Okręty podwodne typu Tambor
Obecnie Okręty podwodne typu Tambor to temat, który zyskał duże znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Okręty podwodne typu Tambor stał się tematem zainteresowania wielu ludzi na całym świecie. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę i politykę, Okręty podwodne typu Tambor jest aspektem, którego nie można przeoczyć. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Okręty podwodne typu Tambor i jego rolą w dzisiejszym społeczeństwie. Od jego początków po ewolucję w czasie, będziemy dokładnie analizować wpływ, jaki Okręty podwodne typu Tambor wywarł na różne obszary, a także możliwe implikacje, jakie może mieć w przyszłości.
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia |
Electric Boat, Portsmouth Naval Shipyard, Mare Island Naval Shipyard |
| Zbudowane |
12 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1940–1946 |
| Stracone |
7 |
| Uzbrojenie: | |
| 24 torpedy Mark XIV | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Wyposażenie | |
| Załoga |
60 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
1475 ton |
| • w zanurzeniu |
2370 ton |
| Zanurzenie testowe |
75 metrów |
| Długość |
93,8 metra |
| Szerokość |
8,3 metra |
| Napęd: | |
| 4 silniki Diesla (1350 KM każdy) 4 silniki elektryczne (1370 KM każdy) | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
12.000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów na powierzchni |
Okręty podwodne typu Tambor – typ amerykańskich okrętów podwodnych używanych podczas II wojny światowej, które były zaliczane do grupy typów fleet submarine. Okręty typu Tambor były rozwinięciem poprzedniego typu – Salmon. Powstały na bazie 20 lat rozwoju konstrukcyjnego, typ Tambor stanowił w czasie wejścia do służby w 1939 roku, szczytowe osiągnięcie techniki podwodnej na świecie.
Geneza
Typ Tambor powstał w 1939 roku jako rezultat studiów przeprowadzonych przez Submarine Officers Conference, która określiła charakterystyki idealnego wielozadaniowego okrętu podwodnego floty – fleet submarine[1]. Jednostki tego typu były w linii prostej pochodną wcześniejszych konstrukcji, inkorporując ich najlepsze rozwiązania techniczne. Wielką innowacją tych jednostek było jednak wprowadzenie sześciu dziobowych wyrzutni torpedowych, czym wyprzedziły konstrukcje większości użytkowników okrętów podwodnych o ponad dekadę[1].
Jednostki typu Tambor okazały się olbrzymim sukcesem, ich sprawność przekroczyła nawet oczekiwania wobec nich[2]. Rozwijały prędkość nawodną 20 węzłów, podwodną 9 węzłów[3], wyposażone były w doskonały Torpedo Data Computer (TDC) zdolny do indywidualnego programowania żyroskopów każdej z torped wystrzelonej salwy, dzięki czemu dowódca jednostki nie musiał celować całym okrętem, a jedną salwą torped mógł atakować kilka różnych celów. Układ klimatyzacji okrętu oraz chłodzone lodówki do przechowywania żywności, stwarzały doskonale warunki socjalne dla załogi, co miało niebagatelne znaczenie podczas długich rejsów w wodach tropikalnych Pacyfiku[2]. Czas awaryjnego zanurzenia okrętów typu Tambor do głębokości peryskopowej wynosił jedynie 35 sekund[2]. Do sukcesu typu Tambor przyczynił się rozwój silnika Diesla opracowanego przez Wintom and Fairbanks-Morse. Przeprowadzone testy okrętów wykazały także wysoki stopień wytrzymałości kadłuba na pobliskie eksplozje bomb głębinowych. Jednostki te doskonale reagowały na stery w zanurzeniu i w momencie ich wprowadzenia do służby, nie miały sobie równych w żadnej z flot świata[2]. Ustępowały jedynie niemieckim okrętom podwodnym w zakresie optyki peryskopów, jakości torped oraz wytrzymałości kadłuba sztywnego na głębokościach przekraczających konstrukcyjną głębokość zanurzenia.
Układ wewnętrznych przyrządów, ogólna sylwetka i kadłub odróżniały okręty typu Tambor od wcześniejszych typów Salmon / Sargo. Typ "T" po raz pierwszy zaprezentował podwójny kadłub oraz oddzielną sterownię jak w U-Bootach.
Dane techniczne
.jpg)
- Stocznie: Electric Boat (SS 198-200; 206-208), Portsmouth (SS 201,202,209,210), Mare Island (SS 203, 211)
- Liczba okrętów: 12 okrętów podwodnych zbudowanych w latach 1939–1940.
- Wyporność: 1475 t (wynurzony),
2370 t (zanurzony) - Długość: 93,8 m
- Szerokość: 8,3 m
- Zanurzenie: 4,6 m
- Głębokość zanurzenia (testowa): 75 m
- Prędkość: 20 węzłów (37 km/h) wynurzony, 9 węzłów (17 km/h) zanurzony
- Zasięg: 12 000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów (18 000 km przy prędkości 17 km/h) wynurzony
- Maksymalna długość zanurzenia: 48 godzin.
- Objętość zbiornika paliwa: 93 993 do 96 365 galonów amerykańskich (356 do 365 m³)
- Czas patrolowania: 75 dni
- Załoga: 6 oficerów i 54 marynarzy
- Uzbrojenie:
- 10 wyrzutni torped 533 mm) (6 dziobowych, 4 rufowe) z 24 torpedami;
- 1 × 1 działo 76 mm, 2 karabiny maszynowe 12,7 mm, 2 karabiny maszynowe 7,62 mm
- Maszynownia:
- 4 × 1350 koni mechanicznych (1 MW) silnik Diesla (General Motors w SS 198-200 & 206-208, Fairbanks-Morse w SS 201-203 & 209-211), 4 × 1370 koni mechanicznych (1020kW) General Electric silnik elektryczny
Przypisy
- ↑ a b John D. Alden: The Fleet Submarine, s. 74
- ↑ a b c d Clay Blair: Silent victory: the U.S. submarine war against Japan. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2001, s. 79-80. ISBN 1-55750-217-X.
- ↑ Norman Polmar: The American submarines. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981. ISBN 0-933852-14-2.
Bibliografia
- John D. Alden: The Fleet Submarine in the U.S. Navy; Design and Construction History. Annapolis: United States Naval Institute, 1988. ISBN 0-87021-187-0.