W tym artykule poruszony zostanie temat Drukarnia Akademii Lubrańskiego w Poznaniu, który wzbudził duże zainteresowanie i kontrowersje w różnych obszarach. Drukarnia Akademii Lubrańskiego w Poznaniu wywołał intensywną debatę we współczesnym społeczeństwie, budząc ciekawość i opinię specjalistów i ogółu społeczeństwa. Jego przydatność i znaczenie doprowadziły do głębszych badań i analiz mających na celu zrozumienie jego wpływu i zakresu. W tym sensie istotne jest szczegółowe zbadanie różnych aspektów otaczających Drukarnia Akademii Lubrańskiego w Poznaniu, zbadanie jego pochodzenia, ewolucji, reperkusji i możliwych scenariuszy na przyszłość. Podobnie stara się zaoferować wszechstronną perspektywę, która pozwala wzbogacić wiedzę na temat Drukarnia Akademii Lubrańskiego w Poznaniu, dostarczając elementów, które przyczyniają się do krytycznej i refleksyjnej analizy.
Państwo | |
---|---|
Adres |
Poznań |
Kolejni właściciele | |
Tematyka druków |
panegiryki, dewocjonalia, statuty stowarzyszeń religijnych, druki administracji kościelnej, wydawnictwa akademickie, programy teatralne, kalendarze, rubrycele |
Język druków |
polski |
Data założenia |
1689 |
Data zamknięcia |
1780 |
Kierownik drukarni |
Jan Chryzostom Sewerynowicz, Andrzej Dominik Lipiewicz, Jan Kanty Toryani, Franciszek Matawowski |
Liczba druków |
700 druków |
Drukarnia Akademii Lubrańskiego – drukarnia Akademii Lubrańskiego w Poznaniu, działająca w latach 1689–1780.
Początkowo, założona w 1518, uczelnia korzystała z drukarni poznańskich i krakowskich. W 1689 przejęto drukarnię Wolrabów, po śmierci jej ostatniego właściciela – ks. Wojciecha Laktańskiego, w dniu 22 listopada. Pod nazwą Drukarnia Akademicka, oficyna zaczęła działać już w końcu roku. Decyzje zarządcze podejmował rektor Lubranscianum. Organizacja pracy dzieliła się na dwa okresy:
Wydawnictwo dysponowało prasą drukarską, miedziorytniczą, kasztami drukarskimi i innymi urządzeniami po Laktańskim. Czcionki sprowadzano z Wrocławia lub Frankfurtu nad Odrą, ewentualnie tylko zlecano przetapianie starych. Produkowano za to we własnym zakresie farby drukarskie.
Drukarnię, przez cały okres funkcjonowania, opuściło około 700 druków. Nie były to wydawnictwa ściśle profilowane. Drukowano m.in. panegiryki, dewocjonalia, statuty stowarzyszeń religijnych, druki administracji kościelnej, wydawnictwa akademickie, programy teatralne, kalendarze, rubrycele i inne. Część druków podlegała cenzurze kościelnej. Wydrukowano m.in.:
Ostatecznie, w 1780, budynki Drukarni rozebrano, a kamień użyto do budowy ogrodów biskupich oraz mostu na Cybinie. Być może maszyny sprzedano Dekkierowi z Berlina. Część źródeł wskazuje jednak na to, że oficyna funkcjonowała nadal (co najmniej do 1787), jako Drukarnia Seminarium Diecezjalnego.