Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn

W tym artykule zajmiemy się tematem Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn, który w ostatnim czasie przykuł uwagę wielu osób. Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn to temat budzący kontrowersje i debaty, budzący duże zainteresowanie zarówno w środowisku akademickim, jak i w społeczeństwie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn, od jego pochodzenia i ewolucji, po wpływ na różne obszary. Dodatkowo przeanalizujemy możliwe implikacje i konsekwencje, jakie Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn może mieć w przyszłości. Bez wątpienia Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn to temat zasługujący na głęboką refleksję i analizę, dlatego istotne jest pogłębienie naszego zrozumienia go.

 Główny artykuł: Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912.
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1912
Lekkoatletyka
Sztafeta 4 × 100 m mężczyzn
Złoty medal

Wielka Brytania

Srebrny medal

Szwecja Szwecja

Brązowy medal

nie przyznano

Zwycięstwo Brytyjczyków.
Sztafeta brytyjska: (od lewej) d’Arcy, Applegarth, Macintosh, Jacobs

Sztafeta 4 × 100 metrów mężczyzn była jedną z konkurencji lekkoatletycznych rozgrywanych podczas V Igrzysk Olimpijskich w Sztokholmie. Biegi eliminacyjne i półfinałowe rozegrano 8 lipca 1912 r., zaś bieg finałowy — 9 lipca 1912 r. Złoto zdobyła ekipa brytyjska w składzie: David Jacobs, Henry Macintosh, Victor d’Arcy i William Applegarth.

Stany Zjednoczone dysponując pięcioma zawodnikami, którzy dostali się do finału w biegu na 100 metrów byli zdecydowanymi faworytami. Lecz w półfinale reprezentacja została zdyskwalifikowana, za przekazanie pałeczki poza strefą zmiany. W finale wystartowały trzy drużyny: niemiecka, szwedzka i brytyjska. Każda z nich pobiegła szybciej od rekordu świata ustanowionego czasem 43,5 sekundy 19 maja 1912 r. przez ekipę niemiecką. Niemcy zwyciężając półfinał z najlepszym czasem - 42,3 s. - przy absencji Amerykanów, stali się głównymi kandydatami do złota. Lecz w finale zostali zdyskwalifikowani za niewłaściwą zmianę pałeczki. Po dyskwalifikacji Niemców, Szwedzi, którzy zajęli trzecie miejsce w biegu, zostali nagrodzeni srebrnymi medalami.

Wyniki

Eliminacje

Bieg 1

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Kanada Kanada:
(Frank McConnell, Frank Lukeman, Harry Beasley, John Howard)		 46,2 OR Q

Bieg 2

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone:
(Ira Courtney, Frank Belote, Clement Wilson, Carl Cooke)		 43,7 OR NR[1] Q

Bieg 3

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Wielka Brytania:
(David Jacobs, Henry Macintosh, Victor d’Arcy, William Applegarth)		 45,0 Q

Bieg 4

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Szwecja Szwecja:
(Ivan Möller, Charles Luther, Ture Person, Knut Lindberg)		 43,6 OR Q

Bieg 5

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Cesarstwo Niemieckie Ces. Niemieckie:
(Karl von Halt, Max Herrmann, Erwin Kern, Richard Rau)		 43,6 = OR Q
2 Cesarstwo Austrii Austria:
(Gustav Kröjer, Rudolf Rauch, Fritz Weinzinger, Fritz Fleischer)		 44,8

Bieg 6

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Węgry:
(Ferenc Szobota, Vilmos Rácz, Pál Szalay, István Jankovich)		 43,7 Q
2 Francja Francja:
(Pierre Failliot, Georges Rolot, Charles Lelong, René Mourlon)		 43,8

Półfinały

Półfinał 1 Stany Zjednoczone zostały zdyskwalifikowane za przekroczenie strefy zmian przy pierwszej zmianie pałeczki.

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Wielka Brytania:
(David Jacobs, Henry Macintosh, Victor d’Arcy, William Applegarth)		 43,0 WR Q
— Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone:
(Ira Courtney, Frank Belote, Clement Wilson, Carl Cooke)		 Dyskwalifikacja

Półfinał 2

Po lewej drużyna szwedzka, po prawej drużyna węgierska.
Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Szwecja Szwecja:
(Ivan Möller, Charles Luther, Ture Person, Knut Lindberg)		 42,5 WR NR[2] Q
2 Węgry:
(Ferenc Szobota, Vilmos Rácz, Pál Szalay, István Jankovich)		 42,9

Półfinał 3

Miejsce Zawodnicy Czas Uwagi
1 Cesarstwo Niemieckie Ces. Niemieckie:
(Otto Röhr, Max Herrmann, Erwin Kern, Richard Rau)		 42,3 WR Q
2 Kanada Kanada:
(Frank McConnell, Frank Lukeman, Harry Beasley, John Howard)		 43,5 NR[3]

Finał

Zmiana osady niemieckiej.

Rau, próbując nadrobić straty pierwszych zmian, skończył bieg tuż za Applegarthem, lecz ostatecznie Niemcy zostali zdyskwalifikowani za przekroczenie strefy zmiany przez Erwina Kerna. Srebro przyznano Szwedom.

Miejsce Zawodnicy Czas
1 Wielka Brytania:
David Jacobs, Henry Macintosh, Victor d’Arcy, William Applegarth)		 42,4 NR[4]
2 Szwecja Szwecja:
(Ivan Möller, Charles Luther, Ture Person, Knut Lindberg)		 42,6
— Cesarstwo Niemieckie Ces. Niemieckie:
(Otto Röhr, Max Herrmann, Erwin Kern, Richard Rau)		 Dyskwalifikacja

Przypisy

  1. ↑ Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 197. ISBN 978-83-62033-30-0.
  2. ↑ Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 195. ISBN 978-83-62033-30-0.
  3. ↑ Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 186. ISBN 978-83-62033-30-0.
  4. ↑ Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 189. ISBN 978-83-62033-30-0.

Bibliografia

Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich – Sztokholm 1912

Szwecja

Mężczyźni

Mistrzowie olimpijscy w lekkoatletyce (sztafeta 4 × 100 metrów)