Zboiński Hrabia

We współczesnym świecie Zboiński Hrabia jest tematem ciągłej debaty i zainteresowania. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, jego dzisiejsze znaczenie czy wpływ na nasze codzienne życie, Zboiński Hrabia był przedmiotem licznych studiów i badań. Od początków do dzisiejszej ewolucji Zboiński Hrabia był tematem, który przyciągał uwagę naukowców, ekspertów i osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W tym artykule zbadamy wiele aspektów Zboiński Hrabia i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, a także jego znaczenie w przyszłości.

Herb według źródeł niemieckojęzycznych
Herb według Tadeusza Gajla

Zboiński Hrabiapolski herb hrabiowski, odmiana herbu Ogończyk, nadany w Prusach.

Opis herbu

Opis herbu wedle źródeł niemieckojęzycznych, m.in. herbarza braci Tyroff z 1832 roku[1], stworzony zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

Na owalnej tarczy w polu czerwonym podkowa złota, na której zaćwieczona takaż strzała. Na tarczy korona hrabiowska, w której klejnot w postaci dwóch ramion zbrojnych trzymających podkowę jak w godle. Trzymacze: dwaj dzicy mężowie.

Opis herbu wedle ilustracji Tadeusza Gajla, który jako źródła wymienił prace Siebmachera i Żernickiego[2], stworzony zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu czerwonym na połutoczenicy złotej zaćwieczona rogacina srebrna. Na tarczy korona hrabiowska nad którą hełm z klejnotem: dwa ramiona zbrojne uniesione ku górze, trzymające w dłoniach połutoczenicę złotą. Labry czerwone podbite złotem.

Najwcześniejsze wzmianki

Nadany z tytułem hrabiowskim Franciszkowi Ksaweremu Zboińskiemu z Kikoła[3]. Tytuł potwierdzony został dla syna, Karola Józefa w roku 1824 w Królestwie Polskim oraz w Rosji 2 lipca 1842 roku[4].

Wizerunek herbu pojawia się w herbarzu pruskim braci Tyroff z 1832 roku. W odróżnieniu od ilustracji Gajla, tarcza jest tutaj owalna, zaś godło wyobraża złotą strzałę na takiejż podkowie. W klejnocie ramiona zbrojne także trzymają podkowę. Herb posiada dwa trzymacze w postaci dzikich mężów stojących na fragmentach murawy[1]

Herb odnotowany został w Herbarzu rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzonym w 1853 roku. Wizerunek zbliżony jest do tego z pracy Tyroffów. Podkreślona została informacja, że obdarowany tytułem hrabiowskim otrzymał odmienione godła i dodatkowe ozdoby herbowe[5].

W herbarzu Siebmachera z 1857 roku godłem herbu jest także podkowa ze strzałą i ramiona w klejnocie trzymają podkowę. Brak korony hrabiowskiej i labrów, za to jest płaszcz spływający z hełmu przykrytego zwykłą koroną[6][7].

Maximilian Gritzner i Adolf Hildebrandt w 1874 roku podali informację, że obdarowany tytułem hrabiego był herbu Odrowąż lub Ogończyk. Herb miał przedstawiać złotą strzałę na takiejż podkowie, w klejnocie dwa zbrojne ramiona z podkową, zaś tarczę podtrzymywać mieli dzicy mężowie[3].

W kolejnej pracy Griztnera i Hildebrandta, z 1889 roku, herb nie został zilustrowany, ale w części opisowej zwrócono uwagę na fakt, że obdarowany tytułem był herbu Ogończyk, zaś w dyplomie zamieniono mu pierścień na podkowę[8].

Herbowni

Jedna rodzina herbownych (herb własny):

  • graf von Zboiński.

Przypisy

  1. a b J. A. Tyroff, Konrad Tyroff: Wappenbuch der preussischen Monarchie. T. 2. Norymberga: 1832, s. 45. (niem.).
  2. Tadeusz Gajl: Herby szlachty Polski. Od średniowiecza do 1918 roku. Brzezia Łąka: Poligraf, 2023, s. 367. ISBN 978-83-8308-093-2.
  3. a b Maximilian Gritzner: Chronologische Matrikel der Brandenburgisch-Preussischen Standeserhöhungen und Gnadenacte. Berlin: Mitscher & Roestell, 1874, s. 63. . (niem.).
  4. red. Sławomir Górzyński: Heroldia Królestwa Polskiego. Katalog wystawy dokumentów ze zbiorów Rosyjskiego Państwowego Archiwum Historycznego w Sankt Petersburgu. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2021, s. 94. ISBN 83-7181-234-5.
  5. Nikołaj Aleksandrowicz Pawliszczew: Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony. T. 1. Warszawa: 1853, s. 30-31.
  6. Johann Siebmacher, Otto Titan von Hefner, Friedrich Heyer von Rosenfeld: J. Siebmachers grosses und allgemeines Wappenbuch: Der Adel des Königreichs Preußen. T. 3. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1857, s. 32.
  7. Johann Siebmacher, Otto Titan von Hefner, Friedrich Heyer von Rosenfeld: J. Siebmachers grosses und allgemeines Wappenbuch: Der Adel des Königreichs Preußen. T. 3. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1857, s. tabl. 37.
  8. Maximillian Gritzner, Adolf Hildebrandt: Wappenalbum der gräflichen Familien Deutschlands und Oestrreich-Ungarns etc.. Cz. 4: S-Z. Lipsk: T. O. Weigel, 1889, s. CLXXXV. (niem.).


Linki zewnętrzne