Dzisiaj Edward Hart jest tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w dzisiejszym społeczeństwie. Wpływ Edward Hart rozciąga się na różne aspekty życia codziennego, wywołując debaty, badania i refleksje w różnych obszarach. Ważne jest, aby dogłębnie przeanalizować Edward Hart, aby zrozumieć jego wpływ i znaleźć możliwe rozwiązania problemów, jakie stwarza. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Edward Hart, odnosząc się do jego implikacji w różnych kontekstach i oferując kompleksowe spojrzenie na ten ważny temat. Idąc tym tropem, zagłębimy się w krytyczną analizę Edward Hart, starając się zrozumieć jego zakres i przewidzieć jego możliwe konsekwencje w przyszłości.
Data i miejsce urodzenia |
24 kwietnia 1949 | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
178 cm | |||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||
|
Edward James Hart (ur. 24 kwietnia 1949 w Martinez w Kalifornii[1]) – amerykański lekkoatleta sprinter, mistrz olimpijski z 1972 z Monachium.
Zdobył akademickie mistrzostwo Stanów Zjednoczonych (NCAA) w biegu na 100 jardów w 1970[2]. W 1972 w amerykańskich kwalifikacjach przedolimpijskich zwyciężył w biegu na 100 metrów. Był jednym z faworytów tej konkurencji na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium. Jednak po wygraniu przedbiegów Hart i inny sprinter amerykański Reynaud Robinson spóźnili się na swe biegi ćwierćfinałowe i zostali wyeliminowani walkowerem. Powodem spóźnienia było to, że trener amerykański miał nieaktualny program zawodów[1].
Hart częściowo powetował sobie to niepowodzenie zdobywając złoty medal w sztafecie 4 × 100 metrów, która dodatkowo ustanowiła rekord świata wynikiem 38,19 s (biegła w składzie: Larry Black, Robert Taylor, Gerald Tinker i Edward Hart)[1][3].
Hart zakończył karierę lekkoatletyczną pod koniec 1972, ale wznowił ją w 1978 i przez 2 lata był w czołówce sprinterów amerykańskich[1].