Seweryn Szczuka
Obecnie Seweryn Szczuka to temat, który zyskał duże znaczenie w naszym społeczeństwie. Od momentu pojawienia się wywołał różne opinie i debaty w różnych obszarach. Wpływ Seweryn Szczuka nie ogranicza się do jednego obszaru, ale rozciąga się na wiele aspektów życia codziennego. Dlatego tak istotne jest dokładne przeanalizowanie tego zagadnienia, zrozumienie jego implikacji i konsekwencji. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Seweryn Szczuka i jego wpływu w różnych kontekstach, w celu promowania szerokiej i krytycznej wizji tego zjawiska.
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup pomocniczy chełmiński | ||
| Okres sprawowania |
1704–1727 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
26 listopada 1703 | |
| Sakra biskupia |
1704 | |
| Data konsekracji |
1704 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| |||||
Seweryn Kazimierz Szczuka herbu Grabie (ur. 22 października 1651 w Białaszewie, zm. 11 grudnia 1727 w Chełmnie) – polski szlachcic, biskup sufragan chełmiński.
Życiorys
W latach 1670–1672 uczył się w kolegium jezuickim w Reszlu, następnie obrał drogę kariery wojskowej i dopiero po skończeniu służby wojskowej wstąpił do stanu duchownego. W 1678 roku został studentem seminarium internum księży misjonarzy w Warszawie[1]. Przyjął w 1683 roku święcenia kapłańskie. W 1687 występuje już jako kanonik chełmiński, był także kanonikiem gnieźnieńskim oraz proboszczem kościoła świętojańskiego w Toruniu. W 1693 i 1694, po śmierci biskupów Kazimierza Opalińskiego oraz Kazimierza Szczuki był generalnym ekonomem diecezji chełmińskiej. W 1701 został archidiakonem chełmińskim. 26 listopada 1703 został prekonizowany na sufragana chełmińskiego, sakrę biskupią przyjął w 1704. W latach 1712–1718, po przeniesieniu ordynariusza Teodora Potockiego na Warmię był administratorem diecezji sede vacante, a w czasach rządów bpa Alten Bokuma oficjałem.
W 1710 ufundował seminarium duchowne w Płocku przeznaczając na ten cel znaczą sumę 30 tys. zł. W 1720 konsekrował nową świątynię w Radoszkach. W 1724 wprowadził franciszkanów do świątyni Najświętszej Maryi Panny w Toruniu, która została odebrana ewangelikom na mocy wyroku sądowego to tzw. sprawie toruńskiej. Ufundował barokowy ołtarz św. Anioła Stróża oraz organy dla kościoła św. Jana w Toruniu.
Bibliografia
- Mańkowski A., Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy od założenia kapituły do naszych czasów, Roczniki Towarzystwa Naukowego w Toruniu, R. 33, Toruń 1926, s. 208-210.
Przypisy
- ↑ Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 167.