Jerzy Jodłowski
W dzisiejszym świecie Jerzy Jodłowski to temat/postać/wydarzenie, które przykuło uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w historii czy wpływ na sferę kulturową, Jerzy Jodłowski stał się centralnym punktem dyskusji, analiz i refleksji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Jerzy Jodłowski i jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia. Od jego początków po obecny wpływ, zagłębimy się w Jerzy Jodłowski i odkryjemy jego znaczenie w dzisiejszym kontekście.
| Data i miejsce urodzenia |
18 czerwca 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 sierpnia 2000 |
| Wicemarszałek Sejmu II kadencji (PRL) | |
| Okres |
od 20 lutego 1957 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Jerzy Jodłowski (ur. 18 czerwca 1909 w Warszawie, zm. 16 sierpnia 2000 tamże) – polski prawnik i polityk, sędzia Sądu Najwyższego, dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III kadencji, wicemarszałek Sejmu II kadencji.
Życiorys
Syn Augusta i Zofii. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1931. W czasie studiów był działaczem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, następnie zaś Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej-Lewicy. Po uzyskaniu aplikacji pracował w latach 1937–1944 jako adwokat. W 1938 współzakładał Demokratyczny Związek Adwokatów Polskich. W czasie II wojny światowej wykładał na tajnych kompletach uniwersyteckich, był również zatrudniony w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. W 1944 uczestniczył w powstaniu warszawskim, następnie zaś był więźniem obozów koncentracyjnych Groß-Rosen i Mauthausen-Gusen.
Po wojnie pracował jako dyrektor departamentu w Ministerstwie Sprawiedliwości (1945–1949), a w latach 1949–1967 był sędzią Sądu Najwyższego. Od 1947 do 1950 zastępca profesora Uniwersytetu Łódzkiego, a od 1951 profesor postępowania cywilnego na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1961–1965 dziekan Wydziału Prawa i Administracji UW.
Od 1945 należał do Stronnictwa Demokratycznego. W Centralnym Komitecie SD był kierownikiem wydziału propagandy (od 1947), a także członkiem CK (od 1945), członkiem prezydium (1954–1958), członkiem komitetu politycznego CK (1947–1954), a także wiceprzewodniczącym (1956–1958).
Pełnił mandat poselski w Krajowej Radzie Narodowej, w Sejmie Ustawodawczym oraz w Sejmie PRL I, II, III kadencji – w latach 1952–1956 był przewodniczącym Komisji Spraw Ustawodawczych, w latach 1957–1965 przewodniczącym Komisji Wymiaru Sprawiedliwości, a w latach 1957–1961 wicemarszałkiem i przewodniczącym Klubu Poselskiego SD.
Od 1956 przewodniczył Komisji ds. Reformy Sprawa Cywilnego. Był współtwórcą kodeksu postępowania cywilnego z 1964. W latach 1986–1988 przewodniczący Komisji ds. Reformy Prawa Cywilnego.
W latach 1949–1959 – przewodniczący Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich. Od 1951 do 1960 był wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawników Demokratów. Działał społecznie, przez szereg lat był przewodniczącym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Fińskiej oraz członkiem Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
Znany również jako wybitny specjalista międzynarodowego postępowania cywilnego. Wykładał m.in. w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego (Les conventions relatives à la prorogation et à la dérogation à la compétence internationale en matière civile) (1974).
Opublikował m.in. Postępowanie cywilne – część ogólna (1958, wspólnie z Władysławem Siedleckim); Postępowanie cywilne (1979, wspólnie ze Zbigniewem Resichem). Jego uczniami są m.in. profesor Tadeusz Ereciński oraz Jan Ciszewski – dyrektor Departamentu Współpracy Międzynarodowej i Prawa Europejskiego Ministerstwa Sprawiedliwości. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B31-tuje-1)[1].
Życie prywatne
Trzykrotnie żonaty, m.in. z Eugenią Krassowską, a po jej śmierci z prof. Teresą Misiuk.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Doktorat honoris causa Université de Bourgogne (1965)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959)[2]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[3]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej[4]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal "20-lecia Światowej Rady Pokoju"[5]
- Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej[6]
- Medal pamiątkowy XXX-lecia Międzynarodowego Zrzeszenia Prawników Demokratów (1977)[7]
- Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii
- Tytuł honorowego członka Zrzeszenia Prawników Polskich (1972)[8]
Przypisy
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. .
- ↑ Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 103, poz. 1340
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411
- ↑ Medale 20-lecia ŚRP dla działaczy polskiego ruchu pokoju /w/ "Trybuna Ludu", nr 268, 27 września 1969, s. 1-4.
- ↑ Uhonorowani pamiątkowymi medalami /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3
- ↑ Posiedzenie ZG ZPP, "Prawo i Życie, nr 6, 6 lutego 1977, s. 2.
- ↑ VIII Krajowy Zjazd ZPP zakończył obrady, "Słowo Powszechne", nr 133, 5 czerwca 1972, s. 2.
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa 1991, s. 366 (nota biograficzna)
- Jerzy Jodłowski, w: Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (Henryk Wosiński; red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 63–64 (nota biograficzna)
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Informacje w BIP IPN