Karol Polakiewicz
Świat jest pełen Karol Polakiewicz, od postaci historycznych po aktualne problemy, które mają wpływ na nasze społeczeństwo. Ważne jest, aby zrozumieć znaczenie i wpływ, jaki Karol Polakiewicz ma na nasze życie, ponieważ jego wpływ może być znaczący w różnych aspektach. W tym artykule zbadamy rolę Karol Polakiewicz i jego wpływ na świat, w którym żyjemy. Od swojego wkładu w historię po znaczenie we współczesnym świecie Karol Polakiewicz pozostawił niezatarty ślad, który zasługuje na całościową analizę i zrozumienie.
 Karol Polakiewicz w marcu 1928 | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł III kadencji Sejmu (II RP) | |
| Okres |
od 16 listopada 1930 |
| Przynależność polityczna |
poseł niezrzeszony |
| Odznaczenia | |
     
| |
Karol Polakiewicz (ur. 4 marca 1893 w Dublanach, zm. 4 września 1962 w São Paulo) – polski prawnik i polityk PSL „Piast”, Stronnictwa Chłopskiego, BBWR i OZN, kapitan Wojska Polskiego, członek Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku[1], wolnomularz[2].
Wczesne lata
Jego ojciec Włodzimierz był urzędnikiem kolejowym. Uczęszczał do gimnazjów w Krakowie i Lwowie[3]. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim (według niektórych źródeł – na Uniwersytecie Jagiellońskim). W 1916 obronił doktorat.
Kariera wojskowa
Po wybuchu I wojny światowej 20 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w III Brygadzie, 3[3] i 4 pułku piechoty[4]. Brał udział w kampanii karpackiej i w bitwie pod Mołotkowem. W tym czasie ukończył szkołę podchorążych. 31 sierpnia 1915 Polakiewicz został ciężko ranny w bitwie pod Jastkowem. Później, w stopniu chorążego, a następnie podporucznika, brał udział w kampanii wołyńskiej. Ponownie ranny w 1916 w bitwie pod Rudką Miryńską. Podczas kryzysu przysięgowego spędził 4 dni w areszcie. Później działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[3].
W Wojsku Polskim, jako porucznik, a następnie kapitan, dowódca 6 kompanii 4 pułku piechoty w Krakowie. Później szef kancelarii DOG, referent polityczny. Od czerwca 1919 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego jako szef sekcji plebiscytowej, szef sztabu misji pokojowej w Rydze i zastępca szefa oddziału politycznego. Służbę zakończył 1 stycznia 1921 na własną prośbę, w stopniu majora. Następnie wyjechał do Oksfordu, gdzie przez półtora roku studiował ekonomię polityczną[3].
Działalność polityczna
Jako reprezentant Naczelnego Wodza i Ministra Spraw Wojskowych był członkiem Głównej Rady Plebiscytowej w łonie Rady Ministrów[3].
Karierę polityczną rozpoczął jako członek PSL „Piast”. W 1922 wszedł do Sejmu z ramienia tej partii, z okręgu nr 5 (obejmującym Białystok, Wołkowysk i Sokółkę). 26 maja 1923 opuścił PSL „Piast”, wraz z grupą posła Jana Dąbskiego, w proteście przeciwko zawarciu przez partię sojusz z endecją (tzw. pakt lanckoroński). Wszedł w skład klubu parlamentarnego PSL Jedność Ludowa. Później Polakiewicz był jednym ze współtwórców Stronnictwa Chłopskiego. OD 1926 do 1928 zasiadał w Radzie Naczelnej tej partii. 16 sierpnia 1927 objął stanowisko prezesa zarządu wojewódzkiego SCh w Białymstoku. Od 15 maja do 15 czerwca 1927 był redaktorem naczelnym organu prasowego SCh, „Życia Chłopskiego”.
W 1928 usunięto go z szeregów partii – Polakiewicz był zwolennikiem współpracy z obozem rządowym. Wstąpił do Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Z ramienia BBWR wszedł w skład Sejmu. Mandat uzyskał z okręgu nr 5. Od 1928 do 1937 był prezesem Związku Młodzieży Ludowej (organizacji prosanacyjnej). Sprawował również cały szereg innych funkcji: wiceprezesa Związku Legionistów Polskich (od 1936), prezesa Koła Czwartaków, prezesa Związku Gmin Wiejskich RP (od 1932), prezesa Legionu Śląskiego, członka Zarządu Głównego Związku Strzeleckiego.
W 1930 ponownie wybrany na posła z listy BBWR, w okręgu nr 11. Został wybrany na wicemarszałka Sejmu i wiceprezesa klubu BBWR.
13 lutego 1935 decyzją Sądu Obywatelskiego został wykluczony z BBWR. 25 lutego złożył mandat parlamentarny. Pomimo tego po powstaniu Obozu Zjednoczenia Narodowego przystąpił do tej organizacji wraz z kierowanym przez siebie ZML.
Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Brazylii. Tam prowadził działalność polonijną – w 1948 został sekretarzem okręgowym Unii Polaków w Brazylii w São Paulo.
Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[5],
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[6],
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[5],
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[3],
- Złoty Krzyż Zasługi (3 grudnia 1930)[7],
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.
Przypisy
- ↑ Związek Legionistów Polskich : 1936–1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
- ↑ Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 232.
- ↑ a b c d e f Tadeusz Rzepecki, Witold Rzepecki: Sejm i Senat 1922–1927: podręcznik dla wyborców, zawierający wyniki wyborów w powiatach, okręgach, województwach, podobizny senatorów i posłów sejmowych oraz mapy poglądowe. Poznań: Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, 1923, s. 140.
- ↑ Lista oficerów wszystkich Brygad Legionowych (niekompletna) ze stanem z dnia 1 kwietnia 1916 roku. stankiewicze.com. .
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 583.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 284, poz. 394 „za owocną pracę w inwalidzkich organizacjach społecznych”.
Bibliografia
- Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Jacek Majchrowski (red.). Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1994, s. 399. ISBN 83-7066-569-1.
- Zofia Tomczonek. Działalność polityczna posła Karola Polakiewicza na Białostocczyźnie. „Białostocczyzna”, s. 14–16, 1992. Białostockie Towarzystwo Naukowe.
- Wiktor Krzysztof Cygan, Słownik biograficzny oficerów legionów Polskich. T. 1., Gryf, Warszawa 1992.