitrato
• −OH: hydroksydo lub oksydanido
• −SH: sulfanido lub wodoro(sulfido)
• −OOH: dioksydanido lub wodoro(peroksydo)

„Liczba Stocka” oznacza stopień utlenienia pierwiastka lub centrum koordynacyjnego zapisywaną w nazwie związku chemicznego bezpośrednio po danym składniku. Współczesny format zapisu to liczba rzymska w nawiasie okrągłym, bez spacji pomiędzy członem nazwy a nawiasem. IUPAC zdecydowanie zaleca stosowanie liczb Stocka dla wskazania wartościowości metalu w solach zamiast dawniej używanych końcówek -awy/-owy oraz przedrostków pod-/nad-.

W polskim systemie edukacyjnym zaleca się stosowanie systemu Stocka także dla kwasów tlenowych i ich pochodnych, np.:

• H
  2SO
  3: kwas siarkowy(IV) (tradyc. kwas siarkawy)
• H
  2SO
  4: kwas siarkowy(VI) (tradyc. kwas siarkowy)
• NaNO
  2: azotan(III) sodu (tradyc. azotyn sodu)
• NaNO
  3: azotan(V) sodu (tradyc. azotan sodu)

Nazewnictwo to nie jest nazewnictwem systematycznym i nie jest wyszczególniane jako zalecane zarówno przez IUPAC, jak i Polskie Towarzystwo Chemiczne (PTChem)^{[1][2][30][31][32][33]}. Nazewnictwo to pojawiło się jako „obowiązkowe” w wydanej w 1999 roku przez PTChem publikacji Nomenklatura związków chemicznych. Poradnik dla nauczycieli, a według jej autorów przedstawiała obowiązujące zasady nazewnictwa związków nieorganicznych i opierała się na wydanym rok wcześniej przez PTChem polskim tłumaczeniu Nomenklatury związków nieorganicznych^[34], w którym jednak nazewnictwo tego typu nie zostało w żadnym miejscu wspomniane^[2]. Stosowanie liczby Stocka zalecane jest natomiast w nazwach związków kompleksowych. Liczby Stocka należy też używać w nazwach tradycyjnych, które mogą być niejednoznaczne, np. MnO2−
4 – manganian(VI); MnO3−
4 – manganian(V).

Dla szeregu związków (zwłaszcza kwasów i ich pochodnych) IUPAC akceptuje nazwy tradycyjne, które mają ugruntowaną pozycję w nazewnictwie. W nazwach tych struktura anionu i wartościowość lub stopień utlenienia atomu centralnego określane są za pomocą zrostków:

Przedrostki

• „pod-” – niższa wartościowość/stopień utlenienia
• „nad-” – wyższa wartościowość/stopień utlenienia
• „meta-” – minimalna zawartość wody w anionie
• „orto-” – maksymalna zawartość wody w anionie. Dla związków, których nazwa jest jednoznaczna bez tego przedrostka, można go opuszczać (np. „kwas fosforowy” = „kwas ortofosforowy”)
• „piro-” – (niezalecane) anion powstały z kondensacji dwóch cząsteczek anionu typu „orto”; obecnie zamiast „piro-” IUPAC zaleca stosowanie przedrostka „di-”

Przyrostki

• „-awy” – niższa wartościowość (dla kwasów)
• „-yn” lub „-in” – niższa wartościowość (dla pochodnych kwasów)
• „-owy” – wyższa wartościowość (dla kwasów)
• „-an” – wyższa wartościowość (dla pochodnych kwasów)

Stosowanie końcówek -awy/-owy w celu wskazania stopnia utlenienia jest akceptowane przez IUPAC jedynie dla anionów kwasów, natomiast jest nieakceptowane dla kationów metali, dla których zaleca się podawanie liczb Stocka lub ładunku jonu, np. żelazo(II) lub żelazo(2+) (zamiast daw. „żelazawy”).

Wrostki

• „-in-” lub „-yn-” – niższy stopień utlenienia
• „-on-” – wyższy stopień utlenienia

Wrostki z literą „n” wskazują na bezpośrednie połączenie atomu centralnego z atomem wodoru lub węgla. W zależności od nazwy kwasu zamiast wrostków stosuje się zastąpienie litery „r” literą „n” (kwas fosforowy/kwas fosfonowy) lub całkowicie zmienioną nazwę (kwas siarkowy/kwas sulfonowy). Atomy wodoru połączone z atomem centralnym we wzorze kwasu zapisywane są za atomem centralnym.

Przykład

Przykładowe wzory i nazwy tlenowych kwasów fosforu. Występują tu następujące reguły korelacji między strukturą a nazwą:

• litera „r” w rdzeniu: wyłącznie wiązania P−O; litera „n” w rdzeniu: obecne wiązanie/wiązania P−H
• człon „-on-”: wyższy stopień utlenienia (V); człon „-in-”: niższy stopień utlenienia (III)
• końcówka „-owy”: wyższa wartościowość (5 wiązań); końcówka „-awy”: niższa wartościowość (3 wiązania)

	kwas fosforowy (IUPAC: trihydroksydooksydofosfor), H 3PO 4
	po lewej: kwas fosfonowy (IUPAC: hydrydodihydroksydooksydofosfor), H 2PHO 3 po prawej: kwas fosforawy (IUPAC: trihydroksydofosfor), H 3PO 3
	po lewej: kwas fosfinowy (zwycz.: kwas podfosforawy[i]; IUPAC: dihydrydohydroksydooksydofosfor), HPH 2O 2 po prawej: kwas fosfonawy (IUPAC: hydrydodihydroksydofosfor), H 2PHO 2
	po lewej: λ5-fosfanon[ii] (zwycz. tlenek fosfiny[iii]; IUPAC: trihydrydooksydofosfor), PH 3O po prawej: kwas fosfinawy (IUPAC: dihydrydohydroksydofosfor), HPH 2O

Poniżej przedstawiono zestawienie wybranych tradycyjnych (półsystematycznych) nazw kwasów tlenowych, które są akceptowane przez IUPAC^[4]. Akceptowane są także odpowiednie nazwy pochodnych (np. anionów, soli i estrów), które tworzy się, zastępując końcówki „-awy” i „-owy”, odpowiednio końcówkami „-yn/-in” i „-an”.

IUPAC akceptuje nazwy tradycyjne także dla niektórych pochodnych kwasów tlenowych, w których atom tlenu zastąpiony został innym atomem^[6]:

Dla wybranych wodorosoli i wodoroanionów IUPAC akceptuje uproszczoną nomenklaturę wodorową, w której pomija się nawiasy i ładunek anionu. Ze względu na możliwe niejednoznaczności IUPAC nie zaleca stosowania tego typu uproszczeń poza poniższą listą^[5]:

Wybór systemu nazewnictwa zależy od preferencji użytkowników i organizacji, które mogą wymagać stosowania określonego systemu. W czasopismach naukowych autorzy publikacji używają zazwyczaj nazw tradycyjnych, także spoza zestawu nazw akceptowanych przez IUPAC.

• Neil G.N.G. Connelly Neil G.N.G. i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, ISBN 978-0-85404-438-2  (ang.).