Tomasz II Zaremba
W tym artykule przyjrzymy się Tomasz II Zaremba z różnych perspektyw. Tomasz II Zaremba to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie, a jego wpływ był odczuwalny w różnych obszarach społeczeństwa. Na przestrzeni dziejów zmienna Tomasz II Zaremba była przedmiotem debat, badań i analiz, a w tym artykule zagłębimy się w jej znaczenie, implikacje i znaczenie dzisiaj. Od swojego powstania do ewolucji, poprzez różne przejawy, Tomasz II Zaremba odcisnął swoje piętno na kulturze, polityce, nauce i życiu codziennym, a w tym artykule zamierzamy zbadać jego wpływ na nasze życie.
| ||
| Data urodzenia |
ok. 1230 | |
|---|---|---|
| Data śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup wrocławski | ||
| Okres sprawowania |
1270-1292 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
Tomasz II Zaremba (ur. ok. 1230, zm. 15 marca 1292) – biskup wrocławski od 1270, znany z wieloletniego (toczonego w latach 1274–1287) sporu z księciem Henrykiem IV Probusem.
Pochodził z wielkopolskiego rodu Zarembów. Jego ojcem był Bogusław Starszy ze Strzelina, kasztelan najpierw Ryczyna, a później Niemczy. Miał trzech braci Racława zwanego Drzemlikiem, kasztelana ryczyńskiego, Deczkę, podczaszego wrocławskiego, a później kasztelana zamku Tiefensee koło Grotkowa oraz Bogusława Młodszego, kasztelana otmuchowskiego. Jego wujem był poprzedni konsekrowany biskup wrocławski Tomasz I ze śląskiego rodu Jeleńczyków.
Bardzo możliwe, że Tomasz odbył studia prawnicze w Bolonii, brak jednak na ten temat jednoznacznych przesłanek[1]. Wiadomo, że był kapelanem kardynała Giacomo Savelli.
Od 1250 roku, a na stałe od 1258 spotykamy Tomasza II w otoczeniu wuja Tomasza I. Został wybrany archidiakonem opolskim 19 marca 1264 r., a następnie w 1268 r. kustoszem katedralnym wrocławskim. W czasie administrowania diecezją przez Władysława salzburskiego Tomasz nie znajdował się w otoczeniu biskupa, lecz najprawdopodobniej w opozycji[2]. W 1270 r. kapituła wybrała go biskupem wrocławskim.
W czasie swych rządów zabiegał o uzyskanie przez Kościół suwerenności od władzy książęcej, tocząc długotrwałe spory z księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem, w związku z czym musiał uchodzić ze stolicy diecezji do Raciborza. Przeprowadził dwukrotnie synod diecezjalny (1279, 1290). Uczestniczył w Soborze Lyońskim II w 1274 r.
Za jego rządów powstały kolegiaty w Raciborzu i św. Krzyża we Wrocławiu. Otrzymał dla siebie i swoich następców przywilej niezależności od władzy książęcej w postaci kasztelanii nysko–otmuchowskiej w 1290 r.
Przypisy
Bibliografia
- Maciejowski Maciej, Orientacje polityczne biskupów metropolii gnieźnieńskiej 1283-1320, Kraków 2007.
- J. Wyrozumski, Dzieje Polski piastowskiej, Kraków 1999, s. 186, 252.
- J. Pater, Poczet biskupów wrocławskich, wyd. Silesia, Wrocław 2000. ISBN 83-85689-88-5