Trieste (batyskaf)
W tym artykule zagłębimy się w temat Trieste (batyskaf) i zbadamy jego wiele aspektów. Trieste (batyskaf) to temat, który wzbudził ogromne zainteresowanie w różnych dziedzinach, od nauki po kulturę popularną. W całej historii Trieste (batyskaf) był przedmiotem debaty, badań i refleksji i pozostaje aktualny także dzisiaj. Zagłębimy się w różne perspektywy istniejące w Trieste (batyskaf), odnosząc się do jego znaczenia, konsekwencji i wpływu na społeczeństwo. W tym artykule staramy się przedstawić wszechstronną i zaktualizowaną wizję Trieste (batyskaf), aby wzbogacić wiedzę i promować refleksję na ten fascynujący temat.
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
batyskaf naukowy |
| Historia | |
| Stocznia |
Acciaierie Terni/Cantieri Riuniti dell' Adriatico |
| Wodowanie |
26 sierpnia 1953 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
1958 |
| Wycofanie ze służby |
1966 |
| Los okrętu |
wycofany ze służby[1] |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość |
18,1 m |
| Szerokość |
promień 3,5 m |
| Zanurzenie maksymalne |
10 912 m |
| Materiał kadłuba |
metal (grubość do 12,7 cm) |
| Załoga |
2 |
Trieste – batyskaf, który w 1960 roku dotarł jako pierwszy pojazd załogowy do najgłębszego punktu na Ziemi – Głębi Challengera (głębokość: 10 912 metrów), znajdującego się w Rowie Mariańskim.
Opis batyskafu
Projektantem batyskafu był szwajcarski naukowiec August Piccard. Kulista kapsuła batyskafu została wyprodukowana przez włoskie przedsiębiorstwo Acciaierie Terni, natomiast górna część została zbudowana przez firmę Cantieri Riuniti dell’ Adriatico z siedzibą w wolnym mieście Triest (wówczas na terytorium Wolnego Terytorium Triestu).
Po raz pierwszy batyskaf został użyty 26 sierpnia 1953 roku w pobliżu wyspy Capri na Morzu Śródziemnym.
W 1957 roku kupiła go Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych[2].
Częściowa makieta batyskafu Trieste znajduje się w muzeum wody Hydropolis we Wrocławiu.
Zanurzenie na dno Rowu Mariańskiego
_over_the_Marianas_Trench,_23_January_1960_(NH_96797).jpg)
W listopadzie 1959 roku rozpoczął się Projekt Nekton, mający na celu zbadanie Rowu Mariańskiego. 23 stycznia 1960 roku oficer marynarki Don Walsh i syn konstruktora batyskafu, Jacques Piccard[3], zeszli na dno najgłębszego punktu na Ziemi[4]. Aparatura pokładowa wskazywała wówczas głębokość 11 521 metrów, jednak po wynurzeniu dokonano korekty pomiarów dającej rezultat 10 916 metrów. Pomiary z lat późniejszych wskazywały głębokość w tym miejscu wynoszącą ok. 10 912 metrów.
Zanurzanie zajęło ponad 9 godzin[5]. Na dnie Rowu spędzili około 20 minut. Z dna udało się nawiązać kontakt ze statkiem na powierzchni – przesłanie głosu za pomocą sonaru trwało 7 sekund w jedną stronę. Temperatura wewnątrz batyskafu wynosiła 7 stopni Celsjusza.
Batyskaf Trieste był również używany do poszukiwania zatopionego USS „Thresher” (SSN-593) w głębinach Oceanu Atlantyckiego.
Przypisy
- ↑ W.J. Broad: The Universe Below. Discovering the secrets of the Deep Sea.. Nowy Jork. s. 54.
- ↑ Robert D. Ballard, Will Hively: The Eternal Darkness. Princeton University Press, 2002, s. 53. ISBN 978-0-691-09554-7. Cytat: (ang.) "Piccard and Walsh both managed to board the bathyscaph. What they saw on deck was not reassuring. Pounding waves had washed away part of a surface telephone during the tow".
- ↑ Bryson 2006 ↓, s. 287 Cytat: „Zanurzanie na głębokość 10 918 metrów (...) trwało około czterech godzin. (...) Piccard i Walsh z zaskoczeniem przekonali się, że ich statek zakłócił spokój żyjącej przy dnie płaszczce. (...) Po około dwudziestu minutach (...) Trieste powrócił na powierzchnię. Była to jedyna dotąd wizyta człowieka na tej głębokości.”
- ↑ The Bathyscaph Trieste Celebrates the 50th Anniversary of the World's Deepest Dive. US Navy Historical Center, 2 lutego 2010. . (ang.).
Bibliografia
- Bill Bryson: Krótka historia prawie wszystkiego. Poznań: Zysk i S-ka, 2006. ISBN 978-83-7298-888-1.