W tym artykule poruszony zostanie temat Jan Maurycy Strachwitz, który jest przedmiotem zainteresowania i debaty w dzisiejszym społeczeństwie. Jan Maurycy Strachwitz wzbudził ciekawość i był przedmiotem studiów i badań różnych ekspertów i specjalistów w tej dziedzinie. Na przestrzeni historii Jan Maurycy Strachwitz odgrywał istotną rolę w różnych kontekstach i generował sprzeczne opinie, co przyczyniło się do wzbogacenia debaty na ten temat. W celu przedstawienia kompleksowej i aktualnej wizji Jan Maurycy Strachwitz, przeanalizowane zostaną jego różne aspekty, wpływ na społeczeństwo oraz przyszłe perspektywy przewidywane w związku z tym tematem.
| Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1721 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 stycznia 1781 |
| Miejsce pochówku |
WROCŁAW, KATEDRA ŚW. JANA Chrzciciela - obecnie kaplica św. Franciszka |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
15 lutego 1744 |
| Nominacja biskupia |
6 kwietnia 1761 |
| Sakra biskupia |
17 maja 1761 |
| Data konsekracji |
17 maja 1761 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Jan Maurycy baron von Strachwitz und Gross-Zauche (ur. 3 lutego 1721 w Cieszowej koło Lublińca, zm. 28 stycznia 1781 we Wrocławiu) – duchowny katolicki, teolog, biskup pomocniczy wrocławski w latach 1761–1781 i administrator apostolski diecezji w latach 1766–1781.
Jan Maurycy Strachwitz urodził się w 1721 r. w Cieszowej jako syn barona Jana Fryderyka i baronówny Zofii Elżbiety von Frankenberg und Proschliz. Studiował na wrocławskiej Akademii Leopoldyńskiej, a następnie w Rzymie na Collegium Germanicum (1740). W 1744 r. został doktorem teologii i otrzymał święcenia kapłańskie. Po powrocie na Śląsk został w wieku 23 lat proboszczem w Namysłowie (w latach 1744–1748)[2], a następnie w Paczkowie. W 1748 r. zasiadł w kapitule wrocławskiej, a już cztery lata później został scholastykiem katedralnym.
W 1761 r. uzyskał tytularne biskupstwo Tyberiady oraz został biskupem pomocniczym przy biskupie wrocławskim Filipie Gothardzie Schaffgotschu. Dwa lata później mianowano go generalnym wikariuszem. Po wygnaniu w 1766 r. biskupa Schaffgotscha na Śląsk Austriacki, jako wikariusz apostolski przejął faktyczne rządy w diecezji wrocławskiej, której zdecydowana większość znalazła się w granicach królestwa Prus. Był lojalny wobec władz państwowych, przy czym wykazywał pełne posłuszeństwo decyzjom Stolicy Apostolskiej. Ogłosił rok 1776 Rokiem Jubileuszowym.
Żywo popierał chrześcijańskie nauczanie i gorliwie wizytował parafie. Założył fundację na rzecz biednych i chorych: w szpitalach Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha we Wrocławiu oraz w Namysłowie. Przyczynił się do odbudowy po wojnach śląskich wrocławskiej katedry, a po swojej śmierci w 1781 r. został pochowany w katedrze wrocławskiej, w kaplicy Aniołów Stróżów[3].