W tym artykule przyjrzymy się fascynującemu życiu Andrzej Dominik Lipiewicz, osoby, która pozostawiła swój ślad w historii. Od skromnych początków po najwybitniejsze osiągnięcia Andrzej Dominik Lipiewicz był wpływową postacią w swojej dziedzinie. Poprzez szczegółową analizę jego kariery odkryjemy przyczyny jego sukcesu i wpływ, jaki wywarł na otaczający go świat. Mamy nadzieję, że dzięki dogłębnemu spojrzeniu na jego doświadczenia, osiągnięcia i wyzwania rzuci światło na znaczenie Andrzej Dominik Lipiewicz i jego trwałego dziedzictwa.
| Data i miejsce urodzenia |
1724 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 października 1778 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1740 |
Andrzej Dominik Lipiewicz (ur. ok. 1724 w Krakowie, zm. 24 października 1778 w Palczowicach) – polski ksiądz, nauczyciel, pisarz, rektor Akademii Krakowskiej, cenzor książek drukowanych w diecezji krakowskiej w 1767 roku, sędzia prosynodalny w latach 1777–1778, egzaminator prosynodalny w latach 1776–1778, doktor filozofii i obojga praw[1].
Syn mieszczanina Józefa Lipiewicza. Był studentem w latach 1739–1740 Wydziału Filozoficznego Akademii Krakowskiej, na której otrzymał stopień magistra sztuk wyzwolonych[2]. Od 1741 do 1743 uczył w rodzinnym mieście w Szkołach Nowodworskich. Do 1746 będąc doktorem sztuk wyzwolonych i filozofii był w Akademii Poznańskiej (Lubranscianum) profesorem poetyki i matematyki. Był także geometrą przysięgłym i prefektem poznańskiej Drukarni Akademickiej[2]. Profesor matematyki i retoryki od 1746 do 1748 w Krakowie, a w 1755 wykładał na Wydziale Prawa Akademii Krakowskiej. Był postulatorem i promotorem kanonizacji Jana Kantego i do około 1760 zamieszkiwał w Rzymie. Został w 1762 doktorem obojga praw[2]. Rektor Akademii Poznańskiej od listopada 1763 do grudnia 1764[3] oraz cenzor ksiąg na diecezję poznańską[2]. Reprezentując Akademię Krakowską, Poznańską i Zamojską wystąpił w 1764 z pismem przeciwko niektórym opiniom J. Bielskiego (Widok Królestwa Polskiego, P. 1763). Pod koniec 1764 znalazł się z powrotem w Krakowie, a rok później został dziekanem i następnie podkanclerzym Wydziału Prawa. W diecezji krakowskiej wykonywał także urząd egzaminatora synodalnego, asesora oraz cenzora ksiąg[2]. Delegat na sejm 1766 z ramienia Akademii Krakowskiej[4][2]. W 1768 powołano go w skład Komisji dotyczącej reformy Szkół Nowodworskich, a rok później do opracowania projektu statutu organizacyjnego kolonii akademickich. W 1773 przedstawiał królowi i Komisji Edukacji Narodowej projekt na podstawie którego Akademia miałaby współpracować z nowymi władzami oświatowymi, a szczególnie na polu kształcenia nauczycieli[2]. Rektor Akademii Krakowskiej w latach 1775–1777[5], a następnie prefekt Szkół Nowodworskich[2] (gdzie nie do końca się sprawdził)[6].
W latach 1762–1772 proboszcz kościoła w Luborzycy[7], zaś we wrześniu 1777 otrzymał kanonię katedralną krakowską[2][5].
W jego dorobku autorskim figurują panegiryki, tezy prawnicze i matematyczne, polemiki, mowy sejmowe, kazania[8] i kalendarze[9].