14 Armia (RFSRR)
Dziś stajemy przed niezwykle istotnym tematem, który zainteresował miliony ludzi na całym świecie. 14 Armia (RFSRR) wywołał wielką debatę i niezliczone opinie i refleksje w różnych kontekstach i obszarach. Jest to temat, który stał się zasadniczym elementem dyskusji publicznej, zarówno w sferze politycznej, jak i kulturalnej. Dlatego tak istotne jest zgłębienie tego tematu, zbadanie jego implikacji i szczegółowej analizy jego znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie. W tym artykule staramy się rzucić światło na 14 Armia (RFSRR) i zająć się różnymi perspektywami, które pozwalają nam zrozumieć jego znaczenie i wpływ na świat, w którym żyjemy.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
VI 1919 |
| Rozformowanie |
1921 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Podległość | |
14 Armia (ros. 14-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
14 Armia sformowana została w czerwcu 1919 z jednostek 2 Ukraińskiej Armii Radzieckiej oraz oddziałów ściągniętych z Rosji[1]. Brała udział w walkach z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji A. Denikina, wypierając je z Charkowa, Donbasu i Odessy. W 1919 dowodzona przez Ijeronima Uborewicza wspólnie z 13 Armią w walkach w rejonie Orła i Kromami pokonała wojska białogwardyjskiego gen. Aleksandra Kutiepowa[2].
10 stycznia 1920 weszła w skład Frontu Południowo-Zachodniego Aleksandra Jegorowa. W wojnie polsko-bolszewickiej podeszła pod Lwów, lecz miasta nie zdobyła. Podczas polskiej ofensywy w Galicji w okresie wrzesień-październik 1920 poniosła szereg porażek i wiele strat, które groziły jej demoralizacją i rozpadem. Po zawarciu rozejmu, wzmocniona nowymi oddziałami, walczyła z powodzeniem z ukraińskimi powstańcami. Rozformowana w 1921[3].
Dowódcy armii
- Ijeronim Uborewicz[2]
- Michaił Wasilewicz Mołkoczanow (7 VII 1920[4] -)
Struktura organizacyjna
- w kwietniu 1920
- 41 Dywizja Strzelców
- 45 Dywizja Strzelców
- 60 Dywizja Strzelców
- 1 Samodzielna Brygada Kawalerii
- III Brygada Galicyjska CzUHA.
- w maju 1920
Przypisy
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 89.
- ↑ a b Jakubowski 1976 ↓, s. 176.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 90.
- ↑ Wyszczelski 2008 ↓, s. 276.
Bibliografia
- Iwan Jakubowski: Ziemia w ogniu. Warszawa: 1976.
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek, Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Koszalin 1990.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Lech Wyszczelski: Kijów. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.
