Difluorek radonu
W dzisiejszym świecie Difluorek radonu to temat, który staje się coraz bardziej istotny. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, gospodarkę czy kulturę, Difluorek radonu przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków do chwili obecnej Difluorek radonu wywołał debaty, kontrowersje i znaczące postępy, które naznaczyły historię ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty Difluorek radonu, analizując jego znaczenie, konsekwencje i ewolucję w czasie. Bez wątpienia Difluorek radonu to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na całościowe przestudiowanie i zrozumienie.
| |||||||||
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny |
RnF2 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
260,01 g/mol | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Difluorek radonu, RnF
2 – nieorganiczny związek chemiczny fluoru i radonu, prawdopodobnie wykazujący charakter soli.
Powstaje w podczas ogrzewania radonu z fluorem w temperaturze ok. 400 °C. Po schłodzeniu mieszaniny reakcyjnej do −78 °C osadza się na ściankach reaktora jako ciało stałe:
- Rn + F
2 → RnF
2
W późniejszych badaniach okazało się, że fluorek radonu powstaje spontanicznie w reakcji radonu z gazowym fluorem w temperaturze pokojowej, a także z fluorem w stanie ciekłym w temperaturze −195 °C. Siłą napędową tych reakcji jest intensywne promieniowanie α radonu.
Fluorek radonu został otrzymany w ilościach mikrogramowych i jest słabo poznany. Jego stechiometria jest niepewna, jednak obliczenia wskazują na istnienie trwałych cząsteczek RnF
2 i tak jest opisywany w literaturze. Prawdopodobnie ma budowę jonową, przy czym kationami mogą być Rn2+
lub RnF+
.
Jest mniej lotny niż XeF
2 i jest trwały do 200 °C (w atmosferze wodoru). Powyżej 250 °C rozkłada się na pierwiastki, natomiast w atmosferze wodoru w temperaturze >500 °C ulega szybkiej redukcji:
- RnF
2 + H
2 → Rn + 2HF
Rozpuszczony w BrF
3 ulega prawdopodobnie następującej dysocjacji elektrolitycznej:
- RnF
2 ⇄ RnF+
+ F− - RnF+
⇄ Rn2+
+ F−
Kationy te migrują do katody w trakcie elektrolizy, lecz, co zaskakujące, nie ulegają na niej neutralizacji i gromadzą się w przedziale katodowym. W obecności nadmiaru jonów F−
mogą powstawać aniony:
- RnF
2 + F−
⇄ RnF−
3 - RnF−
3 + F−
⇄ RnF2−
4
Przypisy
- ↑ a b Paul R. Fields, Lawrence Stein, Moshe H. Zirin, Radon Fluoride, „Journal of the American Chemical Society”, 84 (21), 1962, s. 4164–4165, DOI: 10.1021/ja00880a048 (ang.).
- ↑ a b c Lawrence Stein, „Chemistry”, 47 (9), 1974, s. 15 (ang.).
- ↑ a b c d Lawrence Stein, The Chemistry of Radon, „Radiochimica Acta”, 32 (1-3), 1983, DOI: 10.1524/ract.1983.32.13.163 (ang.).
- ↑ a b c d L. Stein, Ionic Radon Solutions, „Science”, 168 (3929), 1970, s. 362–364, DOI: 10.1126/science.168.3929.362 (ang.).
- ↑ a b Kenneth S. Pitzer, Fluorides of radon and element 118, „Journal of the Chemical Society, Chemical Communications” (18), 1975, 760b, DOI: 10.1039/c3975000760b (ang.).
- ↑ Roderick M. Macrae, Terence J. Kemp, Oganesson: A Most Unusual ‘Inert Gas’, „Science Progress”, 101 (2), 2018, s. 101–120, DOI: 10.3184/003685018X15173976099750 (ang.).
- ↑ a b V.V. Avrorin i inni, The Chemistry of Radon, „Russian Chemical Reviews”, 51 (1), 1982, s. 12–20, DOI: 10.1070/RC1982v051n01ABEH002787 (ang.).