W dzisiejszym artykule zajmiemy się tematem Fenyloalanina, tematem, który w ostatnim czasie wzbudził duże zainteresowanie i dyskusję. Od lat Fenyloalanina jest przedmiotem badań i analiz w różnych obszarach, budząc zainteresowanie ekspertów, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa. Jego znaczenie w obecnym kontekście jest niezaprzeczalne, a jego wpływ był odczuwalny w różnych aspektach społeczeństwa. Dlatego w tym artykule proponujemy dokładne zbadanie i szczegółową analizę wszystkich aspektów Fenyloalanina, w celu zapewnienia pełnej i aktualnej wizji tego bardzo istotnego tematu.
Fenyloalanina posiada dwa enancjomery, z których forma L występuje naturalnie w przyrodzie i jest przyswajana przez organizmy żywe, zaś formę D można otrzymać w sposób syntetyczny. D-Fenyloalanina jest też produkowana przez bakterieBacillus brevis w procesie metabolizmu i wchodzi w skład naturalnego antybiotykugramicydyny S wytwarzanego przez te mikroorganizmy[4].
Nadmiar fenyloalaniny we krwi, szczególnie w wieku rozwojowym, wywiera szkodliwe działanie na ośrodkowy układ nerwowy i może doprowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń[potrzebny przypis]. Taki stan występuje w genetycznie uwarunkowanej, wrodzonej chorobie metabolicznej – fenyloketonurii. Dlatego w wielu krajach u noworodków przeprowadza się badania przesiewowe w celu wykrycia tego zaburzenia metabolicznego. W wypadku jego stwierdzenia stosuje się odpowiednią dietę restrykcyjną mającą na celu normalizację stężenia fenyloalaniny we krwi i zapobieżenie wystąpieniu objawów chorobowych.
Zastosowanie
Z fenyloalaniny można produkować amfetaminę. Fenyloalaninę można też traktować jako pochodną fenyloetyloaminy, aczkolwiek fenyloalanina nie jest przez organizmy żywe syntetyzowana z fenetylaminy. W syntezie laboratoryjnej również nie opłaca się otrzymywanie fenyloalaniny z fenetylaminy – stosowaną drogą jest hydroliza białek.
Przypisy
↑Podręczny słownik chemiczny, RomualdR.Hassa (red.), JanuszJ.Mrzigod (red.), JanuszJ.Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 130, ISBN 83-7183-240-0.
↑G.F. Gause, M.G. Brazhnikova. Gramicidin S and its use in the treatment of infected wounds. „Nature”. 154, s. 703, 1944. DOI: 10.1038/154703a0. (ang.).
