Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – dziesięciobój mężczyzn
W dzisiejszym świecie Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – dziesięciobój mężczyzn to temat, który budzi zainteresowanie i debatę w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na dzień dzisiejszy czy wpływ w przyszłości, Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – dziesięciobój mężczyzn jest tematem, który nie pozostaje niezauważony. Z różnych perspektyw i podejść staraliśmy się zrozumieć i przeanalizować Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – dziesięciobój mężczyzn, aby zrozumieć jego znaczenie i konsekwencje. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 – dziesięciobój mężczyzn, od jego pochodzenia po dzisiejsze znaczenie, w celu przedstawienia kompleksowego spojrzenia na ten temat.
Przed 1911, wieloboje atletyczne kładły nacisk na konkurencje siłowe. Lecz na igrzyska w Sztokholmie przygotowano specjalny, złożony z dziesięciu konkurencji, wielobój lekkoatletyczny, który kładł nacisk głównie na szybkość i skoczność zawodników. Pierwsze znane zawody w dziesięcioboju lekkoatletycznym zostały rozegrane 15 października 1911 roku w Munster, w Cesarstwie Niemieckim (wygrana Karla von Halta) oraz w Göteborgu, w Szwecji (wygrana Hugo Wieslandera). W czerwcu 1912 roku, Wieslander wygrał także dwa dziesięcioboje przygotowawcze do startu na igrzyskach. Był faworytem gospodarzy do złota.
Rywalizację rozpoczęto 13 lipca biegiem na 100 metrów. Tego samego dnia rozegrano jeszcze skok w dal i pchnięcie kulą. 14 lipca miały miejsce: skok wzwyż, bieg na 400 metrów, rzut dyskiem i bieg na 110 metrów przez płotki. Ostatniego dnia, 15 lipca, rozegrano skok o tyczce, rzut oszczepem, a cały dziesięciobój zakończono biegiem na 1500 metrów.
Tydzień po zdobyciu złota Jim Thorpe zdobył kolejne, tym razem w pięcioboju. W dziesięcioboju pokonał Wieslandera prawie 700 punktami. Thorpe zwyciężył w trzech konkurencjach, w jednej zajął drugie miejsce, w czterech - trzecie, a w dwóch - czwarte.
W styczniu 1913 roku ogłoszono, że Thorpe w latach 1909-1910 grał w lidze baseballowej i przyjmował za to pieniądze, co wiązało się obowiązującą zasadą amatorstwa. MKOL zareagował szybko, odebrał mu wszystkie tytuły i zażądał zwrotu wszystkich zdobytych trofeów. Złoto i tytuł mistrzowski przyznane zostały Wieslanderowi.
Kolejnych pięciu zawodników, wliczając zajmującego szósta pozycję po skoku wzwyż Nilssona, nie pojawiło się na starcie. W zawodach pozostało 18 uczestników.